Το σενάριο περί ακυβερνησίας και συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, μετά το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών δεν είναι πρόσφατο. Από τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές του 2007, το ερώτημα τίθετο συνέχεια, κυρίως από τα κεντρικά Μ.Μ.Ε. Δύο χρόνια μετά και το ερώτημα εξακολουθεί, σαν οι απαντήσεις να μην έχουν δοθεί ή να μην είναι σαφείς.
Σενάριο πρώτο. Ακυβερνησία. Ειλικρινά αναρωτιέται κανείς, αν η ακυβερνησία θα επέλθει μετά το αποτέλεσμα των εκλογών στην περίπτωση που ένα από τα κόμματα του δικομματισμού δε λάβει αυτοδυναμία ή αν τη ζούμε τα τελευταία χρόνια. Δε συνιστά ακυβερνησία όταν η κοινωνία βουλιάζει στη φτώχεια, την ανέχεια, την ανεργία, την απαξίωση; Είχαμε κυβέρνηση όταν η Siemens συναλλάσσονταν με κρατικούς αξιωματούχους καταλύοντας το κράτος δικαίου; Όταν οι ηγούμενοι αντάλλασσαν τεράστιες δημόσιες εκτάσεις για ένα κομμάτι ψωμί; Όταν γίνονταν οι υποκλοπές; Όταν προχωρούσαν και εξακολουθούν να προχωρούν ιδιωτικοποιήσεις οργανισμών κοινής ωφέλειας (ΟΤΕ, ΟΣΕ, Ολυμπιακή, ΔΕΗ); Όταν μειώνονταν οι συντάξεις, οι μισθοί ή όταν κατατίθενταν το ασφαλιστικό νομοσχέδιο «έκτρωμα»; Όταν απολύονταν μαζικά εργαζόμενοι ή όταν δούλευαν σε συνθήκες τριτοκοσμικές, ανασφάλιστοι και με μισθούς πείνας; Όταν ένας ειδικός φρουρός πυροβολούσε ένα 15χρονο παιδί; Όταν παιδιά και νέοι κατηγορούνταν ως τρομοκράτες, επειδή τόλμησαν να εκφράσουν την οργή τους για το θάνατό του; Όταν η συνδικαλίστρια Κ.Κούνεβα δεχόταν δολοφονική επίθεση με οξύ επειδή διεκδικούσε τα αυτονόητα εργασιακά της δικαιώματα; Όταν ο έγκλειστος στις φυλακές Β.Παλαιοκώστας δραπέτευε για δεύτερη φορά με ελικόπτερο από τον Κορυδαλλό; Όταν το στέκι μεταναστών στην Αθήνα, στέκι πολυπολιτισμικό, στέκι έκφρασης, δημιουργίας, διαφορετικότητας και αλληλεγγύης δεχόταν επίθεση με χειροβομβίδα ενώ ήταν γεμάτο από κόσμο;
Τα ερωτήματα μπορεί ακόμα να είναι χιλιάδες. Η απάντηση είναι ότι είχαμε ακυβερνησία στην περίπτωση της αντιμετώπισης των λαϊκών προβλημάτων, της τήρησης των νόμων και της διασφάλισης των κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών. Αν λοιπόν αυτό ονομάζεται κυβέρνηση, τότε απαιτείται ή να προσδιορίσουμε ξανά το νόημα της λέξης ή να τη συνοδεύουμε από προσδιορισμούς, όπως κυβέρνηση της ασυδοσίας, της διαπλοκής, των σκανδάλων, της αδιαφορίας για τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας.
Σενάριο δεύτερο. Συνεργασία. Εξαιτίας λοιπόν όλων των παραπάνω, μπαίνει από πολλούς το ζήτημα να φύγει αυτή κυβέρνηση της Ν.Δ. και να έρθει μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με την αρωγή και συμμετοχή των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ. Συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ για να συνεχιστούν οι ιδιωτικοποιήσεις; Για να παραμείνουν τα προγράμματα ανασφάλιστης εργασίας που εκείνο θεσμοθέτησε; Για να αναθεωρηθεί το άρθρο 16 του Συντάγματος και να λειτουργήσουν ιδιωτικά πανεπιστήμια; Για να συντηρηθεί το καθεστώς της αδιαφάνειας που ευθύνεται για σωρεία σκανδάλων και στην περίοδο της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ; Για να φαλκιδεύσουμε το σοσιαλιστικό ιδεώδες και να απογοητεύσουμε τον προοδευτικό κόσμο κινούμενοι αυστηρά στα πλαίσια του συστήματος; Για να συντηρήσουμε τις επισφαλείς εργασιακές σχέσεις, τη γνωστή εικόνα της οικονομίας, της παιδείας, της υγείας και της αγροτικής παραγωγής; Για να επιβάλλεται ο τρομονόμος σε όποιον βγαίνει στο δρόμο να διεκδικήσει τα δικαιώματα του; Ή μήπως για να διασφαλίσουμε τη διαπλοκή στη δημόσια διοίκηση;
Μπορεί να κατηγορείται ο ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν συναινεί να γίνει συμμέτοχος σ΄ αυτές τις πολιτικές; Μπορεί να επικρίνεται ότι αδιαφορεί για το ζήτημα της διακυβέρνησης τη στιγμή που δεν τίθενται φιλολαϊκές πολιτικές που αμφισβητούν το σύστημα;
Κατηγορείται λοιπόν για το αυτονόητο, για την πίστη του στις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς που επίκεντρο έχουν τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και όχι τις πολυεθνικές και τη διατήρηση των κερδών τους. Κατηγορείται ότι δεν ενδιαφέρεται για τη συνεργασία, όταν είναι το μόνο κόμμα που δυνάμεις της ευρύτερης αριστεράς, έβαλαν πίσω τις περιχαρακώσεις τους και συνεργάστηκαν σε μια πλατφόρμα αξιών, ιδεών, στόχων για μια ανθρώπινη κοινωνία. Και φυσικά κατηγορούνταν ότι δεν είχε προτάσεις διακυβέρνησης και ότι μιλούσε με συνθήματα και έδινε ουτοπικές υποσχέσεις. Μετά το Διαρκές Συνέδριο του ΣΥΝ όμως και την ψήφιση του προγράμματος, πώς μπορεί ακόμα να κατηγορείται;
Με την κατάθεση ενός προγράμματος διακυβέρνησης, που δεν έγινε από «10 σοφούς» σε κλειστά, σκονισμένα γραφεία, αλλά μέσα στην κοινωνία, στα κινήματα, στην επαφή με τον κόσμο, ακούγοντας τα προβλήματα των ανθρώπων, παρακολουθώντας την κοινωνία από μέσα και όχι από πάνω, δίνεται απάντηση. Μια απάντηση που συνεχώς θα δίνεται και θα επεξεργάζεται περαιτέρω, αφού το πρόγραμμα είναι ένας διαρκής διάλογος με την κοινωνία, με ένα στόχο: Την ανατροπή όλων αυτών των φιλελεύθερων πολιτικών που εξευτέλισαν κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας και την πάλη για μια «οικονομία των αναγκών» και όχι των κερδών, για μια Ευρώπη των λαών και των κινημάτων και όχι των πολυεθνικών, για έναν κόσμο με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, μέσα από το δρόμο του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία. Είναι προφανές ότι το πρόγραμμα δεν απευθύνεται σε όλους. Δεν απευθύνεται στις πολυεθνικές, στα « golden boys», στα καρτέλ, στους «διαπλεκόμενους», στους κερδοσκόπους. Απευθύνεται στον κόσμο της εργασίας, στους νέους που το μέλλον τους είναι επισφαλές και αβέβαιο, στους μετανάστες που βιώνουν το ρατσισμό και την απελπισία, στους συνταξιούχους που νιώθουν την απαξία και την αδιαφορία, στους ανθρώπους που λόγω φύλου, καταγωγής, διαφορετικότητας δέχονται επίθεση, σε καθέναν που ζει την εκμετάλλευση σε όλες τις πτυχές της καθημερινής του ζωής.
Η πρόταση υπάρχει και είναι και ρεαλιστική. Και δίνει διέξοδο και ελπίδα. Γιατί είναι ρεαλιστικό αυτό που μας έμαθαν να ζούμε και όχι ο κόσμος που θέλουμε να δημιουργήσουμε για να ζήσουμε; Διεκδικούμε, συμμετέχουμε, αγωνιζόμαστε. Την ελπίδα ας μην την κρατάμε μέσα μας, αλλά ας την κάνουμε πράξη.
Ηρώ Διώτη
Μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ
