Είναι γεγονός ότι η μουντζούρα - έργο ορισμένων - έχει επεκταθεί πέραν από από τους τοίχους ιδιωτικών και δημόσιων κτιρίων και σε αγάλματα, ηρώα, επιτύμβιες στήλες και κενοτάφια. Και αυτό το βλέπουμε, όχι μόνο σε τοπικό επίπεδο, αλλά ως φαινόμενο γενικευμένης μορφής. Ως φαινόμενο που ενδημεί σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας μας. Πολύ έντονα, δυστυχώς και στη Λάρισα, η οποία τείνει να καταστεί πρότυπο καταστροφικής συμπεριφοράς των μνημείων ιστορικής μνήμης.
Η ενέργεια αυτή δεν προσβάλλει μόνο την αισθητική του χώρου και του περιβάλλοντος, αλλά κυρίως την εθνική μας ιστορία, η οποία αποτυπώνεται στους ανδριάντες των ηρώων μας. Στις θυσίες των παλικαριών του 1821 για τη λευτεριά της πατρίδας. Στους γενναίους των αγώνων του ένθους. Στα ανδραγαθήματα, στις γεμάτες θάρρος και αυτοθυσία πράξεις τους. Στο πνεύμα και τον υψηλό ηρωισμό!
Θυμάμαι στο δημοτικό σχολειό, οι φλογεροί και φωτισμένοι δάσκαλοι του καιρού εκείνου επέμειναν πολύ σε θέματα ιστορικής και εθνικής σημασίας. Τότε καταλάβαμε καλά γιατί οι ήρωες εμπνέουν. Γιατί κατορθώνουν κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Μένουν ανυποχώρητοι μέχρι θανάτου σε υψηλές ιδέες και ιδανικά, όπως είναι η πατρίδα και η ελευθερία. Γι’ αυτό λοιπόν γίνονται πρότυπα για μίμηση. Δείχνουν το δρόμο της ευθύνης.
Δυστυχώς, αυτά τα πρότυπα κι αυτή η ιστορία μας παραδίδονται, μερικές φορές, στη χλεύη και στην καταστροφική μανία αγνώστων συνανθρώπων μας. Στερημένων, ίσως της στοιχειώδους πολιτισμικής γνώσης και συμπεριφοράς. Αποτέλεσμα, όχι δικής τους ευθύνης, αλλά κακών οικογενειακών και κοινωνικών καταστάσεων. Αυτή η έλλειψη εθνικής παιδείας οδηγεί στην αποτίμηση και απαξίωση των εθνικών μας μνημείων. Αυτών που εκπροσωπούν, όπως και παραπάνω τονίσαμε, ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας μας.
Δυστυχώς, αυτό το φαινόμενο του μουντζουρώματος των ηρώων μας εμφανίζεται έντονα και στην πόλη μας. Θα το δει κανείς αν επισκεφτεί τα διάφορα πάρκα της Λάρισας και άλλους απόμακρους από το κέντρο χώρους. Βέβαια, οι αρμόδιες υπηρεσίες της Δημοτικής Αρχής προχωρούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα στην αποκατάσταση των ζημιών αυτών και στην απόδοση της τιμής που πρέπει στην ιστορία μας.
Βλέποντας ένας απλός πολίτης, με στοιχειώδη ιστορική και εθνική ευαισθησία τις συμπεριφορές αυτές, θα μπορούσε εύλογα να κάνει το εξής ερώτημα: Γιατί βρε παιδιά μουντζουρώνετε τους ήρωες; Θα θέλατε να γεννηθείτε σκλάβοι; Θα θέλατε να γεννηθείτε χωρίς τα στοιχειώδη δικαιώματα σ’ αυτόν τον κόσμο; Να μη συλλογάσθε ελεύθερα; Δεν το νομίζω. Και όμως, οι πράξεις δείχνουν το αντίθετο. Γιατί;
Κανένας λαός δεν μπορεί να ζήσει και να υπάρξει χωρίς πρότυπα και ήρωες. Γιατί αυτοί δείχνουν πάντοτε το δρόμο της λευτεριάς. Αυτοί φωτίζουν την πορεία μη λείψει το κουράγιο και φύγει η ελπίδα γι’ αυτόν τον τόπο. Να μην κιοτέψει η ψυχή του Έλληνα στις μπόρες.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δεν μπορεί να πιστέψει κανείς πώς ελληνόψυχα χέρια φτάνουν στο σημείο να μουντζουρώνουν ήρωες. Ίσως αυτά να συμβαίνουν εντελώς απερίσκεπτα από την ασυγκράτητη νεανική ορμή. Αυτή που περνά χωρίς καμία εσωτερική αντίσταση. Που νικά αδύναμες και αναιμικές αξίες.
Όμως, παρά ταύτα, όλοι μας πιστεύουμε ότι «δεν μπορεί χωρίς πατρίδα και ήρωες να ζήσει η ανθρώπινη ψυχή». Γι’ αυτό όσο κι αν επαναστατεί η νεανική ψυχή και ανυπότακτη επιλέγει την άρνηση, στο βάθος - χωρίς ίσως να το καταλαβαίνει - ζητάει αληθινά πρότυπα. Ζητάει ήρωες που να της εμπνέουν. Ζητάει πραγματική αγάπη.
Και αυτή εμείς οι μεγάλοι έχουμε υποχρέωση να τη δίνουμε. Έστω και αν, κάποιες φορές, οι νέοι μάς πικραίνουν. Η αγάπη όμως αυτή για να είναι ουσιαστική πρέπει να έχει έμπρακτο χαρακτήρα. Να εκδηλώνεται άμεσα μέσω της παρεχόμενης παιδείας, η οποία θα δείχνει σ’ αυτούς πώς ν’ αγαπούν την πατρίδα τους και τους ήρωες που έχυσαν το αίμα για τη λευτεριά της. Έτσι θα μαθαίνουν μέσα απ’ την ψυχή τους να τιμούν και να επιβραβεύουν αυτούς φτιάχνοντας ανδριάντες και μνημεία. Αυτά που δείχνουν στον καθένα μας τη λυτρωτική πορεία αυτού του τόπου. Μια πορεία γεμάτη νεκρούς και αίμα. Αυτό που φωνάζει σε κάθε ελληνική ψυχή ότι οι ήρωές μας δεν πέθαναν, αλλά ζουν και μας δείχνουν το δρόμο της θυσίας και της λευτεριάς. Αυτόν που θα κρατά αιώνια απαραβίαστα τα εθνικά μας σύνορα. Αυτά που ορέγονται κάποιοι κακοί γείτονές μας.
Το χατίρι όμως αυτό δεν είναι δυνατόν να τους γίνει ποτέ γιατί οι νέοι μας και ο λαός μας δεν πρόκειται, σε καμία περίπτωση, να παραβούν την ιερή παρακαταθήκη των προγόνων μας: Να μην προδώσουν ποτέ τον τόπο για τον οποίο αυτοί αγωνίστηκαν. Όπως θα έλεγε και ο αρχαίος Πλούταρχος «Να μην πράξουν κάτι για το οποίο η Σπάρτη θα ντρεπόταν».
Προς αυτή την κατεύθυνση, πεισματικά και επίμονα πρέπει να κινείται η παιδεία μας. Προς μια περισσότερο εθνικοκεντρική εκπαίδευση. Για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε ως έθνος μέσα στο πέλαγος της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, όπου εθνικές αξίες και πολιτισμοί πολτοποιούνται και εξαφανίζονται.
Έτσι πιστεύω θα δικαιωθούν και θα αναπαυτούν καλύτερα οι ψυχές των ηρώων μας, αφού οι νέοι μας θα γίνουν συνειδητοί τηρητές της ιστορίας και των πρωταγωνιστών της. Αυτοί που αναδεικνύονται μέσα από τα μνημεία και τους ανδριάντες του τόπου μας.
