Και επειδή η «ισχύς βρίσκεται εν τη ενώσει», αυτή η... ένωση άρχισε ήδη να αποδίδει καρπούς, οι οποίοι μάλιστα φαίνονται και αριθμητικά στις νέες δημοσκοπήσεις, που είδαν το φως μετά τη συμμαχία Σαμαρά - Αβραμόπουλου. Όπου ο Σαμαράς, για πρώτη φορά μετά την έναρξη της κούρσας διαδοχής στη Νέα Δημοκρατία, φαίνεται να περνάει μπροστά από την Ντόρα Μπακογιάννη, κάνοντας, σε επίπεδο σφυγμομετρήσεων τουλάχιστον, την ανατροπή.
Το γεγονός είναι ότι ενώ από τις πρώτες ενδείξεις και δημοσκοπικές αποδείξεις φαινόταν ότι η Ντόρα Μπακογιάννη θα υπερίσχυε με σχετική άνεση, τώρα ο συγκεκριμένος αγώνας έχει μετατραπεί σε ντέρμπι. Ωστόσο, να υπενθυμίσουμε ότι και από τούτη τη θέση είχαμε από την αρχή επισημάνει ότι όποιος γνωρίζει πώς λειτουργεί το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, αντιλαμβανόταν από την αρχή ότι η εκλογή νέου αρχηγού δεν θα ήταν μια υπόθεση τόσο απλή. Και εάν ακόμη δεν είχε αποσυρθεί ο Δημήτρης Αβραμόπουλος από την κούρσα, ο Αντώνης Σαμαράς θα ανέβαινε όσο θα ανεβαίνουν και οι «συσπειρώσεις» σε ένα κόμμα, που είτε γίνεται δημόσια παραδοχή, είτε όχι, υπάρχουν «στρατόπεδα». Και σε κάθε περίπτωση, επειδή από την αρχή φάνηκε ότι στο δεύτερο γύρο θα πέρναγαν η Ντόρα και ο Σαμαράς, το τελικό εξαγόμενο και το αποτέλεσμα θα είχε να κάνει με το άθροισμα ή τον προσεταιρισμό κάποιων δυνάμεων στους δύο βασικούς «μονομάχους».
Παρότι κανείς δεν θα το πει ευθέως, η εξέλιξη των πραγμάτων δείχνει ότι υλοποιείται αυτό που από την αρχή υπήρχε η εκτίμηση ότι θα συμβεί: ένα... «μέτωπο» κατά των... «Μητσοτακικών», παρότι με την υποψηφιότητα της Ντόρας έχουν συνταχθεί πλέον και πολλοί «Καραμανλικοί». Αλλά και άλλοι τόσοι ή και περισσότεροι έχουν συνταχθεί με τον Σαμαρά (με την ενίσχυση Αβραμόπουλου). Ο βασικός αγώνας, κακά τα ψέματα, δεν είναι ιδεολογικός. Ο βασικός αγώνας γίνεται σχετικά με το «ποιος» θα κρατήσει το κόμμα και θα έχει τον έλεγχό του. Και εκεί παίζεται και όλο το παιχνίδι και μεταξύ των υποψήφιων αρχηγών, αλλά και μεταξύ των στελεχών που έχουν συνταχθεί με τον έναν ή τον άλλο. Και φυσικά όσο πλησιάζει η ώρα της εκλογής, τόσο μεγαλώνει και η πόλωση και η συσπείρωση των στρατοπέδων.
Όταν εξελέγη ο Κώστας Καραμανλής στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, μπορεί να βγήκε από τους συνέδρους και όχι από τη βάση, όπως τώρα γίνεται, και μπορεί να είχε για αντιπάλους τον Έβερτ, τον Σουφλιά, τον Πολύδωρα, αλλά γεγονός είναι ότι ούτε τέτοια πόλωση υπήρχε, ούτε πραγματικά προβλήματα. Η εκλογή του έγινε αποδεκτή στη συντριπτική πλειοψηφία με ικανοποίηση και η προεδρία στο κόμμα τα χρόνια που πέρασαν δεν άφησε περιθώρια για «αμφισβητήσεις» και αντιπαραθέσεις εσωκομματικού τύπου, τουλάχιστον δημόσια. Εκτός βέβαια, από τώρα στο τέλος ,που έσπευσαν ορισμένοι να πέσουν πάνω του να τον κατασπαράξουν. Ωστόσο, σαφέστατα η «μερίδα» των Μητσοτακικών και παρέμεινε και εκφράστηκε στο κόμμα και μέσω των Κεντρικών Επιτροπών που έκτοτε εξελέγησαν, και οι «γραμμές» πέριξ κάποιων στελεχών ξεχωρίζουν με μεγαλύτερη ή μικρότερη δυναμική.
Το 2007, όταν ο Αντώνης Σαμαράς επανέκαμψε στην κυβέρνηση ως υπουργός Πολιτισμού, είχαμε και από αυτή τη θέση επισημάνει ότι η υπουργοποίησή του είχε και πολύ βαθύτερο νόημα. Είχαμε πει ότι όταν θα ερχόταν η ώρα για τη διαδοχή Καραμανλή, ο Σαμαράς θα μπορούσε να... χρησιμεύσει ως πόλος συσπείρωσης των Καραμανλικών στην προσπάθεια ελέγχου του κόμματος. Και, όπως δείχνουν τα πράγματα - και από ηχηρές παρουσίες που έχει δίπλα του - όντως λειτουργεί ως τέτοιος πόλος, παρότι πολλοί πήγαν και προς την πλευρά της Ντόρας. Έστω και εάν είχε προεκλογικά διαρρεύσει ότι ο Κ. Καραμανλής είχε δώσει το «δαχτυλίδι» στην πρώην υπουργό των Εξωτερικών.
Στην πραγματικότητα, αν και όλοι κόπτονται για την «ενότητα» της Νέας Δημοκρατίας, αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή είναι ένας πόλεμος χαρακωμάτων, «τρόπαιο» του οποίου θα είναι εντέλει το ίδιο το κόμμα, ενώ αναπόφευκτα η ευθεία αντιπαράθεση Ντόρας - Σαμαρά, αναβιώνει μια «βεντέτα», που όλοι κάνουν ότι ξέχασαν, αλλά είναι βέβαιο ότι όλοι θυμούνται.
Το ερώτημα λοιπόν για το σύνολο των οπαδών, τον κομματικό μηχανισμό, αλλά και τους δύο βασικούς υποψηφίους είναι όχι τόσο «ποιος» θα κερδίσει, αλλά τι θα γίνει την επόμενη μέρα, αφού κερδίσει. Όχι γιατί αίφνης ο... «άλλος» θα κάνει άλλο κόμμα, αλλά γιατί θα υπάρχει και θα λειτουργεί ένα κόμμα μέσ’ το κόμμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
