Ο Πολιτισμός δεν είναι μόνο μια πράξη καλής συμπεριφοράς. Ούτε μόνον η άριστη επίδραση σ’ ένα συγκεκριμένο τομέα. Αλλά η καθημερινή και αρμονική σχέση του εαυτού μας μ’ όλα τα ζητήματα που αφορούν στον άνθρωπο και στο περιβάλλον. Και αυτό πρέπει να συμβαίνει παντού: στο σπίτι, στη δουλειά, στη διασκέδαση, στο δρόμο. Παντού πρέπει να γινόμαστε πρόξενοι καλής συμπεριφοράς. Τότε πράγματι έχουμε καλά και ωφέλιμα αποτελέσματα. Όχι μόνον ατομικά, αλλά και κοινωνικά. Τότε μόνο δεν κινδυνεύουμε να γίνουμε υπαίτιοι σοβαρών καταστάσεων, που απειλούν την ίδια τη ζωή μας και τη ζωή των συνανθρώπων μας.
Η παραπάνω αναφορά έχει απόλυτη σχέση μ’ ένα περιστατικό οδηγικής συμπεριφοράς, του οποίου υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας στο δρόμο Αγιοκάμπου - Λάρισας. Κινιόμουν με το αυτοκίνητό μου κανονικά στο δεξιό μέρος του δρόμου. Ξαφνικά, ένιωσα στ’ αφτιά μου ένα δυνατό σπινάρισμα. Έναν εκκωφαντικό θόρυβο από όχημα, το οποίο προσπερνώντας το δικό μου, με έναν εντυπωσιακό σε επικινδυνότητα ελιγμό, έκοψε απότομα και δίκην βολίδας μπήκε επικίνδυνα μπροστά μου. Ο φόβος και τα συναισθήματα όλης της οικογένειάς μου που βρισκόταν στο αυτοκίνητο εκείνη τη στιγμή ήταν τρομακτικά. Η ένταση αυτών έγινε ακόμα μεγαλύτερη στη θέα του νεαρού ατόμου που οδηγούσε με το ένα χέρι, ενώ το άλλο το είχε κρεμασμένο έξω από το ανοικτό παράθυρο του αυτοκινήτου.
Το θέαμα που εκτυλισσόταν μπροστά μας τώρα συνέχιζε να έχει τον ίδιο φοβικό και επικίνδυνο χαρακτήρα, όπως και πριν. Η μεγάλη ταχύτητα, τα σπιναρίσματα, οι προσπεράσεις και οι ελιγμοί θύμιζαν ταινία επιστημονικής φαντασίας. Και το καταπληκτικό είναι ότι όλα αυτά γίνονταν με το ένα χέρι στο τιμόνι. Γι’ αυτό και σου κοβόταν κυριολεκτικά η ανάσα. Το περιστατικό αυτό, αν και κράτησε ελάχιστα λεπτά, λόγω του φόβου που προκαλούσε, φαινόταν να έχει μεγαλύτερη διάρκεια.
Σε λίγο το αυτοκίνητο χάθηκε στο βάθος του δρόμου. Στο μυαλό μου, όμως, είχε καταγραφεί η φράση που ψιθύρισαν τα χείλη μου την ώρα που λάμβανε χώρα αυτό το επικίνδυνο περιστατικό: Οδηγεί με το ένα χέρι και με πολύ μεγάλη ταχύτητα.
Ο κίνδυνος να πρκαλέσει τροχαίο ατύχημα πολύ μεγάλος. Έκανα το σταυρό μου λέγοντας μέσα μου: Θεέ μου, να βρεθεί κάποιος να τον σταματήσει. Να του κόψει αυτήν την αυτοκτονική και δολοφονική τρελή του πορεία. Αυτό, βέβαια, μόνο η Τροχαία μπορούσε να το κάνει, η οποία, δυστυχώς, δεν υπήρχε πουθενά στο συγκεκριμένο δρόμο εκείνη τη στιγμή. Το ευχόμουν, όμως, να εμφανιστεί ξαφνικά, να συλλάβει τον υποψήφιο φονιά και να του επιβάλει την εσχάτη των ποινών για την πρωτοφανή σε επικινδυνότητα οδηγική του συμπεριφορά: τη διά παντός αφαίρεση του διπλώματος οδήγησης. Ναι!, την αφαίρεση. Για να σώσουμε ανθρώπινες ζωές. Για να σταματήσει η μαγκιά και η υπεροψία στην οδήγηση. Ελαττώματα που είχε ο συγκεκριμένος νεαρός και τα οποία με πολλές πιθανότητες είναι δυνατόν να προκαλέσουν ατύχημα.
Όμως, αλήθεια, γιατί ο άνθρωπος αυτός, αλλά και τόσοι άλλοι που δεν τους γνωρίζουμε, συμπεριφέρονται έτσι; Γιατί γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια νόμους και αξίες, όπως είναι η ζωή; Τι να φταίει άραγε; Κατά τη γνώμη μου, πολλά. Και πρώτα - πρώτα η παιδεία: Η οικογενειακή, η σχολική, η πανεπιστημιακή, η κοινωνική. Αυτές λείπουν τελείως, γι’ αυτό και η εκτίμηση της ζωής από τα άτομα αυτά είναι μηδενική. Δεν την υπολογίζουν καθόλου. Αυτήν, όμως, την έλλειψη τη συμπληρώνει και η απουσία του διαρκούς ελέγχου. Η ανυπαρξία της εφαρμογής του αυστηρού και δίκαιου νόμου. Αυτός που υπακούει στη γνωστή λατινική ρήση «Dura lex, sed lex» («Σκληρός νόμος, αλλά νόμος»).
Όλες αυτές οι ελλείψεις μας και οι παραλείψεις συνθέτουν το παζλ της επικίνδυνης και εγκληματικής αυτής πρακτικής στο δρόμο. Αυτή που καθημερινά τραυματίζει βαριά και στέλνει στην άλλη ζωή πολλούς συνανθρώπους μας. Και τις περισσότερες φορές, δυστυχώς, πολύ νέους.
Το κράτος, όμως, και οι αρμόδιες υπηρεσίες τι κάνουν; Σχεδόν παρακολουθούν απαθώς το διαρκές αυτό έγκλημα. Αφού τα φαινόμενα αυτά χρόνο με το χρόνο οξύνονται όλο και περισσότερο. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει η μόνιμη και αυστηρή εφαρμογή των όποιων μέτρων που κατά καιρούς παίρνονται.
Ας θυμηθούμε λιγάκι το τι ακριβώς συμβαίνει πάντοτε. Στην αρχή, τον πρώτο καιρό, υπάρχει μια πρωτόγνωρη διάθεση απ’ όλους τους σχετικούς φορείς στην εφαρμογή του νόμου. Οι ποινές επιβάλλονται με μεγάλη ευκολία και ο φόβος αυτός «φυλάει τα έρμα», όπως λέει και ο λαός.
Το κακό, όμως, είναι ότι την έξαρση αυτή ακολουθεί, κατά κανόνα, η πλήρης χαλάρωση. Η διαρκής νάρκη. Με αποτέλεσμα ο αριθμός των θυμάτων της ασφάλτου καθημερινά να αυξάνεται όλο και περισσότερο. Γι’ αυτό λέμε: όχι στην εγκληματική κρατική ανυπαρξία του διαρκούς ελέγχου. Όχι στην οδήγηση με θυμό και υπεροψία. Όχι στην κατανάλωση οινοπνεύματος ή άλλων ουσιών. Ναι στην οδήγηση με σύνεση. Με σεβασμό και αγάπη στη ζωή. Γιατί «αγαπώ» σημαίνει «ζω».
Αυτό ακριβώς πρέπει να έχουμε υπόψη μας όταν οδηγούμε. Και τότε να είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι η θλίψη και ο πόνος θα παραχωρήσουν τη θέση τους στη χαρά και στη ζωή. Αξίες που δεν είχε ο οδηγός του περιστατικού που περιγράψαμε.
