Πρόσφατα έκανα μια τρομερή ανακάλυψη. Τίποτα στην Ελλάδα δεν λειτουργεί σωστά. Σπουδαία ανακάλυψη θα μου πείτε, μπράβο, μπράβο στην κυρία βραβείο μια τσίχλα! Απλά άλλο είναι να ακούς από την τηλεόραση τα χάλια μας, άλλο από γνωστούς και φίλους και άλλο να συμβαίνει σε σένα. Τι έγινε; Ο άντρας μου ήπιε κατά λάθος λευκαντικό για ρούχα. Το πώς είναι μια μικρή ιστορία καθημερινής αφηρημάδας. Είχα διαλύσει το λευκαντικό βλακωδώς σε μια κούπα, εκείνος το πέρασε ηλιθιωδώς για νερό και... άσπρο πάτο!
Η δόση βέβαια ήταν μικρή, μισό κουταλάκι, αλλά όπως και να το κάνεις ένα σφηνάκι υπερανθρακικό νάτριο δεν είναι και το πλέον ενδεδειγμένο αναψυκτικό...
Συμπτώματα δεν είχε ο άνθρωπος αλλά για τον φόβο των Ιουδαίων πήρα το κέντρο δηλητηριάσεων. Μια μαγνητοφωνημένη κυρία μου ζήτησε ευγενικά να περιμένω κι αμέσως μετά μια ελαφριά χορευτική μουσική γαργάλισε δυσάρεστα ομολογώ τα αυτιά μου. Μετά από κάνα πεντάλεπτο σταμάτησε η μουσική, επιτέλους αναφωνώ! Η μαγνητοφωνημένη κυρία όμως ξαναβγαίνει και μου ζητάει ξανά να περιμένω. Άλλη μια ωραία μουσική για να περάσει ευχάριστα η ώρα μου ενώ το λευκαντικό καθάριζε βιολογικά τα έντερα του άντρα μου.
Κάποτε κι ενώ άρχιζα να μουγκρίζω στο ρυθμό της μουσικής βγαίνει άλλη μια κυρία.
«Παρακαλώ;»
«Ε... γεια σας... ο άντρας μου ήπιε λευκαντικό, τι να κάνουμε;»
«Πώς λέγεται το λευκαντικό;»
«Εξαφανιζόλ. Συστατικά υπερανθρακικό νάτριο».
«Παρακαλώ περιμένετε».
Η κυρία φεύγει από το τηλέφωνο κι αρχίζει κάπου να πατάει πλήκτρα και να ανακατεύει χαρτιά επί ένα τέταρτο! Όταν έρχεται ξαναρωτάει πώς λέγεται το απορρυπαντικό.
«Εξαφανιζόλ είπαμε... συγγνώμη τι ψάχνετε τόση ώρα;»
«Το... απορρυπαντικό!»
«Μήπως... λέω μήπως ... θα έπρεπε να ψάχνετε τι είναι το υπερανθρακικό νάτριο και να μας πείτε τι να κάνουμε;»
«Αυτό ψάχνω κυρία μου!»
«Ναι αλλά το ψάχνετε ένα τέταρτο, συν τα δέκα που έχω στο τηλέφωνο είκοσι πέντε. Αν ο άντρας μου είχε πιει κάτι πιο δραστικό τώρα θα έδινε συνέντευξη στον Άγιο Πέτρο!»
«Να πηγαίνατε στο νοσοκομείο»
«Και τότε εσείς γιατί βρίσκεστε εκεί; Όταν σας κάλεσα υπέθεσα ότι θα έβρισκα κάποιο άτομο ειδικευμένο που θα μου πει αμέσως τι να κάνω αν καταπιώ κάποιο δηλητήριο σαν πρώτη βοήθεια πριν πάω στο νοσοκομείο ....»
«Γιατρός είμαι κυρία μου, ειδικευμένη».
«Και ψάχνετε τόση ώρα να βρείτε τι είναι το υπερανθρακικό νάτριο;»
Όμως ο άντρας μου άρχισε να δυσανασχετεί. Όχι από το λευκαντικό το οποίο ευτυχώς δεν τον πείραξε, αλλά από το σχεδόν μισάωρο στην Αθήνα.
«Τι ψάχνεις να βρεις τώρα, λες και δεν ξέρεις πού ζεις!»
Αλήθεια ξέρω. Αλλά και να τολμήσω να το ξεχάσω η Ελλάδα μου δείχνει τις αδυναμίες της όπου και να στρίψω. Λακκούβες στους δρόμους, φακελάκια στους γιατρούς, ταλαιπωρία στις δημόσιες υπηρεσίες, ουρές στις τράπεζες, ασυνείδητοι οδηγοί και... και... και...
Αλήθεια αν το ψάξει κανείς πιο βαθιά είμαι σίγουρη ότι δεν θα βρει το παραμικρό πράγμα να λειτουργεί σωστά. Λες και το έχουμε σύστημα να τα κάνουμε όλα ελλιπή. Τελικά ποιο είναι το πρόβλημά μας; Η έλλειψη οργάνωσης, η έλλειψη ευθύνης, η έλλειψη κονδυλίων ή μήπως η έλλειψη μυαλού;
Έτσι σαν γκάλοπ ρώτησα ένα απόγευμα που ήμουν σε μια καφετέρια μια παρέα φοιτητών που καθόταν σε διπλανό τραπέζι. Ήταν τρεις δύο αγόρια και ένα κορίτσι οι οποίοι μου δώσανε μια αποστομωτική απάντηση που έλυσε το πρόβλημά μου μια για πάντα.
«Δε βαριέσαι ... τι ρωτάς τώρα...»
Δε βαριέσαι! Αυτό είναι! Κανένας στην Ελλάδα δεν έχει όρεξη να κάνει κάτι, όλοι βαριούνται και ελπίζουν να το κάνει κάποιος άλλος για να το βρουν έτοιμο. Όσο για την ταλαιπωρία που τραβάνε όπου κι αν βρεθούν; Παραπονιούνται βέβαια αλλά δεν κάνουν τίποτα. Σε τελική ανάλυση... δε βαριέσαι...
Φωτεινή Στεργιούλα
