«Είμαστε δω κι αντέχουμε» ή «είμαι ο Αλέξης και είμαι καλά», δήλωσε ο πρόεδρος (;) του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (;) Αλέξης Τσίπρας από τη Θεσσαλονίκη. Αυτή η ιστορία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τελικά να ’ναι... του Αισχύλου, του Σοφοκλή ή του Ευρυπίδη; Μπορεί βεβαίως κάλλιστα να είναι και του Αριστοφάνη γιατί έχει μια κωμικοτραγική πλοκή. Είναι αυτό που λέμε «από την κωμωδία στο δράμα» ή τούμπαλιν. Το... κατόρθωμα, από τότε που προκηρύχθηκαν εκλογές και μετά τις ευρωεκλογές ουσιαστικά είναι ότι δεν διαλύθηκαν. Κρατιούνται με νύχια και με δόντια για να φτάσουν μέχρι τις εκλογές. Τα ίδια νύχια και τα ίδια δόντια που βγάζουν μεταξύ τους, προκειμένου να... αντιπαρατεθούν οι συνιστώσες μεταξύ τους, οι οποίες δεν κατορθώνουν να βρουν μια κοινή συνισταμένη. Συνιστώσες χωρίς συνισταμένη. Πού ακούστηκε, παραδείγματος χάριν!
Τώρα εύλογα αναρωτιέται κανείς όταν ένα κόμμα παλεύει και μετά την προκήρυξη των εκλογών, όχι μόνο να βρει την πορεία του προς τον εκλογικό στόχο αλλά να παραμείνει ενωμένο, να υπάρχει, προκειμένου να φτάσει στην κάλπη, τι μέλλον μπορεί να έχει; Τι μπορεί να διεκδικήσει; Ποιον μπορεί να πείσει; Και όταν μάλιστα έχει μείνει χωρίς επικεφαλής ουσιαστικά. Γιατί, μην κοιτάτε, μπορεί ο Τσίπρας ν’ ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη ως «πρόεδρος», αλλά αυτή ήταν μια προειλημμένη απόφαση. Πριν την προκήρυξη των εκλογών και πριν ακολουθήσουν τα όσα βιώσαμε τις τελευταίες μέρες. Ουσιαστικά και προς χάριν της κατ’ επίφασιν ενότητας, επειδή έφθασαν ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στη διάσπαση, από δω και πέρα θα βαδίζουν ακέφαλοι και ωραίοι προς τις κάλπες.
Και κάπου εκεί μέσα στο γενικό ορυμαγδό, στη θλίψη και το όνειδος, «χάσαμε και τον Αλέκο στοπ». Μείναμε με τον Αλέξη, σκέτο. Ο «Ελ’ Αλέκο» έγινε «Φύγ’ Αλέκο». Και τούτη τη φορά δεν πρόκειται για... καπρίτσιο. «Ξέρετε θα φύγω», να λέει ο Αλαβάνος, «μη φύγεις, πού θα πας» να του λένε οι άλλοι, και τελικά να μείνει. Τούτη τη φορά είπε ότι θα φύγει κι έφυγε και οι άλλοι του κούνησαν το μαντήλι και τον έστειλαν στο καλό. Κάτι που δεν... χώνεψε ο Αλέξης ή τουλάχιστον έτσι δείχνει - γιατί από μέσα του μπορεί να τρέφει άλλα... συναισθήματα. Και στο πλαίσιο αυτό, το εμφανές, χθες τον... κάρφωσε, τον Αλέκο, και ανάλογα από τη Θεσσαλονίκη λέγοντας: «την ώρα της μάχης ο αντίπαλος είναι απέναντι και όχι δίπλα». Και όποιος δεν κατάλαβε, κακό του κεφαλιού του, που λέει ο λόγος,
Κατά τα άλλα το έπαιξε... Καραμανλής ο Τσίπρας. Φαίνεται το ’χει η Έκθεση να «γεννάει» έτσι μια... άρνηση. Δήλωσε και αυτός ότι δεν πρόκειται να παραιτηθεί αν το αποτέλεσμα των εκλογών είναι κακό για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Στην περίπτωσή του βέβαια αναρωτιέται κανείς από «πού» να παραιτηθεί; Διότι ως φαίνεται θα ...παραιτηθεί το σχήμα και όχι ο ας πούμε επικεφαλής του. Ο ίδιος έχει σε κάθε περίπτωση το «κρατούμενο» του Συνασπισμού να πορεύεται προεδρικά, αλλά σε κάθε περίπτωση αν και ο ΣΥΝ είναι ο μεγαλύτερος των συνιστωσών, άλλο το ’να και άλλο τ’ άλλο. Το οποίο «άλλο» είναι πιθανόν να μην υπάρχει στις 5 Οκτωβρίου.
«Συγκινητικό» είναι πάντως το ενδιαφέρον των μεγάλων κομμάτων για την τύχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αν και... συγκρατούν τη συγκίνησή τους, παρακολουθούν ωστόσο διακριτικά τις εξελίξεις, γιατί οι εκλογικές επιδόσεις του σχήματος αφορούν και το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία για διαφορετικούς λόγους. Αλλά, με τον ίδιο ακριβώς σκοπό: τη διαμόρφωση του τελικού τοπίου στις 5 Οκτώβρη. Το ΠΑΣΟΚ λαχταράει την αυτοδυναμία και σε έσχατη περίπτωση μια συνεργασία (αν και δεν του... κάθονται οι του σχήματος), η Ν.Δ. πάλι για τους ίδιους λόγους, αλλά αντιστρόφως ανησυχεί για την είσοδό του ή μη στη Βουλή. Όσο για την Αλέκα, δεν το συζητώ! Το λιγότερο που μπορεί να νιώθει είναι ότι δικαιώνεται από τις εξελίξεις σε όσα κατά καιρούς έχει σούρει στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Διότι, τέλος πάντων, άλλο η ορίτζιναλ Αριστερά και άλλο η... γιαλαντζί!.
Να δούμε τι θα γίνει μέχρι το τέλος. Διότι «μηδένα προ του τέλους μακάριζε» που λέει ο λόγος και που είπε και ο Σόλων, επίσης, που σίγουρα δεν ανήκε στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.!
