Από τον Κώστα Χατζή
Επιστρέφοντας από το πολεμικό μέτωπο των εκλογών και έχοντας μοναδικό εφόδιο παρατήρησης την πληροφόρηση από έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, καταθέτω την ανταπόκρισή μου. Με πρώτη σημείωση την απορία που γεννιέται: πώς, δηλαδή, εμείς ένας τόσο φιλειρηνικός λαός, γινόμαστε τόσο πολεμοχαρείς στις προεκλογικές περιόδους; Γιατί είναι άλλο πράγμα να καμαρώνεις δικαιολογημένα για την πολεμική αρετή - όταν έχεις να κάνεις με εχθρούς της πατρίδας - και άλλο πράγμα να μάχεσαι με τον γείτονα...
Πολεμικά εγερτήρια, από αρχηγούς και επιτελεία. Σχέδια μάχης για αγωνιστές και αγωνίστριες. Θούριοι και ύμνοι, συνθήματα και τσιτάτα, παράπλευρες απώλειες και υπονομεύσεις, κανονικές πολεμικές τεχνικές. Και στο τέλος των επιχειρήσεων ένας «νικητής» και ένας που «έχασε τη μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο», καθώς πάντα παρηγοριέται. Η δική μου ανταπόκριση από αυτόν τον πόλεμο, με μια λέξη, είναι ότι: «Ματώσαμε»!
«Ματώσαμε» γιατί αφήσαμε ανενεργή στα...μετόπισθεν την αναθεώρηση του Συντάγματος. Και τις όποιες δυνατότητες βελτιώσεων και εκσυγχρονισμού μπορούσε να δώσει. Από αυτήν θα μπορούσαμε «να ξεμπερδέψουμε με το παλιό», όπως όψιμα και επιπόλαια διακηρύχτηκε.
«Ματώσαμε» γιατί, όταν ο ένας στους δυο, με καλή προσέγγιση, απαξίωσε την εκλογική διαδικασία, τότε το «αίμα» που χάσαμε δύσκολα, πολύ δύσκολα, θα αναπληρωθεί. Διαφωνώ με τη στάση τους, αλλά και την σέβομαι γιατί η διαφωνία δεν είναι αντιπαλότητα. Επισημαίνεται, μόνο, ότι ο ένας μας δεν μπορεί να κάνει χωρίς τον άλλο. Η αλληλεξάρτηση επιβάλλεται από την πραγματικότητα. Και αυτό το «αίμα» δεν έρχεται παραγγελιά από την Ελβετία...
«Ματώσαμε» γιατί χάσαμε άλλη μια ευκαιρία. Να βελτιωθεί η αντιπροσωπευτικότητα του κοινοβουλευτικού μας συστήματος. Χωρίς να προηγηθεί συνταγματική αναθεώρηση. Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν και άλλες δημοκρατίες. Και για το οποίο έχουν διατυπωθεί πολλές προτάσεις, και από την εφημερίδα μας, όπως θα ξέρουν οι αναγνώστες της. Μήπως και γίνει πιο αξιόπιστη η αντιπροσώπευση, πιο ουσιαστική η σχέση του εντολοδότη-πολίτη με τον εντολοδόχο-πολιτικό.
Μπας και σταματήσουν οι κομματικοί μηχανισμοί, κυρίως των λεγόμενων αρχηγικών κομμάτων, να μας στέλνουν... «ντελίβερι» τις λίστες των υποψηφίων...Μπας και σταματήσει ο τζόγος-κυριολεκτικά-με τα πριμ και τις κατανομές του εκλογικού συστήματος...Μπας και ισοτιμηθεί, με αναλογική ισονομία, ο βουλευτής που χρειάζεται 2000 ψήφους με αυτόν που χρειάζεται δεκάδες χιλιάδες...Μπας και το 30% από το 50% της συμμετοχής στις εκλογές αντιστοιχηθεί με ανάλογο αριθμό βουλευτών, έστω ενισχυμένο, χωρίς όμως να κατισχύει πλασματικά με τους μισούς βουλευτές...
Γνωρίζω κάποιες από τις ενστάσεις που μπορούν να διατυπωθούν. Με πρώτη, ότι αυτό χρειάζεται εμπνευσμένη πολιτική ηγεσία, με ενοραματική αίσθηση του ιστορικού χρόνου. Φαίνεται, όμως ότι η πολιτικά ασμίλευτη προσωπικότητα του κ. Τσίπρα δεν μπορεί να καλύψει το αντίστοιχο κενό άλλων ηγεσιών. Άλλη μια χαμένη ευκαιρία!
«Ματώσαμε» γιατί χάσαμε μια μοναδική ευκαιρία, την ευκαιρία να προσεγγίσουμε την περίφημη συναίνεση. Όσο αυτή σημαίνει αλληλοσεβασμό, αλληλοκατανόηση και αμοιβαία ανοχή. Ένα 30-30 στις εκλογές θα μπορούσε να περιτμήσει αποτελεσματικά την αλαζονεία των...εθνοσωτήρων μας, προσγειώνοντάς τους στην πραγματικότητα. Μέσα στον αχό τον πολεμικό χάθηκαν και οι φωνές που μίλησαν για την παραγωγή πλούτου, όχι μόνο για την αναδιανομή όσου απόμεινε...
«Ματώσαμε» γιατί πληγώσαμε τη Γλώσσα μας, την πολιτική μας Γλώσσα.
Τον Γενάρη κληθήκαμε να αποφασίσουμε για την τύχη των Μνημονίων και μας προέκυψαν διλήμματα για το νόμισμα και το πολιτικό καθεστώς. Με το Δημοψήφισμα (Θυμίστε μου, σας παρακαλώ, τους αγγλικούς όρους του ψηφοδελτίου, εγώ τους λησμόνησα γιατί δεν τους κατάλαβα...), με το Δημοψήφισμα, λοιπόν, επιλέξαμε τους νεομνημονιακούς για το νέο Μνημόνιο, ερμηνεύοντας το αποτέλεσμά του κατά το δοκούν. Και γι’ αυτό, για να ξεπεραστεί μια κάποια σύγχυση, κληθήκαμε στις τελευταίες πολεμικές συγκρούσεις να αποφασίσουμε για το πώς θα «ξεμπερδέψουμε με το παλιό». Ποιο παλιό; Αυτό που ήμασταν εμείς οι ίδιοι; Αναπαλαιώνοντας το...νέο;
Με το συμπάθιο, ας διατυπωθεί μια καλοπροαίρετη ερώτηση και ας θεωρηθεί ως αυτεπίστροφη αυτοκριτική: «Εσείς, πού βρίσκεστε;...»
Γιατί, τελειώνοντας ο πόλεμος, με αυτήν την ανταπόκριση την...μεταπολεμική, ομολογώ ειλικρινά ότι τα έχω χαμένα...Ίσως να φταίει και η διάχυτη, η...αιμορραγική αναξιοπιστία. Διατηρώ μόνο μια ελπίδα. Ότι, μόλις τελειώσει το Μνημόνιο, ακριβώς μόλις τελειώσει, αν τελειώσει, έστω και με «παράλληλους» παράδρομους, θα ξαναζήσουμε μέρες του 2009. Και ότι θα ξανακουστεί εκείνο το μαγευτικό “Larisa never sleeps”.
xatzis@hotmail.com
