* Του Μάξιμου Χαρακόπουλου
Οι πολίτες και σ’ αυτές τις εκλογές επέλεξαν -τουλάχιστον η πλειοψηφία όσων ψήφισαν, γιατί το ποσοστό της αποχής ήταν πρωτοφανές- να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στον κ. Τσίπρα. Προφανώς, οι εφιαλτικοί επτά μήνες της ελεύθερης πτώσης που ζήσαμε δεν τους έπεισαν ότι η διακυβέρνηση της χώρας από την «πρώτη φορά αριστερά» συνιστά μια κακή επιλογή. Ίσως, ακόμη να θεωρούν ότι έτσι εκδικούνται τα κόμματα που κυβέρνησαν παλαιότερα και τα οποία πιστεύουν ότι είναι αποκλειστικά υπεύθυνα που έπεσε το επίπεδο διαβίωσής τους. Ίσως, να έχουν πειστεί από την εικόνα ενός πρωθυπουργού που υποτίθεται παλεύει μέχρι το τελευταίο λεπτό ενάντια στους δανειστές. Και αγνόησαν το τραγικό αποτέλεσμα, τις κλειστές τράπεζες, το παρατρίχα grexit, το τρίτο βαρύ και ασήκωτο Μνημόνιο της αριστεράς.
Το σίγουρο είναι ότι οι πιθανές αιτίες που έφεραν πάλι τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία -παρ’ όλο τον τραυματισμό του από την αποχώρηση διακεκριμένων στελεχών του- δεν θα έπαιζαν τον ίδιο ρόλο αν οι εκλογές γίνονταν λίγο αργότερα. Όταν δηλαδή θα ξεκινούσε η θύελλα των μέτρων. Όταν όλες οι μαύρες τρύπες του προηγούμενου διαστήματος έβγαιναν στην επιφάνεια. Όταν οι φουσκωμένοι λογαριασμοί θα έφθαναν στα νοικοκυριά και στις επιχειρήσεις, που καλούνται να πληρώσουν την «αξιοπρέπεια» του κ. Τσίπρα.
Γι’ αυτό και εκείνος επίσπευσε τις εκλογές, προκειμένου να μην προλάβουν να νιώσουν στη τσέπη τους οι επαγγελματίας, οι αγρότες, οι ιδιοκτήτες ακινήτων, οι συνταξιούχοι, το τι πέτυχε ο «αγωνιζόμενος» πρωθυπουργός μας.
Ήδη πληροφορούμαστε τις σπουδαίες επιδόσεις της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου: το διάστημα Ιανουαρίου-Αυγούστου τα έσοδα βούλιαξαν κατά 4,1 δισ. ευρώ –δηλαδή μιλάμε για απόλυτη κατάρρευση. Την τρύπα αυτή θα κληθούμε όλοι μαζί να τη κλείσουμε το επόμενο διάστημα, με επιπρόσθετα μέτρα.
Για πρώτη φορά με τη... δεύτερη φορά αριστερά, έχουμε κλειστά σχολεία και όχι μόνο κενά σε διδακτικό προσωπικό.
Επιπλέον, μάθαμε για τη γενικευμένη στάση πληρωμών, καθώς οι δαπάνες του δημοσίου είναι κατά 4,7 δισ. ευρώ μικρότερες από αυτές που προβλέπονταν στον προϋπολογισμό. Ποιος πληρώνει τη νύφη; Νοσοκομεία, δομές κοινωνικής πρόνοιας, μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες. Έτσι βεβαίως εντείνεται η ύφεση, αφού η οικονομία έχει κάτσει για τα καλά. Και αυτά προστίθενται στο τεφτέρι των οφειλών των πολιτών.
Ως εκ τούτου, πριν αλέκτωρ φωνήσαι, άρχισε να ανοίγει το κουτί της Πανδώρας:
Το πρώτο «χαρμόσυνο» νέο είναι οι μειώσεις έως 11% στις «παχυλές» συντάξεις που ξεπερνούν τα 1.000 ευρώ! Και έπονται μύρια όσα σε σύντομο διάστημα καθώς για την εκταμίευση της επόμενης δόσης πρέπει να εισπραχθούν οι φόροι και ο ΕΝΦΙΑ, να καταργηθεί ο ΦΠΑ στα νησιά, να καταργηθεί η επιστροφή του φόρου στο πετρέλαιο για τους αγρότες...
Απέναντι σ’ αυτές τις προκλήσεις τι μέλλει να πράξει η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; Τα πρώτα δείγματα μας επιβάλλουν να κρατάμε πολύ μικρό καλάθι. Πρώτα και κύρια γιατί το νέο, πολυμελές, κυβερνητικό σχήμα έχει ως κορμό το προηγούμενο, αυτό δηλαδή που απέτυχε παταγωδώς στους πρώτους επτά μήνες διακυβέρνησης. Μόνο που αυτή τη φορά είναι επανδρωμένο και αναπαλαιωμένο με στελέχη της τρίτης, άτυπης κυβερνητικής συνιστώσας, του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου. Αποδεικνύοντας ότι υφίσταται νοητή γραμμή που ενώνει τα «λεφτά υπάρχουν», το σκίσιμο των Μνημονίων και το «παράλληλο πρόγραμμα» στο Μνημόνιο της Αριστεράς. Λαϊκισμός και υποσχέσεις που μετά τις εκλογές και την επίτευξη του στόχου γίνονται «αέρας κοπανιστός».
Η κυβέρνηση είναι φανερό ότι προέκυψε ως αποτέλεσμα ισορροπιών και κομματικών επιδιώξεων χωρίς καμία διεύρυνση, χωρίς αξιοποίηση ικανών ανθρώπων από επαγγελματικούς χώρους, ίσως με μια-δυο εξαιρέσεις. Αντιθέτως, σε αυτό το σχήμα-μαμούθ δεν βρήκαν θέση προσωπικότητες που ενέπνεαν κάποια εμπιστοσύνη. Όπως ο κ. Νικολούδης, στο αλήστου μνήμης υπουργείο για την καταπολέμηση της διαφθοράς. Παρ’ όλο που ο κ. Τσίπρας προεκλογικά σήκωνε τα μανίκια για να μας δείξει ότι είναι έτοιμος να παλέψει με το τέρας των σκανδάλων. Αλλά και η μη αξιοποίηση του κ. Πανούση, που επιτέλεσε το έργο του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, έχοντας απέναντί του μια Λερναία Ύδρα ιδεοληπτικών και ακραίων φωνών.
Πώς, λοιπόν, να μην προκαλεί σοβαρές αμφιβολίες, αν και πώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα ανταποκριθεί στο τιτάνιο έργο που την περιμένει;
Όταν μάλιστα, με το... καλημέρα, η θλιβερή περίπτωση του Δ. Καμμένου, για τον οποίο ο αρχηγός των ΑΝΕΛ δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα, κλυδώνισε για τα καλά τους εύθραυστους αρμούς της κυβέρνησης. Και όταν οι «53» με τις ηχηρές τους παρεμβάσεις, όπως με αφορμή την υπουργοποίηση του κ. Μπόλαρη, κτυπούν καμπανάκι στον πρωθυπουργό, λέγοντάς του ότι είναι εδώ και ότι θα πρέπει να τους ρωτά πριν αποφασίσει το οτιδήποτε.
Κοντολογίς, οι μέρες που έρχονται μόνον ήρεμες δεν προδιαγράφονται. Και η χώρα θα συνεχίσει να πορεύεται μέσα στη καταιγίδα. Για το λόγο τούτο είναι απαραίτητο και στην Νέα Δημοκρατία όλες οι διαδικασίες για την εκλογή του νέου αρχηγού να ολοκληρωθούν σύντομα. Τα όσα μας περιμένουν απαιτούν μια ισχυρή και ενωμένη αξιωματική αντιπολίτευση, που θα ανταποκριθεί στο ακέραιο στον ρόλο της.
* Ο κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην αναπληρωτής υπουργός
