Ένα από τα σοβαρότερα κοινωνικά προβλήματα, αναμφίβολα είναι κι' αυτό της εγκατάλειψης των γηρατειών σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Ένα τρισδιάστατο ηθικο-κοινωνικό θέμα και ζήτημα, που πρέπει ν' αντιμετωπισθεί με τη δέουσα προσοχή από την Πολιτεία, τους κοινωνικούς φορείς και κύρια, μέσα από την ίδια οικογένεια. Και να μην εξαντληθεί-τούτο το μείζον πρόβλημα - με φλύαρες πολλές φορές υποσχεσιολογίες και τυπικότητες για την επίλυσή του, καθώς πέραν των άλλων, μας καθιστά όλους υπεύθυνους. Γι' αυτό το μέγιστο ανθρωπιστικό θέμα, εξ' ου και η παρακάτω περιγραφή μας. Ένα από τα πολλά τέτοια περιστατικά, που διαδραματίζονται καθημερινά στη ζωή είναι και το ακόλουθο, σε σχέση με τα γεροντικά πρόσωπα και τις μεγάλες τους ηλικίες. Στη γωνιά του δρόμου έπεσε λιπόθυμη η γερόντισσα. Οι περίεργοι μαζεύτηκαν αμέσως γύρω της. Κι αρχίζουν την κριτική. - Πώς αφήνουν γριά γυναίκα να γυρίζει μοναχή της; Δεν έχει παιδιά, συγγενείς; - Ποιος ξέρει, τι της ήλθε της καημένης!... Η γριούλα δεν ήταν σε θέση να απαντήσει. Πονούσε και βογγούσε. Ύστερα από λίγο συνήλθε. Ένας καλός χριστιανός την πλησιάζει με λεπτότητα και ανθρωπισμό. Και το δράμα φανερώνεται. - Έχεις οικογένεια; Πού να τη βρώ η έρημη; Μονάχη μου απόμεινα. Ο χάρος πήρε τον άνδρα μου. Ο πόλεμος το μεγάλο μου παιδί. Η Αυστραλία το δεύτερο. Το τρίτο το στερνό μου, παντρεύτηκε χάθηκε. Είναι παντρεμένη και η κόρη μου. Αλλά τι να σου κάνει με τη φτώχεια της; Ο αδελφός μου; Δεν ξέρω πού βρίσκεται - Εσύ πού μένεις; - Σε μια καμαρούλα εδώ πιο κάτω. Έλα να σε πάω. Μπορείς να σηκωθείς; Θα προσπαθήσω του λέει. Η γριούλα ανασηκώνεται, στηρίζεται στο μπράτσο του καλού ανθρώπου και προχωρεί. Κάποια στιγμή έφθασαν στην κάμαρα - παράγκα. Το ξυλοκρέβατο με τις κουρελούδες δέχεται το εξασθενημένο κορμί της. Εδώ, μένει η γριά, μόνη κι έρημη από παιδιά. Περνά τις νύχτες και τις μέρες με το πνιχτό το κλάμα. Με το παράπονο της εγκατάλειψης, που μαχαιρώνει τα σωθικά της. Ποιος θα προσέξει τη γριά; Ποιος θα ενδιαφερθεί για τα προβλήματά της; Οι μεγάλοι; Μην περιμένεις πολλά απ' αυτούς. Που είναι, όμως, τα παιδιά της, στα οποία στήριξε τις πιο πολλές ελπίδες; Οι γέροντες είναι σε μια ηλικία, που έχουν ανάγκη στηρίγματος, βοήθειας, αγάπης, μιας ηθικής βακτηρίας. Προ παντός από τα παιδιά τους. Και να εγκαταλείπονται τόσο άσπλαχνα και τόσο σκληρά! Προς Θεού! Κάτι τέτοιο είναι πραγματικό έγκλημα.
Στίγμα για τον πολιτισμό... Αλλά το πιο απαίσιο και πιο εγκληματικό είναι να εγκαταλείπονται γέροντες γονείς απροστάτευτοι από τα παιδιά τους. Και όμως, κάποιες τέτοιες εκδηλώσεις ο ψευτο-πολιτισμός μας τις ανέχεται. Τις ωραιοποιεί και τις προβάλλει χωρίς δισταγμό σε κάθε ευκαιρία. Μοιάζει η κοινωνία μας πολλές φορές. Θα λέγαμε με πεινασμένα σκυλιά. Που μόλις δούν τον κλέφτη αγριεύουν κι είναι έτοιμα να πέσουν πάνω του να τον ξεσχίσουν. Εάν όμως τα καλοπιάσει με λίγο ψωμί ή ένα κόκαλο, σωπαίνουν σαν νοικοκύρη τον αφήνουν μετά να περάσει και να ληστέψει το σπίτι. Φωνάζει ο κόσμος. Κρίνει αυστηρά εκείνον που ξέχασε το χρέος προς τους γονείς του. Αλλά σωπαίνει μόλις ωφεληθεί από αυτόν κάτι. Και τον χειροκροτεί, αν κολακεύει τις ταπεινές ροπές του πλήθους. Και παραχωρεί θέσεις υψηλές της κοινωνίας σ' αυτόν ο οποίος ξέχασε εκείνους που του έδωσαν το φως της ζωής. Είναι διδακτικό και ωφέλιμο στις μέρες μας να ξαναθυμηθούμε, τούτη τη θεϊκή ρήση: «Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου». Η θεϊκή αυτή προσταγή «τίμα» περιλαμβάνει το παν. Όχι μόνο το σεβασμό και την τιμή, αλλά και όλες τις υποχρεώσεις του κάθε παιδιού προς τους γονείς, ιδίως όταν είναι περασμένης ηλικίας. Είναι μεγάλο δυστύχημα, ότι ο σημερινός πολιτισμός δεν έχει καρδιά. Και τα παιδιά, όταν ενηλικιωθούν, γίνονται συνήθως σκληρά απέναντι στους γέροντες γονείς τους. Δεν ανέχονται υπομονετικά τις δυσκολίες που τους δημιουργούν πολλές φορές τα γηρατειά με τις διάφορες παραξενιές τους και τις γεροντικές συνηθισμένες ιδιοτροπίες. Γνωρίζουμε γονείς, που μένουν κατάκοιτοι στο κρεβάτι επί πολλά χρόνια κι όμως τα παιδιά τους δυστυχώς!, δυστροπούν να τους φροντίζουν. Ξεχνούν εύκολα, τις θυσίες των γονιών τους όταν εκείνα ήταν μικρά, ώσπου να μεγαλώσουν και πάντοτε οι γονείς να παρευρίσκονται πλάι τους. Γιατί, αλήθεια, λησμονούν όλη την αγάπη που τους χάριζαν; Ακόμη και στις δύσκολες στιγμές τους, - αν και πάρα πολλοί απ' αυτούς ζούσαν ολάκερα χρόνια τη φτώχεια τους - ποτέ όμως δεν τα εγκατέλειψαν μόνα τους. Μα έχουν ιδιοτροπίες. Σωστά. Αλλά θα παραβλέπεις τις αδυναμίες τους. Θα υπομένεις τις μικρότητές τους. Γιατί ο δεσμός δεν είναι μόνο φυσικός. Είναι και ιερός.
Επομένως και αδιάσπαστος. Η τιμή προς αυτούς είναι επιβεβλημένη, οποιαδήποτε κι αν είναι η συμπεριφορά και τα αισθήματά τους. Χαρακτηριστικό, είναι το παράδειγμα επίσης - προς τιμήν των γονιών - του Άγγλου πρωθυπουργού Μορ, που συνήθιζε πριν από κάθε εργασία του, να γονατίζει μπρος στον αγράμματο πατέρα του και να παίρνει την ευχή του! Άρα, συμπερασματικά θα πούμε, πως είναι ιερή υποχρέωση και καθήκον αυτός ο «φαύλος κύκλος» φροντίδων και υποχρεώσεων ανάμεσα σε γονείς και παιδιά. Σήμερα, εμείς ως γονείς, οφείλουμε να προστατεύουμε καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους - όσο ζούμε - τα παιδιά μας. Και τα παιδιά μας, το ίδιο οφείλουν να φροντίζουν και να συμπαραστέκονται τους γονείς τους, ιδιαίτερα τους γέροντες. Γιατί κι αυτά, όταν θα γίνουν κάποτε γονείς, την ίδια βοήθεια, στοργή και αγάπη, θα θέλουν να έχουν απ' τα παιδιά τους πάντοτε.
Γι' αυτό, λοιπόν, ως άτομα κι ως κοινωνία, επιβάλλεται εδώ και τώρα να επαναπροσδιορίσουμε τις ηθικές μας αρχές προς όφελος όλων.
