Θυμάμαι καλά, πως προπολεμικά, όταν περνούσαν αγκομαχώντας τα τρένα από τον Σταθμό Λαρίσης, ακουγόταν το πέρασμά τους σ' ολόκληρη την πόλη. Ιδίως τις νύχτες, όταν ο αχός της πόλης καταλάγιαζε. Μάλιστα τα παρατεταμένα και οξύτατα σφυρίγματά τους, κυλούσαν φιδωτά στις ρούγες της πόλης και συνειρμικά αποτελούσαν το ρολόι πολλών: «Άκου, σφύριξε το τρένο. Οκτώ η ώρα. Να περνάει η ταχεία. Μεσημέρι!».
Σήμερα η Λάρισα, όπως και κάθε ελληνική μεγαλούπολη, παράγει πολλούς και έντονους θορύβους. Θόρυβοι γύρω σου, κοντά σου, μέσα στο σπίτι σου, που σε περισφίγγουν σαν τους όφεις του Λαοκόοντα. Τι σαν ορίζουμε ημέρες κατά του θορύβου; Τι κι αν η έντονη ηχορύπανση ποινικοποιήθηκε; Τι κι αν οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου;
Είναι αλήθεια, πως η πόλη από τη φύση της είναι θορυβώδης. Οι έντονες δραστηριότητές της την κάνουν ζωηρή και αλανιάρα. Και είναι επίσης αλήθεια, πως οι «ιστορικοί ήχοι» της πόλης έχουν χάρη κι ομορφιά, που την αποδέχεται, αλλά και την αναζητά ο αστός. Μεγάλωσε και ζει μ' αυτούς και δεν θα ήθελε να τους αλλάξει με μια υποτονική εικόνα του χωριού, όπου τη ζωή μαρτυρούν οι υλακές των σκύλων και τα ογκανίσματα των όνων. Στην πόλη έχουν χάρη η κίνηση, οι έντονες εναλλαγές, η επικοινωνία των ανθρώπων, που γίνεται πρόσωπο με πρόσωπο, οι μαγαζάτορες, οι πραματευτάδες, οι ντελάληδες, τα πειράγματα και οι καβγάδες. Οι πλατείες, οι δρόμοι, τα σοκάκια συνθέτουν τη μουσική της πόλης.
Αυτά όσον αφορά στους παραδοσιακούς, τους ιστορικούς θορύβους της πόλης. Οι θόρυβοι όμως μιας μεγαλούπολης όπως η Λάρισα, έγιναν κραυγές βασανιστικές. Μάστιγα των αστών. Διατάραξη της ηρεμίας και της γαλήνης των. Οξύτατοι συριγμοί, γδούποι δονούν τη γη και ντεσιμπέλ αφόρητα, άκρως νοσηρά, για την υγεία μας. Πηγές εκκωφαντικών θορύβων μας καταδιώκουν καθημερινά. Νυχθημερόν. Ακούς λυπητερά ή εξαγριωμένα γαβγίσματα, από σκυλιά φυλακισμένα σε μπαλκόνια. Έρμα σκυλιά του μπετόν, του παρκέ και της ασφάλτου. Γιατί τόση σκληρότητα Θεέ μου! Παιδιά φυλακισμένα σε διαμερίσματα, που ωρύονται και ποδοβολούν λες και θέλουν να σπάσουν τα δεσμά τους. Συναγερμοί σε βιτρίνες και αυτοκίνητα, τσιρίζουν βασανιστικά ίου, ίου, ίου... Τι φταίω και αγρυπνώ, για την ασφάλεια των άλλων; Γιατί πληγώνουν αλύπητα την πόλη; Ο βασιλιάς των ROM εποχούμενος επί Ντάτσουν, μετά της συμβίας του, κυριολεκτικά ωρύεται αναστατώνοντας με την ντουντούκα του κόσμο και κοσμάκη. Μωρά λαχταρούν, κλινήρεις πετάγονται τρομαγμένοι, διαβάτες βουλώνουν τ' αυτιά τους. Έχω γυρίσει όλο τον κόσμο, αλλά τέτοιο τρικοσμικό γυφτιλίκι δεν είδα. Μαρσαρίσματα δικύκλων ανατριχιαστικά κορναρίσματα βιαστικών. Ούτε εδώ ισχύει ο Νόμος περί ηχορύπανσης.
Έρμαιοι στα χέρια ψυχανώμαλων. Στους χώρους αναμονής (ιατρεία, δημόσιες υπηρεσίες κ.λ.π.) ένα πανδαιμόνιο αλλοπρόσαλλων ήχων και μουσικών μοτίβων, κουδουνίζουν ασταμάτητα στα κινητά. Και δυστυχώς αυτών των ηχητικών πυροβολισμών, ακολουθούν συνομιλίες πάσης μπούρδας και ανοησίας. Από γλυκανάλατα λιγώματα μέχρι ανεπίτρεπτες χοντράδες. Πιο κάτω έχουμε τους μερακλήδες οδηγούς, που επιμένουν να μας επιβάλλουν τις μουσικές των προτιμήσεις με απίστευτα ντεσιμπέλ. Τι να πούμε για τα Μιράζ και τα Φάντομ, που κλονίζουν συθέμελα την πόλη;
Οι ειδικοί επιστήμονες, φωνάζουν, επισημαίνουν, ανησυχούν. Οι δυνατοί θόρυβοι, όλοι το ξέρουν αρρωσταίνουν ψυχή και σώμα. Σκοτώνουν. Η Λάρισα μια τερατούπολη, στον στρόβιλο του θορύβου.
Δυστυχώς όμως, ακολουθούν και άλλοι θόρυβοι. Ακόμα πιο βασανιστικοί. Ο κοινωνικός και πολιτικός μας περίγυρος, είναι φυτώριο, όπου θάλλουν άλλοι πιο εξευτελιστικοί θόρυβοι. Θορυβώδη σκάνδαλα και σκανδαλάκια, σαν διάττοντες αστέρες εκρήγνυνται εκτυφλωτικά. Αυτοί δεν είναι ανθυγιεινοί. Είναι ψυχοφθόροι. Έρχονται απανωτοί, και χάνονται στο βασίλειο της λήθης, για να δώσουν τη θέση τους σε άλλους. Ποιος θυμάται τώρα τον παταγώδη θόρυβο του Χρηματιστηρίου; Των Ζωνανιών ή του ερωτιάρη του Ζαχόπουλου; Τους διαδέχθηκαν οι θόρυβοι του Ασφαλιστικού, της εξέγερσης των νέων, του ρασοφόρου Εφραίμ (φτού στον κόρφο σας) της SIEMENS κ.ά. Οι θόρυβοι αυτοί μπορεί να μην μας καταστρέφουν την υγεία, αλλά διαστρέφουν συνειδήσεις, μορφώνουν νοοτροπίες δυσμενείς, διαλύουν τον κοινωνικό ιστό.
Θέλετε κι άλλους θορύβους. Εκείνοι του κοινωνικού και καλλιτεχνικού κόσμου. Το μούλικο του Πασχάλη, τα νιαουρίσματα της Καλομοίρας, οι εκρήξεις του Κακαουνάκη. Θορυβούν ενοχλητικά, συγγραφείς και ποιητάδες, λογοτέχνες και λογάδες της κακής ώρας. Αγράμματοι και αυτοανακηρυσσόμενοι «διανοητές μας», στέλνουν κι αυτοί τον θλιβερό απόηχο των νοσηρών πνευματικών τους σκουπιδιών.
Από πού να φυλαχτείς; Πάνε πια οι ευπρόσδεκτοι θόρυβοι. Οι θωπευτικές ανάσες και η αρμονία του φλοίσβου. Η σιωπή, που γαληνεύει. Ο θρους, που εμπνέει. Σήμερα όλα κραυγάζουν. Φωνασκούν. Στέντορες των ημερών μας. Τον τελευταίο μάλιστα καιρό, ένας παράξενος, υπόκωφος θόρυβος απλώνεται σιγά, σιγά παντού. Είναι ο θόρυβος των αδειανών στομαχιών. Η πείνα μουγκρίζει υπόκωφα και φοβερίζει κράτη και λαούς. Τούτος ο θόρυβος δεν απειλεί μονάχα την ψυχική και πνευματική υγεία. Απειλεί την ίδια τη ζωή. Έχει τη μορφή του θανάτου.
