Ο κόσμος είναι μπλοκαρισμένος από τις πολλές υποσχέσεις κενές περιεχομένου από τη μια και την παραδοχή των λαθών με στόχο το όσο το δυνατόν λιγότερο πολιτικό κόστος από την άλλη. Ο καθένας ψηφίζει περισσότερο από συνήθεια και όχι από ιδεολογία, και φυσικά πάντα με γνώμονα την ικανοποίηση των προσωπικών του συμφερόντων. Τα κόμματα, τουλάχιστον στον επικοινωνιακό τομέα, τα καταφέρνουν μια χαρά
Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Σύνδεσμος Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων
Οι προσκλήσεις προς τους ψηφοφόρους έγιναν και τα κόμματα είναι έτοιμα να υποδεχτούν το μήνυμα της κάλπης. Τα συνθήματα του τύπου «δεν είμαστε αλάνθαστοι», «όλα θα αλλάξουν», «και οι δύο είναι το ίδιο», δόνησαν την ατμόσφαιρα και τα παραταξιακά λάβαρα υπενθύμισαν ότι όσο και να περνούν τα χρόνια οι συνήθειες δεν αλλάζουν για ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού πληθυσμού. Η ώρα της κάλπης λοιπόν έφτασε και τα τηλέφωνα στα γραφεία των κομμάτων χτυπούν το ένα μετά το άλλο. Οι δημοσκοπήσεις και τα exit polls φαντάζουν σαν το τελευταίο σωσίβιο που θέλουν να πιαστούν οι υποψήφιοι λίγο πριν από την επίσημη ετυμηγορία. Αγωνία και στα ενδότερα των κομμάτων – η μεγαλύτερη θα έλεγα αγωνία - για το ποιος ή ποια θα μπει και ποιοι δεν θα διαβούν την πόρτα του Κοινοβουλίου. Όλες οι ανταλλαγές μηνυμάτων από τα κομματικά επιτελεία απέδειξαν για μια ακόμη φορά πως οι κάθε είδους μηχανισμοί επεξεργασίας τους βρίσκονται σε επαγρύπνηση και πως τα κόμματα τουλάχιστον στον επικοινωνιακό τομέα τα καταφέρνουν μια χαρά. Αν τους μηχανισμούς αυτούς τους αξιοποιούσαν και για την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων, αν την ίδια έφεση έδειχναν και για τα προβλήματα του λαού που διαδέχονται το ένα το άλλο όχι μόνο προεκλογικά και φυσικά όχι με απώτερο σκοπό την αρπαγή της ψήφου, τότε θα μιλούσαμε για μια άλλου τύπου σχέση του πολιτικού με τον πολίτη. Η σχέση αυτή όμως όχι απλά δεν υπάρχει, αλλά τα κόμματα έχουν φροντίσει από καιρό για το πότε θα φανούν προσιτά και πότε θα κλείνουν τις πόρτες στα όποια λαϊκά αιτήματα. Οι εκλογές έφτασαν και ο καθένας πέφτει σε περισυλλογή για το ποιο κόμμα θα υποστηρίξει. Οι επιλογές είναι μεν πολλές, όμως ο κόσμος έχει μάθει να κινείται σε αυστηρά πλαίσια. Τα κάθε λογής σκάνδαλα την ώρα της κάλπης λησμονούνται και πολλά αφερέγγυα πρόσωπα μαρκάρονται από τους σταυρούς των ψηφοφόρων. Το θέμα είναι όμως ποια Βουλή επιθυμεί ο πολίτης. Αν πραγματικά θέλει να στείλει στο Κοινοβούλιο ανθρώπους που έχουν λάβει από νωρίς το μήνυμα ότι τα άδεια έδρανα δημιουργούν ανασφάλεια στον πολίτη, και όχι άτομα που απλά θέλουν να βρεθούν εκεί με την ψήφο του ελληνικού λαού προκειμένου να παίξουν το παιχνίδι κάποιων ευρύτερων κύκλων συμφερόντων. Το θέμα είναι αν ο ελληνικός λαός είναι προετοιμασμένος να αποδεχθεί εκ νέου τη βουλευτική ασυλία ως σωσίβιο μπροστά στην ανεξέλεγκτη διάπραξη σκανδάλων που τους αφήνει όλους ατιμώρητους ή που μόνο η από τους ίδιους απόφαση για άρση της, ρίχνει απλά στάχτη στα μάτια του καθενός. Ο κόσμος είναι στ΄αλήθεια μπλοκαρισμένος από τις πολλές υποσχέσεις κενές περιεχομένου από τη μια, και την παραδοχή των λαθών με στόχο το όσο το δυνατόν λιγότερο πολιτικό κόστος από την άλλη. Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς και τους διάφορους «νοικοκύρηδες» ή «πατριώτες» που διεκδικούν απροκάλυπτα την ψήφο μας, τότε το όλο σκηνικό φαντάζει με σκοτεινό βομβαρδισμένο τοπίο από την κατάθεση ολοένα και περισσότερων ασαφειών για την τύχη της επόμενης μέρας, Οι ανακρίβειες δεν είναι μόνο «προτέρημα» των δύο μεγάλων μονομάχων αλλά και των «δορυφόρων» τους, με μικρές μόνο εξαιρέσεις. Ο καθένας από εμάς λοιπόν, έχοντας αντιμετωπίσει τις παρενέργειες της χρηματοπιστωτικής κρίσης δεν έχει από πού να πιαστεί, τη στιγμή που τα ίδια τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία δεν εγγυώνται τίποτε και σε κανέναν για την επόμενη μέρα. Τα κόμματα είναι φειδωλά στις υποσχέσεις, όχι γιατί δεν αρέσκονται σε αυτές αλλά επειδή εκτός από την αόριστη ελπίδα «πώς θα πάμε καλύτερα», δεν έχουν τι άλλο να υποσχεθούν. Έτσι απλά διεκπεραιώνουν την εκλογική διαδικασία, φορτώνοντας τον τόπο με μία ακόμη αναμέτρηση χωρίς σαφή προγράμματα και θέσεις που θα μπορούσαν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των ψηφοφόρων. Ο καθένας λοιπόν ψηφίζει περισσότερο από συνήθεια και όχι από ιδεολογία, και φυσικά πάντα με γνώμονα την ικανοποίηση των προσωπικών του συμφερόντων. Η κάλπη όμως περιμένει. Το ίδιο και οι κομματικοί μηχανισμοί που εξαρτώνται άμεσα από τα αποτελέσματά της. Η επόμενη μέρα , καθώς φαίνεται, θα είναι χωρίς εκπλήξεις. Δεν είναι μόνο το έργο που έχουμε ξαναδεί, αλλά το γεγονός ότι από ένα σημείο και μετά οι εκπλήξεις στον πολιτικό στίβο απουσιάζουν και οι πολιτικές είναι λίγο – πολύ γνωστές. Σε σημείο που ο καθένας να μην ψηφίζει επειδή πιστεύει ότι κάτι θα αλλάξει άρδην από καινούριες πολιτικές, αλλά μόνο από μια επίμονη τάση στο να μεταβάλλεται χρωματικά κάθε φορά ο χαμαιλέοντας της εξουσίας. Συνήθεια που σχετίζεται περισσότερο με την ψυχολογική εξάρτηση πολιτικού και ψηφοφόρου, παρά με τη διάθεση για αλλαγή.
