«Θα λύσω τα προβλήματα της ζωής μου και μετά θα ασχοληθώ με το πνεύμα και με την αναζήτηση του Θεού». Πολλοί σκεφτόμαστε έτσι, αλλά αυτό δεν είναι μια σωστή σκέψη. Το σωστό είναι ότι με τη βοήθεια του Θεού θα λύσουμε τα προβλήματα της ζωής μας. Αυτή είναι η σωστή σκέψη. Άρα η αναζήτηση του Θεού είναι αυτό που προέχει, αυτό που έχουμε τη μεγαλύτερη ανάγκη .
Οι αρχαίοι έλεγαν « εκ Θεού άρχεσθαι» (να αρχίζετε με την αναζήτηση του Θεού). Τη σημασία της ολόψυχης αναζήτησης του Θεού, όπως αναζητάει η αγαπημένη τον αγαπημένο της, περιγράφει το γνωστό τροπάριο: «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον, ουκ ελαττωθήσσονται παντός αγαθού» (πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, ενώ αυτοί που με όλη τους την ψυχή αναζητούν το Θεό δεν θα στερηθούν από κανένα αγαθό).
Το Ευαγγέλιο λέει πως η αναζήτηση του Θεού είναι το πρώτιστο, αυτό που έχουμε τη μεγαλύτερη ανάγκη. Αν αναζητούμε το Θεό όλα αυτά που ζητούμε και που έχουμε ανάγκη θα τα αποκτήσουμε. Η αναζήτηση του Θεού έχει τις ίδιες ευεργετικές συνέπειες με την αίσθηση της παρουσίας του Θεού. Αν ο Θεός είναι μαζί μας κανείς δεν είναι εναντίον μας. Αυτός που αναζητάει το Θεό έχει το Θεό μαζί του. «Ο αγαπών τον Θεόν εν τω Θεώ εστίν», λέει ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος.
«Ο κόσμος γίνεται ένα παράξενο, τρελό, επώδυνο μέρος και η ζωή μέσα σ’ αυτόν μια απογοητευτική και δυσάρεστη κατάσταση γι’ αυτούς που δε γνωρίζουν το Θεό. Περιφρονείστε τη μελέτη του Θεού και θα καταδικάσετε τον εαυτό σας να σκοντάφτει και να ολισθαίνει στη ζωή σαν τυφλός, να μη διαθέτετε ούτε την αίσθηση προσανατολισμού, ούτε κατανόηση για το τι σας περιβάλλει. Με αυτόν τον τρόπο μπορείτε να αχρηστεύσετε τη ζωή σας και να χάσετε την ψυχήν σας» (Τζέι Πάρκερ, Γνωρίζοντας το Θεό.),
Θα δυσκολευτούμε να κάνουμε κτήμα μας την αλήθεια αυτή, αν χωρίζουμε το πνεύμα και την ύλη. Είναι λάθος να χωρίζουμε το πνεύμα από την ύλη και τους ανθρώπους σε πνευματικούς και μη πνευματικούς ανάλογα με το είδος της εργασίας που κάνουν.
Ο Κικέρων χώριζε τους ανθρώπους σε ανώτερους (πνευματικούς) γιατί έκαναν πνευματική εργασία και σε κατώτερους ( χειρώνακτες) ,γιατί έκαναν χειρωνακτική (βάναυση) εργασία. Η ίδια διάκριση, αν και πέρασαν δυόμισι χιλιάδες χρόνια εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα παρόλο που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Η διάκριση αυτή δεν είναι ορθή. Δεν κάνει η εργασία τον πνευματικό , αλλά ο τρόπος που εργάζεται κανείς , αν είναι πνευματικός ή είναι μηχανικός, χωρίς αίσθημα, χωρίς καρδιά, χωρίς καλοσύνη και γενικά χωρίς πνευματικότητα.
Με την καρδιά ή χωρίς καρδιά, με μηχανικό τρόπο, γίνεται οποιαδήποτε εργασία, είτε είναι εργασία του νου , είτε είναι εργασία των χεριών. Στο μοναχισμό η χειρωνακτική εργασία, το λεγόμενο «εργόχειρο» έχει την ίδια αξία με την προσευχή, γιατί γίνεται όπως και η προσευχή προς δόξαν του Θεού, είναι μια έμπρακτη προσευχή, μια έμπρακτη δοξολογία.
Ο χωρισμός σε ύλη και πνεύμα έχει πρακτικές συνέπειες. Στην ορθόδοξη παράδοσή μας δεν ισχύει ο χωρισμός σε σώμα και πνεύμα . Δεν ξεχωρίζει το πνευματικό απ’ το υλικό, όπως δεν ξεχωρίζει το αναμμένο σίδερο απ’ τη φωτιά. Πνευματικός ή υλικός είναι ο τρόπος που υπάρχει ή που γίνεται κάτι, είναι ο προσανατολισμός και όχι το πράγμα. Εξαρτάται τι είναι αυτό που προέχει, το πνευματικό ή το υλικό. Στην πνευματική ζωή αυτό που προέχει είναι το πνεύμα.
