Τώρα το λογικό και το πρέπον είναι αυτό που ζητούσε ο Κώστας Σημίτης. Δηλαδή, αν δεν μπει επί κεφαλής του Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ ένας πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του κόμματος ποιος θα μπει; Εδώ, στη Νέα Δημοκρατία έναν πρώην πρόεδρο έχουν που επιμένει ντε και καλά να πολιτεύεται και δεν μπορούν ν΄ απαλλαγούν από αυτόν που θέλει να μπαίνει πρώτος στο Επικρατείας. Και να φανταστείτε ότι πρωθυπουργός δεν έκανε γιατί τον «έφαγε» ο Σημίτης. Όχι ο Σημίτης που χρημάτισε πρωθυπουργός! Κανονικά δεν θα έπρεπε καν να το ζητάει ο άνθρωπος. Θα έπρεπε να είναι αυτή η θέση που θα του προταθεί. Αλλά…
Αλλά τι τα θέλετε; «Φοβού τους ευεργετημένους» λέει. Και έπειτα «σαν ραγίσει το ποτήρι δεν τ΄ αγγίζεις άλλο πια, βάζεις μόνο ένα λουλούδι και στολίζεις μία γωνία», όπως τραγούδαγε και ο σύζυγος της υποψηφίας βουλευτού του ΠΑΣΟΚ Αννας Νταλαρά. Και αυτό το ποτήρι, έχει προ πολλού ραγίσει, και ούτε μπορεί να ξανακολλήσει, έστω και για χάρη της ενότητας του κόμματος, ενόψει εκλογών και της αδημονίας για ανακατάληψη της εξουσίας.
Αλλωστε «αν» λέμε «αν» θέλαμε να είμαστε και λιγάκι πιο… υποψιασμένοι, θα λέγαμε ότι, ίσα που το έκανε και επίτηδες ο Γ. Παπανδρέου. Αν βεβαίως ο πρώην πρωθυπουργός ήθελε να πολιτευτεί με το ΠΑΣΟΚ - παρά τα όσα προηγήθηκαν και την με το ζόρι ανεξαρτοποίησή του από το κόμμα - δεν θα μπορούσε ο Γιώργος Παπανδρέου να του πει «όχι» έστω και αν θα το επιθυμούσε. Πρώτον γιατί είναι αδόκιμο και πολιτικά άκομψο και δεύτερον διότι θα προκαλούσε τη δυσαρέσκεια σε μια μερίδα του κόμματός του, σε μια εποχή που δεν έχει περιθώρια για τέτοιες «πολυτέλειες». Οπότε … οπότε του πρότεινε ή να παραμείνει στον Πειραιά όπου ήδη πολιτεύεται ή να πάει επικεφαλής στην Α΄ Αθήνας. Κατά πάσα πιθανότητα γνωρίζοντας ποια ήταν η επιθυμία Σημίτη αφού άλλωστε δίαυλος επικοινωνίας και παρασκήνιο γύρω από το θέμα υπήρχε. Ο πρώην πρωθυπουργός είπε «όχι», προφανώς δεν υπαναχώρησε κανένας από τους δύο και το πράγμα έφθασε στο αδιέξοδο που ανακοινώθηκε χθες.
Το οποίο, δεν είναι και ό,τι το καλύτερο θα μπορούσε να προκύψει σε εσωκομματικό επίπεδο κυρίως, και η παραίτηση Πασχαλίδη στο καπάκι υπέρ της … χρήσιμης ανανέωσης απλά το επιβεβαιώνει. Παρότι ο τελευταίος, επισήμως προσπάθησε να αποσυνδέσει την παραίτησή του από το «ναυάγιο» της υπόθεσης Σημίτη.
Κακά τα ψέματα οι σχέσεις Παπανδρέου - Σημίτη είχαν οδηγηθεί στα άκρα πολύ καιρό πριν και μέσα από διάφορα «επεισόδια» τα οποία στο άθροισμά τους δημιούργησαν εν τέλει ένα χάσμα μεταξύ των δύο. Τώρα που το σκέφτομαι, αν και η κλίμακα είναι βεβαίως πολύ μικρότερη, κάτι ανάλογο έγινε και με τον Αλαβάνο και τον Τσίπρα. Φαίνεται ότι τα «πολιτικά παιδιά» δεν προκύπτουν τελικά και τόσο… ευγνώμονα ως προς τους «προστάτες» τους. Η τόσο «βολικά» όσο θα τα ήθελαν, όταν τα προωθούσαν.
Η πραγματικότητα είναι ότι και οι προσπάθειες που καταβλήθηκαν για να γεφυρωθεί έκτοτε το χάσμα μεταξύ των δύο είχαν ένα καθαρά «εικονικό» αποτέλεσμα. Αλλωστε και η θεαματική, κίνηση «αρχηγικής πυγμής» που έκανε ο Γ. Παπανδρέου, να θέσει εκτός κινήματος τού πρώην πρόεδρό του και πρωθυπουργό του, δεν είναι κάτι που ο «τέως» θα χώνεψε ποτέ. Στο κάτω - κάτω της γραφής ένας πρώην πρωθυπουργός έχει το δικαίωμα να λέει και δύο κουβέντες παραπάνω… χωρίς παρεξήγηση. Πώς έχει η Ν.Δ. τον επίτιμο Μητσοτάκη; Ένα τέτοιο πράγμα.
Το να μην είναι ο Κώστας Σημίτης στην επόμενη Βουλή, αν είναι ή δεν είναι κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία, είναι ένα θέμα για τον Γιώργο Παπανδρέου. Πολύ δε περισσότερο αν τελικά γίνει πρωθυπουργός. Αλλά, όπως είπε και ο εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, επειδή η επόμενη Βουλή ουσιαστικά με την οικονομία θα ασχοληθεί, θέλοντας και μη, η παρουσία του Κώστα Σημίτη που το γνωρίζει το… άθλημα, θα ήταν χρήσιμη.
Όμως ο Γ. Παπανδρέου έχει κι άλλες δουλειές να κάνει να… ξηλώσει τα κοστούμια εκείνων που βιάστηκαν να τα ράψουν για να καθίσουν στις καρέκλες της εν δυνάμει εξουσίας, οπότε, πόσο πια ν΄ ασχοληθεί με τον Κώστα Σημίτη;
Να δούμε ποιον θα βάλει επικεφαλής στο Επικρατείας, για να δούμε πόσο «καλύτερος» από τον Σημίτη θα ΄ναι. Ετσι από περιέργεια.
