Του Δημήτρη Τσικούρα*
Ανατολικά της χώρας μας, με σύνορο τον Έβρο ποταμό, μια χώρα μας ορέγεται και μας καλωσορίζει, τα τελευταία χρόνια, ομαδικά, συλλογικά (χιλιάδες κάθε χρόνο) που πάμε να τη ζήσουμε, να δούμε, να χαρούμε, μα πιο πολύ να μάθουμε, τη γνώση μας να βρούμε. Τουρκία τη φωνάζουνε, Τουρκία την ελένε. Μα και Ελλάδα να την πεις πανάρχαια φωτίστρα, αλήθεια θα ΄ναι και θα δεις, τα πάντα σαν ορχήστρα να παίζουν να μιλούνε, το πνεύμα το αρχέγονο, τα έργα της φυλής μας, τις Τέχνες και τα Γράμματα και κάθε αρπαγής μας. Εκεί θα βρεις τις ρίζες μας και τον ελληνισμό μας, π’ απλώνεται στα πέρατα του κόσμου και της γης.
Τα σύνορα αλλάζουνε, τα πλήθη ποδηγετούνται και οι λαοί φιλιώνονται κι αλληλοσυγχωρούνται, για να σταθούν στα πόδια τους, να βρούνε τη φασκιά τους, κρατούνε τον πολιτισμό, τη γλώσσα, τη μιλιά τους, κι οδοιπορούν στο πνεύμα τους, σ’ αυτή την ιστορία, που νιώθουν, που αισθάνονται απ΄ της φυλής τη μνεία. Για μπούσουλά τους έχουνε τα έθιμα, τα ήθη και της φατρίας τη θωριά, το κάθε τι που πείθει, πως είναι περισσότερο το φέγγος της αλήθειας, της φωτοδότρας δύναμη, της ανθρωπιάς της μύχιας. Αυτά διαπιστώνουμε σε κάθε μας ταξίδι - την κάθε μας συνάντηση την κάνουμε στολίδι - την κάνουμε πεντάγραμμο, τραγούδι πελαγίσιο, ενόραση φιλότεχνη και δρόμο πάντα ίσιο.
Οι άνθρωποι του σύμπαντος, αυτής της υδρογείου, κάθε φυλής, κάθε λογής και χρώματος, Αγίου, τα βρίσκουνε στο διάβα τους, μοιράζονται στη ζήση, τα όνειρα, τις τύχες τους, με όποιο αλισβερίσι και συνυπάρχουν, διαβιούν, στης γης τα σταυροδρόμια, σαν τα μελίσσια μάχονται και ζούνε τα αιώνια. Τις διαφορές τους λύνουνε, τα έχοντα μοιράζουν και όλα τα υπάρχοντα μαζί τους ανταλλάζουν. Οι εξουσίες τα χαλούν, που σπέρνουν τις διχόνοιες, και κομματιάζουν, διαιρούν λαούς και προμαχώνες.
Σαν μπεις από τα Ίψαλα, της Θράκης το Δερβένι, κι οδοιπορήσεις νότια στου Ελλήσποντου τα μέρη, διαβαίνοντας Καλλίπολη, τη Μάδυτο, την Τροία, κι αυτό το Αδραμύττιο (Τρωάδα Αλεξάνδρεια) το Αϊβαλί λιμπίζεσαι, κι όλα τα Μοσχονήσια π’ απλώνονται στο πέλαγος σαν να ΄ναι κυπαρίσσια, αγνάντια και περίμετρα στης Λέσβου τη θωριά, που άλλοτε Μυτιληνιοί τα είχαν παροικιά. Κι οδοιπορώντας πάντοτε στην Πέργαμο θα φτάσεις και την αρχαία Ακρόπολη στα χέρια σου θα πιάσεις, το Ασκληπιείο θα χαρείς, κι αυτή του την μαγεία, την κάθε επινόηση στη Ρωμαιοκρατία.
Κι αν θέλεις τη μητρόπολη τη Σμύρνη να γνωρίσεις, το Κορδελιό, το Καβακλί, Μπουρνόβα ν’ αγαπήσεις, την πόλη την ιστορική και των Ρωμιών τη γέννα, του Στρατηλάτη την ψυχή τ’ Αλέξαντρου τη στέρνα, κι ό,τι σοφίστηκαν γραικοί και άφησαν ξοπίσω, αιώνες που κατοίκησαν στην πόλη πελαγίσω, θρονιάσου και αγνάντεψε εκεί στην Ερυθραία να δεις τη λαμπερότητα, της Σμύρνης τη ρομφαία, τη Χίο την ακριτική απ΄ το Τσεσμέ αντίκρι που χαιρετάει με τιμή τη χώρα πανωπροίκι.
Σαν φτάσεις και στην Έφεσο, στης Παναγιάς τα μέρη, την πόλη που οι Απόστολοι την κάνανε λημέρι, κηρύσσοντας περίτεχνα το λόγο του Χριστού και όλα τα θεόσταλτα, παντός επιστητού, μαγεύεσαι, πλαντάζεσαι, τη λάτρα εμπεδώνεις και στην καρδιά σου θεϊκά την ομορφιά κλειδώνεις.
Κουσάντασι και Μίλητος, Αϊδίνι, Μαγνησία, Ελλάδα πολυπόθητη μας δείχνουνε τ’ αρχεία. Οι τόποι με τα θάματα, τα ματωμένα χώματα, όπως καλά εξιστορεί, περίτρανες αλήθειες, χωρίς καμιά περιστροφή, (Τουρκο – Ρωμιών) συνήθειες, η πένα η αδιάψευστη (Διδώ η Σωτηρίου) μας δίνει ένα περίγραμμα του κάθε μυστηρίου.
Θυάτειρα και Σαλιχλί, τα Μουδανιά κι η Προύσα, Νίκαια, Νικομήδεια, η Κίος με τα λούσα, καμάρια του Ελληνισμού, του Μαρμαρά νιφάδες, της Ρωμιοσύνης στεναγμοί ωραίες αδερφάδες.
Θα κλείσω το φιρμάνι μου, κι αυτό μου το τραγούδι μ’ αυτή τη Βασιλεύουσα του κόσμου τ’ αγγελούδι, με τις αμέτρητες χαρές, του κόσμου όλου τα κάλλη, που έγινε η εφτάλοφος της γης αυτής τ’ αφάλι.
* Ο Δημήτρης Τσικούρας είναι ταξιδιωτικός πράκτορας -λογοτέχνης
