Πώς αγαπάει ένας κόσμος που δεν αγαπάει; Τα λόγια του Ευαγγελίου «η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει» είναι ακατανόητα, όπως και τα λόγια «η αγάπη ου ζητεί τα εαυτής» (η αγάπη δεν είναι εγωιστική). Η αγάπη για τον κόσμο που δεν αγαπάει είναι ένα αίσθημα που διαρκεί όσο και η ικανοποίηση. Όταν πάψει η ικανοποίηση παύει και η αγάπη.
Είναι δύσκολο ν’ αγαπάς κάποιον όπως είναι, στο μεταβαλλόμενο κόσμο μας, όπου τα πάντα είναι τόσο φευγαλέα και ρέοντα, αν δεν βλέπεις στον κάθε άνθρωπο την ιδέα του Δημιουργού για μας, τη ζώσα και αμετάθετη αιωνιότητα. Και ακριβώς η αιώνια αυτή εικόνα που βρίσκεται στη βάση κάθε ανθρώπου, κάνει τον καθένα πολύτιμο και αγαπητό ακόμη, παρ’ όλες τις πρόσκαιρες ελλείψεις του (αρχ. Σωφρόνιος- Σακχάρωφ).
Γιατί άραγε ο δυτικός κόσμος επιδιώκει με τόσο πάθος τη δύναμη και όχι την αγάπη, ακόμα και χωρίς ηθικά όρια και ηθικούς φραγμούς (πόλεμοι, βομβαρδισμοί αμάχων, πειράματα με πειραματόζωα ανθρώπους, επιστημονική έρευνα χωρίς ηθικές βάσεις, καταστροφή του περιβάλλοντος, εκμετάλλευση των πόρων της γης με επιθετικά μέσα, ενδόμυχος φόβος του υπερπληθυσμού κ.λπ.).
Ο δυτικός κόσμος δεν πιστεύει ότι η αγάπη είναι εφικτή. Το ίδιο και η επικοινωνία. Δεν ζητεί κανείς από τον άλλον τίποτε περισσότερο απ΄ το να είναι «εντάξει» στις υποχρεώσεις του. Δεν ενδιαφέρει τι νιώθεις. Τα αισθήματα αλλάζουν.
Το ερώτημα πώς να αγαπάμε τους ανθρώπους δεν τίθεται όσο ακόμα είμαστε νέοι και η αγάπη είναι ένα αίσθημα. Δεν έχουμε ακόμα τα βιώματα ούτε τη γνώση και την πείρα που δείχνουν ότι η αγάπη δεν είναι μόνο ένα αίσθημα, που στηρίζεται όπως όλα τα αισθήματα στην ικανοποίηση. «Η αγάπη είναι βαρύς σταυρός» (Μπόρις Παστερνάκ).
Πρέπει να ωριμάσει κανείς για να αγαπάει αληθινά. Ο ανέραστος προσπαθεί να μετατρέψει τους γύρω του σε μαριονέτες και ο ίδιος κλείνεται για πάντα στον εαυτό του. Ο δυτικός άνθρωπος μπερδεύει τη δραστηριότητα με τη ζωντάνια, ώσπου να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να ζήσει μόνος ούτε λεπτό.
«Εκείνο που με εκπλήσσει στη σύγχρονη ζωή του κόσμου είναι το ότι στην εποχή μας και τα πιο μεγάλα κράτη άρχισαν να φοβούνται το παραμικρό», γράφει ο αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος σε επιστολή του στη Ρωσία το 1959.
«Νομίζω ότι ελάχιστες παρόμοιες περιπτώσεις υπήρξαν στην ιστορία, κατά τις οποίες και οι πλέον απλές και αγαθές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων ήταν τόσο περίπλοκες, όπως στην εποχή μας. Έχω βάσιμες ελπίδες ότι δεν θα χρειασθεί να περιμένουμε πολύ και ότι σύντομα οι άνθρωποι θα έρθουν στα λογικά τους και θα αρχίσουν να ζουν μεταξύ τους σε ατμόσφαιρα αμοιβαίας εμπιστοσύνης, και συνεπώς μεγαλύτερης αγάπης και ελευθερίας» (Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου, Γράμματα στη Ρωσία, Έκδ. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, σελ.92).
