Στο διάβα των εξήντα και πλέον χρόνων μέχρι σήμερα, διαπιστώνω τόσο εγώ όσο και όλοι οι άλλοι Ραψανιώτες, ιδίως εμείς που ζούμε στις πολύβουες μεγάλες πόλεις, πόσο ανεπανάληπτα είναι τα γλυκά καλοκαίρια της Ραψάνης. Όταν βρίσκεσαι στο ευλογημένο αυτό χωριό τι να πρωτοθαυμάσεις, βλέποντας απέναντι τις αγέρωχες βουνοκορφές του Κισσάβου, το στολίδι της Ραψάνης, το δάσος των Αγίων Θεοδώρων, στην ανατολική της πλευρά στο Ανήλιο, το καταπράσινο τοπίο με τα πλατάνια, τη μυρωδιά της ρίγανης και της μέντας, το καλοκαίρι, και πέρα στον ορίζοντα τον κάμπο που ξεδιπλώνεται μπροστά σου και στο βάθος το καταγάλανο Αιγαίο, που με το μελτέμι του δροσίζει τη Ραψάνη τους ζεστούς μήνες του καλοκαιριού.
Είμαι βέβαιος ότι αυτό το τοπίο ζούσε και θαύμαζε από τη Ραψάνη ο αείμνηστος Καραγάτσης, όταν καθισμένος κάτω από το «καραγάτσι» του Αγίου Αθανασίου, από το οποίο πήρε και το γνωστό σε όλους όνομά του, αντίκριζε το θεϊκό αυτό τοπίο και έγραφε τα ανεπανάληπτα διηγήματά του, τα οποία άφησε παρακαταθήκη και σε όλες τις μεταγενέστερες γενιές.
Μέσα σε όλη αυτή την ομορφιά της Ραψάνης, πριν τριάντα και πλέον χρόνια, γεννήθηκε η παρέα μας «Η παρέα του καλοκαιριού», όπως την ονομάσαμε, από εμάς τους ντόπιους Ραψανιώτες, αλλά και από γαμβρούς και νύφες που ήλθαν στη Ραψάνη και οι οποίοι την αγάπησαν και την αγαπούν, ίσως περισσότερο και από εμάς τους ντόπιους.
Αισθάνομαι την ανάγκη να καταγράψω ονομαστικά την παρέα αυτή, γιατί τέτοιος ακατάλυτος ψυχικός και συναισθηματικός δεσμός σπάνια συναντάται σε τόσους ανθρώπους, όμως για εμάς έζησε τριάντα και πλέον χρόνια τώρα και εξακολουθεί να ζει σε εμάς που απομείναμε, γιατί δυστυχώς αγαπημένοι μας φίλοι, όπως ο Μιχάλης Πετρής, ο Στράτος Καραβέλης, ο Τάκης Μπιλάλης και η Λιλή Βλαχάκη - Νούτσια, έφυγαν από το μάταιο αυτό κόσμο για την αιωνιότητα.
«Η παρέα του καλοκαιριού» ξεκίνησε και εν συνεχεία μεγάλωσε από τον Βασίλη και την Έλλη Κλαδίσιου, τον Γιάννη και τη Νίτσα Κατσίμπα, τον Θεοχάρη και τη Στέλλα Τσάτσαρη, τον Μιχάλη και τη Λιλή Βλαχάκη, τον Θέμη και τη Γιούλα Φαληρέα, τον Θανάση και την Κική Χατζή, τον Μιχάλη και τη Βάσω Πετρή, τον Θανάση και τη Δεσπούλα Γούσιου, τον Τάκη και τη Μαρίκα Μπιλάλη, εμένα και την Κατερίνα μου, τον Τάκη και τη Γιάννα Τσάτσαρη, τον Χρήστο και τη Μάχη Τσάτσαρη, τον Στράτο και την Καίτη Καραβέλη, τον Μάκη και την Τασούλα Κατσούρα, τον Γιάννη και την Αντωνία Χατζή.
Με αυτή την παρέα περάσαμε τις πιο όμορφες στιγμές τους δύο μήνες του καλοκαιριού στη Ραψάνη τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια, με αυτή την παρέα μοιραστήκαμε χαρές και λύπες, με αυτή την παρέα κάτω από τον έναστρο και φεγγαρόλουστο ουρανό της Ραψάνης τα βράδια στην πλατεία «φιλοσοφούσαμε» και «αμπελοφιλοσοφούσαμε» απολαμβάνοντας τη δροσιά του πλατάνου και τα ωραία μπιφτέκια της Χρυσάνθης και του Ζαχαρία Ζήλου, το ανεπανάληπτο κεμπάπ του Γιώργου Ζώκα, τα πολλά εδέσματα του Τέλη Φιλιππίδη. Με αυτή την παρέα περάσαμε ανεπανάληπτες βραδιές στις αυλές διαφόρων σπιτιών μας, απολαμβάνοντας τις γαλήνιες νύχτες της Ραψάνης.
Σε όλες αυτές τις όμορφες συγκεντρώσεις μας, είτε στην πλατεία της Ραψάνης, είτε στις αυλές διαφόρων σπιτιών μας, ακούσαμε τις γλαφυρές διηγήσεις του Γιάννη Κατσίμπα για τους παλαιούς τύπους της Λαρίσης, αλλά και της περιοχής μας, ακούσαμε τον γραμματέα μας τον Χρήστο να μας λέει «πέρασαν από εδώ αγάδες, μπέηδες, πεζοί, καβαλαραίοι, ......» και να μας διηγείται τα της Ραψάνης χειμώνα - καλοκαίρι, σίγουρος πάντα ότι, παρά τα προβλήματα, η Ραψάνη θα σταθεί στα πόδια της και θα πάει μπροστά. Μακάρι να ζούμε εμείς για να χαρούμε αυτή την όμορφη στιγμή!!
Όμως, αξέχαστες και ανεπανάληπτες θα μας μείνουν και οι εκδρομές που έκανε η παρέα μας, στον Όλυμπο, στην Καλλιπεύκη - Καρυά, στην Καστοριά, στην Κασσάνδρα και την Ουρανούπολη της Χαλκιδικής. Εκεί στην εκδρομή της Ουρανούπολης ζήσαμε αξέχαστες στιγμές. Απολαύσαμε τον περίπλου του Αγίου Όρους με τις ανεπανάληπτες ομορφιές του, ζήσαμε αξέχαστες βραδιές πλάι στη θάλασσα της Ουρανούπολης με συζητήσεις για τα «μικρά» και τα «μεγάλα», γνωρίσαμε τις ομορφιές της Αμμουλιανής.
Εκεί στην Ουρανούπολη γνωρίσαμε για ακόμη μία φορά την ανορεξία! του φίλου μας Γιάννη Κατσίμπα, σε τέτοιο σημείο που ο διευθυντής του ξενοδοχείου «ΞΕΝΙΑ» όπου είχαμε διαμείνει, μας είπε εάν ξαναέλθετε του χρόνου να μας ειδοποιήσετε εγκαίρως για να κάνουμε μεγαλύτερες προμήθειες για τον κύριο Γιάννη! Όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας τόση ήταν η ανορεξία του!
Όμως τα χρόνια πέρασαν και όλα αυτά είναι μια γλυκιά ανάμνηση για όλους μας και εδώ επιβεβαιώνεται πλήρως το Πατερικό, ότι καμιά στιγμή της ζωής μας δεν είναι ίδια με την προηγούμενη, ούτε και με την επόμενη, αφού είναι πολύ δύσκολο, νομίζω ανέφικτο, να ξαναζήσεις ό,τι έζησες. Γι' αυτό και η προετοιμασία μας για την έξοδο από τη ζωή αυτή πρέπει να είναι συνεχής και έτοιμη σε κάθε στιγμή της ζωής μας.
Θα ήθελα να κλείσω το σημείωμά μου αυτό με κάποιο ευχάριστο γεγονός, όμως η ζωή έχει και τις δυσάρεστες στιγμές και σε μία τέτοια, πολύ δύσκολη στιγμή για εμάς, θα ήθελα να αναφερθώ.
Μετά τους φίλους μας, Μιχάλη Πετρή, Στράτο Καραβέλη και Τάκη Μπιλάλη που έφυγαν για το αιώνιο ταξίδι, χωρίς όμως να φύγουν από κοντά μας, αφού τους θεωρούμε πάντα παρόντες στην παρέα μας, εφέτος στις 22 Ιανουαρίου, δυστυχώς, έφυγε από κοντά μας το αγαπημένο κορίτσι της παρέας μας η Λιλή Βλαχάκη (Νούτσια), μία κυρία με Κάπα κεφαλαίο, μία κοπέλα με σπάνια ψυχικά χαρίσματα, με ήθος και άπειρη αγάπη για όλους μας. Μια αρχόντισσα πραγματική σε όλα, σαν σύζυγος, σαν μάνα, σαν επιστήμων, αλλά προπάντων, σαν άνθρωπος με αμέτρητα ψυχικά χαρίσματα.
Στο τέλος Αυγούστου του περασμένου καλοκαιριού, δώσαμε το αποχαιρετιστήριο φιλί μας στην πλατεία του χωριού. Μας αποχαιρέτησε με μια θλίψη για τη σωματική και ψυχική της δοκιμασία, αλλά μας αποχαιρέτησε με αξιοπρέπεια και αισιοδοξία, γεμάτη με τεράστια αποθέματα αγάπης για την οικογένειά της και για όλους εμάς τους γύρω της.
Το πρωί της Πέμπτης 22 Ιανουαρίου, μας ήλθε η θλιβερή είδηση ότι η Λιλή μας έφυγε για πάντα από κοντά μας. Ανάμεσα στις δύο αυτές στιγμές χωρά μια ολόκληρη ζωή, έτσι όπως ξετυλίγεται μέσα μου στο διάβα των 60 και πλέον ετών.
Ξεκινήσαμε μαζί, αυτή βέβαια πολύ μικρότερή μου, από τα φτωχά θρανία του Δημοτικού Σχολείου του χωριού μας, της Ραψάνης, και στα χρόνια που τόσο γρήγορα κύλησαν, καταξιώθηκε να κάνει μια υποδειγματική οικογένεια με τον αγαπημένο της Μιχάλη και τα αγαπημένα της παιδιά τον Θοδωρή και τη Σοφούλα. Ως επιστήμων καταξιώθηκε να φθάσει στα ανώτερα αξιώματα της εκπαίδευσης. Για όλα αυτά την καμαρώναμε και ήμασταν περήφανοι γι' αυτήν. Και όμως η ίδια ταπεινή πάντα και μετρημένη σε όλα της, στάθηκε μια πραγματική φίλη σε όλους μας χωρίς ποτέ να επιδιώξει την αυτοπροβολή της, το μόνο που διατηρούσε μέσα της και μας το έλεγε πάντα, το απέδειξε άλλωστε έμπρακτα, ήταν η μεγάλη της αγάπη για την αγαπημένη της Ραψάνη.
Αγαπημένη μας Λιλή, τώρα που συμπληρώνονται 7 μήνες από το θάνατό σου, ας είναι τα λίγα αυτά λόγια μια κατάθεση ψυχής από έναν παιδικό σου φίλο, φίλο αγνό, φίλο πραγματικό, που τόσο τον τίμησες με την αγάπη και τη φιλία σου και εσύ και ο Μιχάλης. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, ούτε εγώ, ούτε και η αγαπημένη σου Κατερίνα, αλλά είμαι βέβαιος και όλη η άλλη παρέα μας που τόσο σε αγάπησε. Για εμάς η παρουσία σου θα είναι παντοτινή, τόσο για τον καθένα μας, όσο και για όλη την παρέα.
Ευχόμεθα από τα βάθη της ψυχής μας και προσευχόμεθα ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή σου.
Ας είναι αιωνία η μνήμη Σου.
Ευχαριστώ θερμά και γι' αυτή τη φιλοξενία
Με εκτίμηση Αντώνης Γ. Δρογκούλας Δικηγόρος
