Η πλειοψηφία των εργατικών και λαϊκών νοικοκυριών, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης βιώνει πιο έντονα τις συνέπειες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής (ανεργία, απολύσεις, μείωση του πραγματικού εισοδήματος, ανατροπές των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, εμπορευματοποίηση της παιδείας, της υγείας, ένταση του αυταρχισμού).
Μπροστά στο κέρδος οι αξιώσεις του κεφαλαίου δεν έχουν όρια. Ανατρέπει όλες τις κοινωνικές σχέσεις, από το 8ωρο, την κοινωνική ασφάλιση ως τα εθνικά σύνορα. Μετατρέπει κάθε κοινωνική ανάγκη σε εμπόρευμα.
Αυτή η εξέλιξη γεννά και αναπαράγει διαρκώς τη μεγάλη αντίθεση πλούτος-φτώχεια και βεβαίως γεννά πολλές συζητήσεις, αγώνες, πολιτικές ανακατατάξεις. Υπάρχουν προβληματισμοί αστών οικονομολόγων και πολιτικών, για το ποια μπορεί να είναι η πιο αποτελεσματική συνταγή διαχείρισης της κατάστασης. Όμως, όλες οι παραλλαγές έχουν τον ίδιο στόχο και την ίδια αδυναμία: Θέλουν να στηρίξουν τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του συστήματος.
Η λύση επομένως των αντιθέσεων για λογαριασμό της εργατικής και λαϊκής πλειοψηφίας, δεν μπορεί να κινείται σε αυτή την κατεύθυνση. Η λύση είναι μόνο στην κατεύθυνση της αντιστοίχισης της κοινωνικής εργασίας με την κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Η αλλαγή αυτή είναι επείγον και ώριμο αίτημα της κοινωνικής εξέλιξης.
Τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού δεν επιτρέπουν πλέον να αυξάνεται ή έστω να διατηρείται το μερίδιο των μισθωτών στην αυξανόμενη παραγωγική πίτα. Ο ανταγωνισμός είναι υπόθεση του κεφαλαίου και όχι του εργαζόμενου. Το κέρδος του κεφαλαίου, είναι το προϊόν της εκμετάλλευσής του εργάτη. Όσο προχωρούν οι παραγωγικές δυνατότητες, όσο βελτιώνονται τα μέσα παραγωγής, η ανάπτυξη της παραγωγικότητας, τόσο αυξάνεται το μέγεθος της εκμετάλλευσης και η απόσταση που χωρίζει το βιοτικό επίπεδο του εργαζόμενου από τις δυνατότητες που έχει δημιουργήσει με την παραγωγή μεγαλύτερου κοινωνικού πλούτου.
Αυτές οι αντιθέσεις του συστήματος, η αντίθεση ανάμεσα στην κοινωνική εργασία και στην ατομική ιδιοποίηση του προϊόντος της, οδηγεί στις κρίσεις και στο φρενάρισμα της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, γενικότερα στις δυνατότητες που έφερε η επιστήμη και η τεχνολογία να μειωθεί ο εργάσιμος χρόνος, με ταυτόχρονη ανάπτυξη της κοινωνικής ευημερίας.
Το πολιτικό πρόβλημα που αναδεικνύεται από τη γενίκευση των οικονομικών εξελίξεων, δε βρίσκεται στην εναλλαγή κυβερνήσεων, ούτε σε μια πιο «δίκαιη» πολιτική αναδιανομής. Όλες αυτές οι τακτικές έχουν δοκιμαστεί χωρίς να αλλάξουν τη γενική πορεία. Οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.
Το πολιτικό πρόβλημα για το λαό βρίσκεται στην αλλαγή κατεύθυνσης και όχι στην εναλλαγή κυβερνήσεων. Βρίσκεται στην αμφισβήτηση της εξουσίας των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού έως την ανατροπή της.
Δύναμη που μπορεί να ηγηθεί αυτής της προοπτικής και να συσπειρώσει τις απαραίτητες δυνάμεις σ' ένα ισχυρό ρεύμα αμφισβήτησης, είναι σήμερα μόνο το ΚΚΕ. Η απαγκίστρωση λαϊκών δυνάμεων από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ δεν μπορεί να γίνει παλεύοντας γενικά το δικομματισμό, χωρίς να θίγεται η στρατηγική του, τα κύρια στηρίγματά της, η Ε.Ε, το ΝΑΤΟ.
Η πραγματική αναμέτρηση πρέπει να γίνει ανάμεσα σε δύο διαφορετικές πολιτικές στρατηγικές. Ανάμεσα στην πολιτική που στηρίζει τα καπιταλιστικά κέρδη και στην πολιτική που υποστηρίζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των μικρών ΕΒΕ και αγροτών, της νεολαίας. Να εκφραστεί ανάμεσα στην πολιτική που υπερασπίζεται τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις της ΕΕ και στην πολιτική που αναγνωρίζει στο λαό το δικαίωμα να αποφασίζει για το ποια ανάπτυξη τον υπηρετεί και να υπερασπίζεται τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του.
Η λύση του οικονομικού προβλήματος για τις λαϊκές δυνάμεις είναι λύση του προβλήματος της ιδιοκτησίας και βεβαίως λύση του προβλήματος της εξουσίας, προς όφελος του λαού. Δεν αρνούμαστε τη δυνατότητα κατακτήσεων στα πλαίσια του καπιταλισμού, με τον όρο της όξυνσης της ταξικής πάλης. Η απόσπαση όμως κατακτήσεων θα είναι πίσω από τις ανάγκες και προσωρινές. Βλέπουμε αυτές τις δυνατότητες ως εφαλτήριο για νέους αγώνες και όχι ως εναλλακτικές λύσεις.
Βάθρα της οικονομικής πρότασης του ΚΚΕ είναι:
Πρώτο: Η κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας και η κεντρικά σχεδιασμένη διεύθυνση της παραγωγής που υπηρετεί την κατανομή, με κίνητρο τη λαϊκή ευημερία. Δεν μπορούν αλλιώς να εξαλειφθούν οι παράγοντες που γεννούν την ανεργία, που αποκλείουν τη σταθερή δουλειά με ικανοποιητικές συνθήκες εργασίας και αμοιβής, δωρεάν παροχή κοινωνικών υπηρεσιών.
Δεύτερο: Ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος, που ασκείται σε όλη την κλίμακα οργάνωσης/διεύθυνσης της παραγωγής και κατανομής.
Τρίτο: Η συνεταιριστική οργάνωση της μικρής παραγωγής στην αγροτιά και στους ΕΒΕ.
Τέταρτο: Η συνδυασμένη χρήση κριτηρίων, ώστε ο κεντρικός σχεδιασμός να ανταποκρίνεται στις νέες κοινωνικές ανάγκες, στη σταδιακή εξάλειψη των κληροδοτημένων περιφερειακών ανισομετριών, των προβλημάτων από την ανθρώπινη παρέμβαση στο περιβάλλον.
Πέμπτο: Η προστασία της εγχώριας παραγωγής από τον εξωτερικό καπιταλιστικό ανταγωνισμό.
Απαιτούνται ριζικές αλλαγές στο συσχετισμό δυνάμεων, στην οργάνωση, στον προσανατολισμό των αγώνων. Στις μορφές αντίστασης και ρήξης του Μετώπου της εργατικής τάξης, των μεσαίων στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου, ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ.
Μόνο σε αυτή τη γραμμή συσπείρωσης, πάλης, πολιτικής συνείδησης και εκλογικής έκφρασης οι εργαζόμενοι, οι μικροί αγρότες και ΕΒΕ, η πλειοψηφία των νέων και των γυναικών, μπορούν να υπερασπίσουν τα δικαιώματά τους και να έχουν κατακτήσεις σε μια προοπτική.
Το κλειδί που θα καθορίσει την έκταση των αλλαγών που προτείνουμε είναι ο βαθμός οργάνωσης, συνειδητοποίησης των λαϊκών δυνάμεων να υπερασπιστούν με ριζικό τρόπο τα συμφέροντά τους. Εδώ συγκεντρώνει το ΚΚΕ τις κύριες προσπάθειές του, τις συμμαχίες του. Κριτήριο προόδου είναι οι απώλειες Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, η αποδυνάμωση του οπορτουνισμού και η ενίσχυση του ΚΚΕ.
