Στο ΠΑΣΟΚ πάλι παίζουν «χαμηλή μπάλα». Σιγά-σιγά, σεμνά-σεμνά, να μην πατήσουνε τ’ αυγά. Μπαρδόν, τους ψηφοφόρους ήθελα να πω. Και δεν εννοώ βέβαια τους... ορκισμένους ψηφοφόρους του κόμματος. Αυτοί έτσι κι αλλιώς την έχουν κάνει την επιλογή τους. Εννοώ τους άλλους, αυτούς που έχει μέγιστη ανάγκη να «καλοπιάσει» και να «προσελκύσει», προκειμένου να κατακτήσει την πολυπόθητη αυτοδυναμία. Γιατί όντας πεπεισμένο, βάσει των δημοσκοπικών ευρημάτων ότι έχει τις περισσότερες πιθανότητες να είναι το πρώτο κόμμα στις ερχόμενες εκλογές, επικεντρώνει το ενδιαφέρον του και την προσοχή του στο να «καλοπιάσει» όσους περισσότερους μπορεί και εκτός χώρου για να πιάσει το στόχο. Καθώς, η συσπείρωσή του, όπως και πάλι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα και δεν έχει να περιμένει και πολλά από αυτήν. Έχει να περιμένει όμως από τους αναποφάσιστους και έχει να περιμένει και από τους δυσαρεστημένους ή αγανακτισμένους ψηφοφόρους της Ν.Δ., που δεν ρέπουν προς τα δεξιά της αλλά προς τ’ αριστερά της και που δεν είναι και κομματικά φανατισμένοι. Και συνεπώς, μπορεί να... γλιστρήσουν προς το ΠΑΣΟΚ και να βοηθήσουν στην επίτευξη του στόχου.
Ως εκ τούτου, ούτε πόλωση θέλουν, ούτε οξυμένες κόντρες θέλουν, ούτε ακρότητες πάσης φύσεως θέλουν στο επίπεδο της αντιπαράθεσης με τη Νέα Δημοκρατία για να μην... προγκίξουν τους ψηφοφόρους του γαλάζιου χώρου που μπορεί να κάνουν σκέψεις να πάρουν ένα γαλαζοπράσινο, ας πούμε, χρώμα στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου. Λάου-λάου το πάνε και έτσι επιθυμούν να το συνεχίσουν κάνοντας την ανάγκη της αυτοδυναμίας φιλοτιμία.
Από την άλλη, είναι σίγουρο ότι όλη αυτή η νεοελληνική τραγωδία στο ΣΥΡΙΖΑ, που παραμένει σύριζα στη ρήξη, το ΠΑΣΟΚ ωφελεί και τη Νέα Δημοκρατία βλάπτει, και ενισχύει την επιθυμία που έχει περί αυτοδυναμίας. Διότι στον ΣΥΡΙΖΑ ο ασθενής απλώς δεν εξέπνευσε. Ίσα που αναπνέει. Και αυτό στην κάλπη ουδείς γνωρίζει πώς ακριβώς θα «μεταφραστεί».
Φυσικά, ό,τι και να λένε οι δημοσκοπήσεις, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι έχει καθίσει ήδη στην πρωθυπουργική καρέκλα και έχει αρχίσει να αρμενίζει στο πέλαγος της εξουσίας. Και επειδή ο προεκλογικός αγώνας τώρα ξεκίνησε, έχει πολλά καρβέλια να ζυμώσει ακόμη ο Γ. Παπανδρέου για να συνεχίσει την οικογενειακή πρωθυπουργική παράδοση. Αυτό το ξέρουν και στο ΠΑΣΟΚ, βεβαίως-βεβαίως, ανεξάρτητα που δεν το λένε, και τώρα που είναι κοντά στη βρύση και ετοιμάζονται να πιουν νερό, φοβούνται στραβοπατήματα της τελευταίας στιγμής, τα οποία θα μπορούσαν να κοστίσουν ακριβά.
Και φυσικά, όσον αφορά στην εβδομάδα που διανύουμε, έχουν μπροστά τους την Έκθεση της Θεσσαλονίκης και πρέπει να σηκώσουν το γάντι που τους πέταξε ο Καραμανλής, ο οποίος αναφέρθηκε συγκεκριμένα σε μέτρα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Γιατί μέχρι τώρα μπορεί μεν στο ΠΑΣΟΚ να θέλουν να μιλάνε για την οικονομία, αλλά... χωρίς την οικονομία. Κατηγορούν δηλαδή την κυβέρνηση για τα οικονομικά αδιέξοδα που έφερε τον τόπο, αλλά δεν υποδεικνύουν τρόπους και συγκεκριμένα μέτρα για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση. Γενικολογούν. Και ως ένα βαθμό είναι αναμενόμενο γιατί πρέπει και να φανούν θελκτικοί απέναντι στους ψηφοφόρους και να υποστηρίζουν την «παροχολογία» προς τις κοινωνικές ομάδες που έχουν τάξει, αλλά και να πουν τι θα κάνουν για ν’ αντιμετωπίσουν την κρίση. Πώς να τα ισορροπήσει κανείς όλα αυτά μαζί; Δεν είναι και εύκολο! Και πώς να τα εκφράσει διά λόγου το Σάββατο στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη; Και πώς να κλείσει και το στόμα της Ν.Δ. που καραδοκεί και έχει στρέψει τη στρατηγική της ακριβώς στο να «εκθέτει» το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν έχει συγκεκριμένη πρόταση για την οικονομία. Και...
...Και όλα αυτά όταν είναι πολύ πιθανόν να μην υπάρξει αυτοδυναμία και να χρειαστεί να γίνουν επαναληπτικές εκλογές συντομότατα. Οπότε, ό,τι λέει τώρα δεν... ξελέει για το επόμενο διάστημα τουλάχιστον!
