Εδώ το πρόβλημα είναι φαίνεται πώς θα σωφρονίσουμε τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Γιατί, καλά οι άλλοι, οι κρατούμενοι που είναι μέσα. Γι’ αυτό είναι μέσα, υποτίθεται, για να... σωφρονιστούν. άλλο τώρα που δεν ιδρώνει τ’ αυτί τους. Αλλά ο σκοπός, θεωρητικά τουλάχιστον, είναι αυτός. Και ποιοι υποτίθεται ότι θα τους σωφρονίσουν; Το σωφρονιστικό σύστημα και τα «όργανά» του. Δηλαδή οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι, που υποτίθεται και πάλι ότι βρίσκονται εκεί που βρίσκονται για να σωφρονίσουν τους κρατουμένους.
Όταν, όμως, αποδεικνύεται ότι οι σωφρονιστές χρήζουν του ιδίου σωφρονισμού με τους σωφρονιζόμενους, τότε ποιος σώφρων μπορεί να πιστέψει ότι το σωφρονιστικό σύστημα στην Ελλάδα λειτουργεί σωστά και δεν χρήζει περαιτέρω σωφρονισμού;
Σωφρονιστήκατε; Έτσι - έτσι είναι. Αφού δεν υπάρχει σωφρονισμός, στην πράξη τουλάχιστον, να λέμε τη λέξη πολλές φορές για να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι επιτυγχάνεται το σωφρονιστικό αποτέλεσμα μέσα από σώφρονες επιλογές και διαδικασίες. Λεκτικές πάντα.
Το ότι κατά καιρούς σωφρονιστικοί υπάλληλοι έχουν παρουσιάσει παραβατική συμπεριφορά, ότι φέρονται αναμεμειγμένοι, ανεξάρτητα από το «αν» τελικά αποδεικνύεται ή όχι σε περιπτώσεις... ύποπτες εντός φυλακών, δεν είναι καινούριο. Διότι, φαίνεται ότι αντί να παίρνουν το... σωστό δρόμο οι φυλακισμένοι, παίρνουν το δρόμο τον... κακό οι σωφρονιστικοί. Άλλωστε, είναι πιο εύκολο το παραστράτημα και το παράπτωμα, γενικώς, από την ευθεία οδό. Και οπωσδήποτε έχει συνήθως περισσότερο χρήμα, που άλλωστε είναι και το βασικό ζητούμενο. Σε αποδράσεις, σε ρεμούλες διαφόρου τύπου, που εκπορεύονται από τις φυλακές και σε άλλα τινά... θεοτικά φέρονται κατά καιρούς ανακατεμένοι σωφρονιστικοί υπάλληλοι και περιλαμβάνονται σε έναν κύκλο υπόπτων, που τις περισσότερες φορές παραμένουν απλώς... ύποπτοι. Διότι ο συγχρονισμός με τους κρατουμένους τους δημιουργεί μια... ευκολία και μια πρόσβαση στο βρόμικο χρήμα. Όχι ότι ντε και καλά αυτό ισχύει για την πλειονότητα. Είναι, όμως ξεκάθαρο ότι υπάρχουν σταθερές «μειονότητες» που ενδίδουν σε αυτό το... αλισβερίσι με τους διάφορους έγκλειστους για ίδιον όφελος και τελικά διασύρουν και τους υπόλοιπους, εκπέμποντας μια εικόνα προς τα έξω που συνιστά διασυρμό.
Τώρα, με την περίπτωση του συνδικάτου του εγκλήματος που κανόνιζε την εγκληματική του δράση από της φυλακής τα σίδερα, έρχεται για μία ακόμη φορά στην επιφάνεια η ίδια ιστορία. Που άλλωστε, προκύπτει και εκ της λογικής. Πώς είναι δυνατόν ο οποιοσδήποτε έγκλειστος που αναπτύσσει μια τέτοια δραστηριότητα να μην έχει εκ των έσω διευκόλυνση; Γίνεται; Και φυσικά αυτές οι «διευκολύνσεις» ούτε δωρεάν παρέχονται ούτε από «καλή καρδιά», αλλά έναντι αδράς αμοιβής, που είναι και το «κλειδί» σε αυτές τις υποθέσεις.
Ότι το σωφρονιστικό σύστημα στην Ελλάδα είναι προβληματικό στο σύνολό του, δεν είναι δα και νέο. Η έλλειψη σωφρονιστικών καταστημάτων σύγχρονων προδιαγραφών είναι το κεντρικό πρόβλημα και από κει και πέρα υπάρχει και μια σωρεία ακόμη λειτουργικών προβλημάτων που μακροχρόνια δεν έχουν αντιμετωπιστεί ή αντιμετωπίστηκαν αποσπασματικά, με αποτέλεσμα να συσσωρεύονται τα προβλήματα. Ε και άμα νοσεί το σύστημα δεν μπορεί παρά να νοσούν και κάποιοι από εκείνους που το υπηρετούν. Καθότι η... νόσος είναι κολλητική και δεν έχουν όλοι τα κατάλληλα αντισώματα. Δεν έχουν κάνει δε και εμβόλια. Τώρα, με αφορμή και τα νέα «κρούσματα», μας είπε ο νυν υπουργός Δικαιοσύνης κ. Δένδιας, ότι, τέλος πάντων, θα... «επιληφθεί η υπηρεσία» προκειμένου να αντιμετωπιστεί εις βάθος και το ζήτημα των παραβατικών σωφρονιστικών υπαλλήλων.
Να τον πιστέψουμε. Γιατί να μην τον πιστέψουμε; Είναι θέμα καλών προθέσεων. Μόνο που οι «καλές προθέσεις» σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι αρκετές. Χρειάζονται δραστικές επεμβάσεις. Και καθώς υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα που «νοσεί» είναι λίγο αμφίβολο ότι θα έχουμε... θεαματικά αποτελέσματα.
