«θάνατος γάρ έστι της ψυχής ή καταλαλιά»
Αββάς Ωρ
(Γεροντικόν, ιε’, σελ.127)
Θλίψη μόνον μάς γέμισε η -γεμάτη ατοπήματα- δημόσια επιστολή (8-9-2009) του συλλόγου φιλανθρωπίας και ιεραποστολής Φαρσάλων «Παναγία η Ελεούσα». Έτσι, τα υπέρ μέλι και κηρίον γλυκέα λόγια της επιστολής μάς γνωστοποιούν τα εξής: α) Ο Αύγουστος είναι ο μήνας της Παναγίας μας» β) Οι πιστοί, αντί να τρέχουν στους ιερούς ναούς, παρασύρονται από τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις καθ’ όλο τον Αύγουστο γ) Η ροκ μουσική είναι στην πλειοψηφία της σατανική», κι οι αντίστοιχοι καλλιτέχνες είναι τέρατα με όλη τη σημασία της λέξεως, αφού δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε ανθρώπινο δ) Αυτό απαιτεί το χρέος της αγάπης, να τους υποδείξουμε τον λανθασμένο δρόμο».-Μάλιστα!
Ως προς το α’ : εάν είστε Έλλην πολίτης, μουσουλμάνος στο θρήσκευμα, το καλύτερο που έχετε να κάνετε τον Αύγουστο είναι, ή να βαπτισθείτε χριστιανός ούτως ώστε να αγγίξει κι εσάς η Χάρη της Παναγίας, ή να αφαιρέσετε από το ημερολόγιο σας εσαεί τον μήνα Αύγουστο καθότι ανήκει αποκλειστικά στην Παναγία. Ως προς το β’: ακόμη και να μην υπήρχαν οι αυγουστιάτικες εκδηλώσεις, οι περισσότεροι θα επέλεγαν (και πάλι) κάποιο τουριστικό θέρετρο αντί να τρέχουν σε ιερούς ναούς. Ως προς το γ’ σημείο: παραθέτουμε ορισμένους στίχους από τραγούδια κάποιων σατανικών συγκροτημάτων στα οποία αναφέρεται η Παναγία Ελεούσα-- από το τραγούδι The sign of the cross (1994) των Iron Maiden: why then is God still protecting me, even when I don’t deserve it/lost the love of heaven above, chose the lust of the earth below «δηλαδή» γιατί με προστατεύει ο Θεός ακόμα κι αν δεν το αξίζω/χάσαμε την αγάπη του παραδείσου από ψηλά, επιλέξαμε την ηδονή της γης στα χαμηλά»-- από το For the greater good of God (2006) του ίδιου συγκροτήματος: «he gave his life for us, he fell upon the cross to die for all of those who never mourn his loss, it wasn’t meant for us to feel the pain again, tell me why, tell me why», δηλ. «έδωσε τη ζωή Του για εμάς, έπεσε πάνω στο σταυρό για να πεθάνει για όλους εκείνους που δεν πένθησαν ποτέ το χαμό του, δεν προοριζόταν για μας να αισθανθούμε τον πόνο ξανά, πείτε μου γιατί, πείτε μου γιατί»-- από το Holly Wars (1990) των Megadeth: «killing for religion, something I don’t understand/do you kill on God’s command?», δηλ. «σκοτώνουν για τη θρησκεία, κάτι που δεν κατανοώ/σκοτώνουν με τη θέληση του Θεού;» – από το to Live is to Die των Metallica: «when a man lies he murders some part of the world, these are the pale deaths which men miscall their lives/all this I cannot bear to witness any longer, cannot the kingdom of salvation take me home?», δηλαδή «όταν ένας άνθρωπος λέει ψέματα σκοτώνει ένα μέρος του κόσμου, αυτοί είναι οι χλωμοί θάνατοι στους οποίους οι άνθρωποι αφήνουν τις ζωές τους/ όλο αυτό δεν μπορώ να το αντέξω πια, δεν μπορεί το βασίλειο της σωτηρίας να με πάρει σπίτι;» – από το the Pilgrim των Iron Maiden: «pilgrim sunrise pagan sunset, onward journey begun/with us do what You will», δηλ. «η ανατολή του προσκυνητή η δύση του παγανιστή, το ταξίδι ξεκινά/μαζί μας κάνε το θέλημά Σου» -- από το Washington is next (2007) των Megadeth: «attack the church /till nothing left is sacred», δηλ. «επιτίθενται στην εκκλησία/μέχρι που τίποτα δεν μένει ιερό» -- από το Youthanasia του ίδιου συγκροτήματος: «you tell us how to run our lives, we run for youthanasia», δηλαδή «μας λέτε πώς να ζούμε τη ζωή μας, οδηγούμαστε προς την ευθανασία της νεότητας». Επιπρόσθετα, σπεύδουμε να ενημερώσουμε το σύλλογο πως, όπως υπάρχει το black, υπάρχει και το Christian metal, ανεπίσημος όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα υποείδος με συγκεκριμένο λυρισμό. Αίφνης, διερωτόμαστε: μήπως τα γκρουπ αυτά δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να αναζητούν έναν ρυθμό για να συντονιστούν με το σφυγμό της νεολαίας, έχοντάς την προηγουμένως ταρακουνήσει; Άλλωστε, ο κιθαρίστας ενός από τα πιο δημοφιλή metal γκρουπ του Ιράν, των Tarantist, δηλώνει ότι «το μέταλ είναι ο πόνος μας και το αντίδοτο στην θανατηφόρα υποκρισία του καθωσπρεπισμού». Άραγε, οι ροκάδες και οι χεβιμεταλάδες είναι όντως τέρατα, όπως θέλει να πιστεύει ο φαρσαλινός φιλ-ανθρωπικός σύλλογος; Γεγονός είναι πως η εξωτερική μόνον αμφισβήτηση, η κατάκριση δηλαδή, πέραν του ότι αποτελεί έναν πρώτης τάξεως τρόπο να δείχνουμε την ανωτερότητά μας, μοιραία καταλήγει σε εσωτερική παγίδα: αφαιρώντας τον Άλλο από τον ορίζοντα της ύπαρξης μας αναγορεύοντας τον σε τέρας, ίσως μεταμορφωνόμαστε στον κυκλωπικό Κανένα της Οδύσσειας, δηλαδή γινόμαστε εμείς τέρας. Λέει χαρακτηριστικά ο Καζαντζάκης: « Όχι, δεν είναι η Κόλαση κι οι δαιμόνοι κάτω στα τάρταρα της γης, είναι μέσα στο στήθος του ανθρώπου, και του πιο ενάρετου, και του πιο δίκαιου» (Ο τελευταίος πειρασμός, σελ.151) και συνεχίζει: « έχεις και συ το διάολο μέσα σου, μα δεν το ξέρεις ακόμα πώς τονε λένε. Κι επειδή δεν ξέρεις πως τονε λένε, πλαντάς, βάφτισέ τον , ν’ αλαφρώσεις»(Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, σελ.181). Ωστόσο, ο Αββάς Ποιμήν είναι καταιγιστικά πιο αφοπλιστικός: « ακόμη κι αν ψηλαφήσετε με τα χέρια σας, μην κατηγορείτε» (Γεροντικόν, ριδ’, σελ.95). Και γιατί παρακαλώ; Διότι στην κατάκριση στενεύουμε ασφυκτικά εσωτερικά. Όμως αξία της ψυχής-και δη της χριστιανικής- είναι η χωρητικότητά της, από το πόσο χωρά τον Άλλον εξαρτάται και το πόσο χωρά το Θεό. Προφανώς, ο ιερ-αποστολικός σύλλογος των Φαρσάλων στερείται συγχωρητικής αυτεπίγνωσης — το χάρισμα δηλαδή του να αναλαμβάνεις την αμαρτία/αστοχία του άλλου, αντί να τον κατακρίνεις γι’ αυτήν.
Και κάτι τελευταίο: όταν έχουμε στο νου μας την Παναγία, καλό είναι να την ερμηνεύουμε/ μετουσιώνουμε μέσα μας ως την αγάπη που ’ναι πλατυτέρα της Οικουμένης. Επομένως, η αγάπη δεν είναι χρέος- το δ’ σημείο της επιστολής- αλλά δυναμικό δόσιμο εαυτού άνευ όρων, όπως έπραξε κι ο Ναζωραίος Θεάνθρωπος. Ως «θεραπευτική» αγωγή για τα μέλη του εν λόγω συλλόγου- όπου ,σημειωτέον, στην επιστολή τους η λέξη αγάπη απαντάται μία μόνο φορά- συστήνουμε να μελετήσουν με ασκητική προσήλωση το βιβλίο Πελεκάνοι Ερημικοί του Στέλιου Ράμφου (εκδ. Αρμός), εφόσον προηγουμένως έχουν ακροασθεί με αναγεννητική διάθεση τις λυτρωτικές μπαλάντες από το Black Album των Μetallica.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΖΙΩΓΑΣ
(apostolz@theo.auth.gr)
βιολόγος—φοιτητής θεολογίας
