Του ΚΩΝ-ΝΟΥ ΤΣΙΡΟΝΙΚΟΥ
Η σημερινή Τουρκία δεν μπορεί ν' αλλάξει και να προσαρμόσει την πολιτική της στις σύγχρονες δημοκρατικές αντιλήψεις. Στις αρχές και τις αξίες εκείνες, οι οποίες καθορίζουν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των μειονοτήτων. Στις σχέσεις καλής γειτονίας και φιλίας των λαών. Και αυτό γιατί εξακολουθεί να παραμένει εξαρτημένη στο κακό της παρελθόν. Αυτό που ευθύνεται για τους διωγμούς τα εγκλήματα και τις γενοκτονίες των μειονοτήτων. Για τις οποίες, μέχρι τώρα, δεν μετανόησε και δεν ζήτησε συγγνώμη.
Δυστυχώς, αυτό καθοδηγεί και το παρόν της χώρας αυτής. Τη σημερινή της πολιτική σ' όλες τις εκφάνσεις της. Βέβαια υπάρχουν και κάποιες φωνές αυτοκριτικής προερχόμενες, ακόμα, και από επίσημα χείλη, όπως αυτά του κ. Ερντογάν. Δεν γνωρίζουμε όμως κατά πόσον αυτές είναι ειλικρινείς και αποτέλεσμα συνειδησιακής κρίσης. Παρά ταύτα έχουν κάποια αξία - παρά την αδυναμία τους να επιβληθούν - όταν προέρχονται από τον Πρωθυπουργό της γείτονος. Προσέξτε λοιπόν τι αναφέρει μια σχετική είδηση, η οποία, προ πολλού, είδε το φως της δημοσιότητας. Σύμφωνα μ' αυτήν ο κ. Ερντογάν σε μια στιγμή έντονου αυτοκριτικού παροξυσμού, μιλώντας προς τους οπαδούς του κόμματός του φέρεται να είπε μεταξύ των άλλων και τα εξής: «Επί χρόνια στη χώρα αυτή έγιναν κάποια πράγματα. Εκδιώχθηκαν όσοι είχαν διαφορετική εθνική ταυτότητα. Μήπως βγήκαμε κερδισμένοι; Θα πρέπει να το σκεφτούμε... Αλλά κανείς δεν κάθησε να σκεφθεί με ψυχραιμία. Αυτό, στην πραγματικότητα ήταν αποτέλεσμα φασιστοειδούς αντιλήψεως. Στο λάθος αυτό υποπέσαμε και εμείς κάποιες φορές, αλλά αν σκεφθεί κανείς με ψυχραιμία «αντιλαμβάνεται και ομολογεί τι λάθη κάναμε».
Η παραπάνω αυτοκριτική συμπεριφορά του Τούρκου Πρωθυπουργού έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις προηγηθείσες δηλώσεις του υπουργού Άμυνας της κυβερνήσεώς του, ότι ήταν αναγκαίος ο διωγμός των μειονοτήτων. Αυτός σύμφωνα πάντοτε με την ίδια είδηση είπε: «Εάν σήμερα εξακολουθούσαν να ζουν στο Αιγαίο οι Έλληνες και σε διάφορα σημεία της Τουρκίας οι Αρμένιοι, θα ήταν η Τουρκία σήμερα το ίδιο εθνικό κράτος;».
Πέρα όμως από την εσωτερική αντίδραση του κόμματός του ο Ερντογάν έχει ν' αντιμετωπίσει την ανυπέρβλητη δύναμη του βαθέος κράτους. Αυτό, που κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να νικηθεί ποτέ. Γιατί έχει πολύ βαθιές ρίζες, που δεν ξεριζώνονται με τίποτα. Το αποτελούν ο στρατός και το ακροδεξιό εθνικιστικό κατεστημένο και το προστατεύει η ίδια η ιστορία της Τουρκίας. Αυτή που δεν αλλάζει ποτέ. Σε κανένα σημείο της. Όπως δυστυχώς γίνεται με τη δική μας, με αποτέλεσμα να αποδυναμώνεται όλο και περισσότερο η εθνική μας συνείδηση.
Αυτό λοιπόν το κράτος είναι πολύ σκληρό κι' αδίστακτο. Δεν θέλει ν' ακούει ίχνος επικριτικής συμπεριφοράς σε βάρος της μητέρας Πατρίδας. Όποιος το κάνει γίνεται ο μεγαλύτερος εχθρός του. Έβλεπε και βλέπει πάντοτε τις μειονότητες σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Χωρίς δικαιώματα και ελευθερίες. Και κυρίως χωρίς τις αξίες της πολιτισμικής και ιστορικής τους καταγωγής.
Απ' αυτό το ακατανίκητο παρακράτος αντλεί τη δύναμή της η ακροδεξιά της Τουρκίας και πιέζει τον Ερντογάν διά του αρχηγού του κόμματος «Εθνικής Δράσεως» να ανακαλέσει τις πιο πάνω δηλώσεις. Αν σιωπήσει - λέει - το Τουρκικό Έθνος θα τον καταδικάσει για πάντα ενώπιον της εθνικής συνειδήσεως.
Υπάρχουν βέβαια και κάποιες άλλες φωνές προερχόμενες από τον αντιπρόεδρο του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού κόμματος, οι οποίες κινούνται μεταξύ άγνοιας και έμμεσης παραδοχής των λαθών της Τουρκίας.
Οι παραπάνω αντιφατικές απόψεις δεν αναιρούν τη σταθερή πολιτική της χώρας αυτής. Αυτή που καθορίζεται από τις συνιστώσες του στρατού και του εθνικιστικού κατεστημένου. Η συνισταμένη αυτών είναι πολύ δυνατή και υπέρτερη πάσης άλλης. Και οι εκάστοτε δηλώσεις Ερντογάν τι είναι; Απλώς το σκέπασμα και όχι το διόρθωμα της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Αυτές βεβαίως έχουν σκόπιμο χαρακτήρα. Αποβλέπουν στον ενταξιακό της στόχο.
Αυτές οι άνευ πρακτικού περιεχομένου πολιτικές χαρακτηρίζουν το παρόν της χώρας αυτής. Γι' αυτό και παραμένει ακόμα αιχμάλωτη του παρελθόντος. Υποχείρια των ακραίων συμπεριφορών και πεποιθήσεων του βαθέος κράτους. Έτσι οι δηλώσεις Ερντογάν - αν είναι ειλικρινείς κι' αυτές - είναι ανήμπορες ν' αλλάξουν την Τουρκία. Αυτό το γνωρίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση, γι' αυτό και σε κάθε σύνοδο που γίνεται για την ενταξιακή της πορεία ζητά ουσιαστικότερες αλλαγές.
Επομένως ο Ερντογάν και η κυβέρνησή του θα πρέπει να το καταλάβουν καλά, ότι με υποκριτικές δηλώσεις, με ψευδολογήματα και με αφόρητα ανιστόρητες προσεγγίσεις σε εγκλήματα κατά των μειονοτήτων δεν μπορούν να δουν το τέλος του δρόμου προς την Ευρωπαϊκή ένταξη της χώρας τους.
Για να το πετύχουν αυτό - κατά τη γνώμη μου ακατόρθωτο - χρειάζεται αδάμαστη θέληση και γενναία ψυχή εμφορούμενη από σύγχρονες δημοκρατικές αξίες, οι οποίες θα ανατρέψουν εκ βάθρων τη σημερινή πολιτική της Τουρκίας. Πώς, όμως; Καταδικάζοντας το εγκληματικό παρελθόν της και αποκόπτοντάς το από την πολιτική της σήμερον.
Αυτό σημαίνει καθαρή και ανθρώπινη πολιτική παντού. Στο εσωτερικό και εξωτερικό. Προϋπόθεση όμως αυτού είναι η αποφασιστικότητα για σύγκρουση και συντριβή του βαθέος κράτους. Αυτό που έχει απλωμένα τα πλοκάμια του παντού. Στα βασικά κέντρα εξουσίας, όπως είναι ο στρατός κ.ά.
Όλες αυτές οι αλλαγές απαιτούν βεβαίως έργα και όχι πολιτικά πυροτεχνήματα, για το ξεγέλασμα της διεθνούς κοινότητας. Απαιτούν: Το «εδώ και τώρα» σταμάτημα της εθνοκάθαρσης, που εδώ και 35 χρόνια συντελείται στη Β. Κύπρο. Όπου 500 Ορθόδοξοι ναοί μετατράπηκαν σε τζαμιά ή αποθήκες ή σταύλους ζώων ή κατεδαφίστηκαν. Τον τερματισμό του απηνούς διωγμού των Κούρδων. Τη διάλυση των «Γκρίζων λύκων», οι οποίοι ευθύνονται για τις συχνές επιθέσεις εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Την απόδοση όλων των περιουσιών των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, οι οποίες έχουν δημευθεί. Την επαναλειτουργία της Θεολογικής σχολής της Χάλκης. Την απομάκρυνση των 40.000 Τούρκων στρατιωτών που σταθμεύουν στη Β. Κύπρο. Και το σημαντικότερο, το σταμάτημα των παραβιάσεων των εθνικών μας συνόρων.
Τελειώνοντας, θα πρέπει να ρωτήσουμε τη σημερινή Τουρκία τι θέλει: Θέλει την Ευρώπη των λαών και τον πολιτισμό της ή το γκρίζο παρελθόν της; Αν επιθυμεί το πρώτο να το πράξει καθαρά. Πολύ δύσκολο και ακατόρθωτο κατά τη γνώμη μου.
