Του Χρήστου Τσαντήλα
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ημέρα της εργατιάς σήμερα. Εργατική Πρωτομαγιά ...και τα σκυλιά δεμένα! Τα μολύβια κάτω, τα σφυριά και τα φτυάρια «ημι-ανάς!», κανένας στη σκαλωσιά και όλοι μαζί, εμπρός με βήμα ταχύ, να την προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή...
ΤΑ μπέρδεψα; Καθόλου. Σήμερα λοιπόν, θα έπρεπε να σηκωθούμε ορεξάτοι και με αγωνιστική διάθεση το πρωί, να ετοιμάσουμε τα πλακάτ και τις σημαίες του εργατικού κινήματος, βεβαίως όσοι ανήκουμε εις αυτό, δεν λέμε όσοι έχουμε ...εργοστάσια, ύστερα να κόψουμε δυο τριαντάφυλλα από τον κήπο της γειτόνισσας (θα πείτε πού να βρούμε κήπο μέσα στα τσιμέντα!) ένα να κρατάμε στο χέρι και ένα στο αυτί και να πάμε στην πορεία του σωματείου μας να φωνάξουμε δυνατά για τα δικαιώματά μας, να περπατήσουμε στους δρόμους της πόλης και να προβάλουμε τις διεκδικήσεις μας και τα τοιαύτα...
ΕΜΕΙΝΑ δυστυχώς κολλημένος στη δεκαετία του '80, όταν την ημέρα που όλη η εργατιά της Ελλάδος γιόρταζε απεργώντας, εγώ εργαζόμουν (διότι το ξεχνάμε πάντα, δεν είναι αργία είναι απεργία), κάνοντας το ρεπορτάζ του Εργατικού Κέντρου, σημειώνοντας τις «βαρύτατες» και πανομοιότυπες ομιλίες των συνδικαλιστών της εποχής, στην Κεντρική πλατεία, καταγράφοντας τα «επαναστατικά» συνθήματα που έμειναν στην ιστορία και τραβώντας φωτογραφίες από ταράτσες κεντρικών κτιρίων, διότι δεν έπιανες από το δρόμο το μέγεθος της μεγάλης πορείας. Για τους Λαρισαίους που μπορούν να ενθυμούνται, στην κεφαλή της διαμαρτυρίας, μιας λαοθάλασσας για την εποχή, ο οικοδόμος Γιάννης Κουτσονίκος, πρόεδρος τότε του (πολύ δραστήριου) Εργατικού Κέντρου, με τον αεικίνητο Χρήστο Χαλκιά, τον «διαιτητή» των παρεξηγήσεων Χριστόφορο Δαμάνη, τον Τάκη Γιαλαμά, αλλά και τους εργάτες - μέλη των κομματικών οργάνων του ΚΚΕ, πολλοί από τους οποίους σήμερα «στρατεύθηκαν» στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΟΥΣΙΑ είναι ότι σήμερα δεν είναι όπως παλιά... Οι εκδηλώσεις πλέον δεν γίνονται στον κόσμο ολόκληρο «εις ανάμνηση του μακελειού του Σικάγο», το 1886, όταν η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά των απεργών. Το δυστύχημα είναι ότι, στην Ελλάδα του σήμερα, οι διαδηλώσεις δεν γίνονται καν εις ανάμνηση του δικού μας «μακελειού», της κατάργησης των εργασιακών δικαιωμάτων κατά την πενταετία 2010 - 2014, που κατακτήθηκαν με θυσίες δεκαετιών, το δυστύχημα είναι ότι, αυτές οι κινητοποιήσεις της Εργατικής Πρωτομαγιάς πλέον γίνονται «κατόπιν εορτής» όχι ως πραγματική ανάγκη επανάκτησης των απωλεσθέντων δικαιωμάτων των εργαζομένων, αλλά ως «εθιμικές εκδηλώσεις» που απέχουν πολύ από την αποφασιστική και δυνατή προβολή των κοινωνικών και οικονομικών επιτευγμάτων της διεθνούς εργατικής τάξης.
ΓΙΑ να μην τρελαθούμε κιόλας, σήμερα, καλύτερα θα ήταν αντί για γιορτή να κάνουμε ένα μεγαλοπρεπές ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ για τα εργασιακά δικαιώματα που χάσαμε δίχως καν ...να ανοίξει μύτη! Για το εισόδημα των εργαζομένων που μέσα σε 5 χρόνια έπεσε στο μισό, για την ανεργία που ξεπέρασε το 26%, για την οικοδομή που πέθανε οριστικά, για τόσα πράγματα μην τα αναφέρω τώρα, μόνο θλίψη προκαλούν και σήμερα είναι ημέρα εορτής. Της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Της παγκόσμιας ημέρας των εργαζομένων!
