Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
Πέρασαν πάνω από 180 χρόνια από τη μέρα, που συστήθηκε το ελληνικό κράτος, μεταπελευθερωτικά. Κι όταν δεκάδες κρατών στην Ευρώπη και αλλαχού, οργανώθηκαν και συγκροτήθηκαν, σε αδιάσειστες βάσεις, εξασφαλίζοντας την αξιοπρέπεια του πολίτη και την εύρυθμη λειτουργία τους, εμείς δεν μπορέσαμε ν' απαλλαγούμε από τις παθογένειες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Χρόνια πολλά κάτω από την τουρκική δυναστεία, αντιγράψαμε το σύστημα των Οθωμανών σε κάθε τομέα. Διατηρήσαμε την Κεντρική Πύλη, τους τοπικούς Αγάδες, το Ιερατείο, μια ράθυμη Διοίκηση, ό,τι χειρότερο για ένα σύγχρονο κράτος. Διατηρήσαμε τους Προεστούς και κλεφτορματολίκια. Συνεχίζουμε και ίσως το βελτιώσαμε, το αλισβερίσι, με το γνωστό μπαξίσι (λάδωμα και μίζα.) Είχε δίκαιο ο Κολοκοτρώνης όταν έλεγε: «Άλλαξαν τα όργανα και οι οργανοπαίχτες, αλλά ο σκοπός, (ο χαβάς) μένει ο ίδιος».
Είναι αποδεδειγμένο ιστορικά, πως ένα μεγάλο μέρος της άρχουσας τότε τάξης, πρωτοστάτησε στον εθνικό αγώνα, όχι τόσο για να απαλλαγεί από τον τουρκικό ζυγό, όσο για να πάρει μεγαλύτερο μερίδιο στο νέο γκουβέρνο.
Ανάχωμα και φράγμα σήκωσε τότε ο δόλιος ο Καποδίστριας, πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδος, στις αδηφάγες προθέσεις των πολιτικάντηδων και των Προεστών. Των ανθρώπων, που δεν δίστασαν, για ιδιοτελείς σκοπούς να τα κάνουν πλακάκια, ακόμα και με τους Οθωμανούς, σε βάρος των ραγιάδων. Δεν άργησε όμως ο φτηνός μικροκομματισμός, να τον βγάλει από τη μέση με το φονικό χέρι των Μαυρομιχαλαίων.
Αδηφάγες ύαινες μερικών οικογενειών πρώην προεστών (πόσο μοιάζουν με το σήμερα), πήραν στα χέρια τους τα ηνία του κράτους. Ο πολίτης ψηφοφόρος, δεν είχε παρά να διαλέξει ανάμεσα σε δυο κομματάρχες. Και πάντα κάτω από την αιγίδα, θλιβερά ανάξιων και πουλημένων βασιλικών ανδρείκελων. Δυνατότητα για ευρύτερες επιλογές δεν είχε.
Από τότε μένουμε στις Γαλάζιες και Πράσινες αποχρώσεις. Όπως τότε! Δεν μπορεί να κυβερνηθεί το κράτος μας από άλλους εκτός από τρεις βασανιστικές πολιτικές παρουσίες. Παπανδρέοι, Καραμανλήδες, Μητσοτάκηδες.
Οι τρεις Προεστοί μας.
Ο Μάουερ διαπρεπής Νομικός και Καθηγητής του Πανεπιστημίου του Μονάχου, έβαλε τους πρώτους Νόμους στο νεοπαγές κράτος μας. Ήλθαν τα δικά μας τα σαΐνια και έβαλαν πορτούλες και παραθυράκια στους Νόμους μας, για να τους ερμηνεύουν κατά το δοκούν. Έτσι για να καθιστούν άχρηστους τους θεσμούς μας. Και να καθιστούν τους πολιτικούς επιρρεπείς σε κάθε ατασθαλία.
Στο Οθωμανικό κράτος λίγοι ανέβαιναν στην πολιτική ή διοικητική ιεραρχία με την αξία τους. Η αξιοκρατία ανύπαρκτη και εις τα καθ' ημάς. Το «Εγώ» του Πασά αναδύεται και σήμερα καταλυτικό, βρόγχος για κάθε πρόοδο και ανέλιξη. Προγονικό κληροδότημα. «Ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον». Δεν μπορώ να κοιμηθώ, όταν σκέπτομαι τη δόξα του Μιλτιάδη (Μάχη του Μαραθώνα) έλεγε ο Θεμιστοκλής.
Μα για ποιο κράτος μιλάμε; Αυτό, που αδιαφορεί εγκληματικά για το γλωσσικό μας ξεστράτισμα; Σακατέψαμε τη γλώσσα μας με σολοικισμούς και βαρβαρισμούς, ακόμα και στ' ανώτερα επίπεδα. Το κράτος, που αδιαφορεί για παιδεία και υγεία; Όλα έχουν υποτιμηθεί, έχουν εξευτελισθεί, έχουν χάσει τη σημασία τους.
Μια Ακρόπολη μας έμεινε μνημείο του οικουμενικού πολιτισμού, προσκύνημα του κόσμου όλου και διαμάντι της κληρονομιάς μας. Κι αφήσαμε να ασελγήσουν πάνω της, άξεστοι συνδικαλιστές, φράζοντας και ρυπαίνοντάς τον, προσβάλλοντας κάθε αίσθημα παράδοσης του δύσμοιρου Έθνους μας.
«Δυστυχώς επτωχεύσαμε», ανεφώνησε ο αείμνηστος Τρικούπης, αν και προσωπικά δεν έφταιγε. Σήμερα πάλι το επαναλαμβάνουν, όχι ευθέως, πλην όμως σαφώς. Ο Γιωργάκης που με την άφρονα πολιτική του ΠΑΣΟΚ, δημιούργησε το σημερινό χάος και που με την ίδια αβελτηρία το επισφράγισε ο Κωστάκης. Εύγε τους!
Μα για ποιο κράτος μιλάμε; Αυτό που γέμισε τις πλατείες και τα μπαρ με άνεργους νέους, που διαβιούν εν απραξία με NES, με Μάρλμπορο και με το κινητό, ενώ παράλληλα γέμισε τα χωράφια και τις οικοδομές με μετανάστες; Και ποια η πολιτική του, για το ογκούμενο κύμα Αλβανών, Πακιστανών, Ρουμάνων, εγχρώμων κ.ά.;
Δεν θέλω να το σκέπτομαι ακόμα, πώς θα είμαστε τη μέρα, όταν η Ελλάδα θα μειώσει τραγικά τον πληθυσμό της, έπειτα από το οξύ δημογραφικό μας πρόβλημα και ο τόπος θα πλημμυρίσει από μετανάστες.
Ληστρικό κύμα μάστιζε παλαιότερα τον τόπο μας. Κι ήλθε ο Βενιζέλος, με όποιο κόστος να μας απαλλάξει. Σήμερα πόσοι είναι οι ληστές, λυμεώνες και καταχραστές;
Ποιο κράτος θα τους πατάξει; Και με ποιον Βενιζέλο;
Σήμερα μόνον θλιβερές φιγούρες αποτυχημένων αρχηγών έχουμε. Και θα κληθεί ο λαός να διαλέξει έναν από τους δυο. Λαϊκό λαχείο!! Ο ένας στους δυο κληρώνει.
Για ποιο λοιπόν κράτος μιλάμε, γι' αυτό που επί 180 χρόνια μόνον βήματα ασταθή και άστοχα κάνει;
