Τι να πει κανείς; Κάθε φορά που βλέπω, πλέον, αυτόν τον Νίμιτς, έτσι, μου γεννά μια αίσθηση λύπησης, πλέον. Θες το ύφος του - «μη με ταλαιπωρείτε άλλο, σας παρακαλώ» -, θες που έχει πάρει μια μοιρολατρική στάση απέναντι στο όλο θέμα, θες που έχει κουραστεί από το άκαρπο πέρα - δώθε και την εκατέρωθεν «γκρίνια» και του βγαίνει και στην έκφρασή του αυτό, έστω κι αν προσπαθεί να το κρύψει... Δεν ξέρω τι είναι, τέλος πάντων, αλλά πραγματικά έχω αρχίσει και τον λυπάμαι. Κατά βάθος μπορεί και ο ίδιος, ανεξάρτητα από το «τι» λέει, να μην πιστεύει ότι όντως μπορεί να βρεθεί λύση στο Σκοπιανό, αλλά τι να κάνει; Πρέπει κάτι να πει βασικά. Και πρέπει κάτι να δείξει τώρα που ξανάρχισε νέος γύρος συνομιλιών για το γνωστό θέμα. Κι όταν λέμε γύρος, δεν είναι «γύρος με πίτα και απ’ όλα», είναι γύρος του μποξ κανονικά. Χτυπάει καμπανάκι, κανείς αντίπαλος δεν πέφτει νοκ-άουτ, μετράει ο διαιτητής (ο Νίμιτς να πούμε) κι άιντε πάλι από την αρχή. Μπαίνουν οι αντίπαλοι στο ρινγκ κι αρχίζουν να παίζουν μπουνιές μαυρίζοντας ο ένας το μάτι του αλλουνού... Στην πραγματικότητα, εδώ που έχει φθάσει το πράγμα - γιατί αφέθηκε να φθάσει -, είναι ένας «γόρδιος δεσμός». Και μιας και όλη η φασαρία γίνεται για το Μέγα Αλέξανδρο, δεν θα ήταν καθόλου άσχημο να βρίσκεται εδώ, να πάρει το σπαθί του να τον κόψει να ηρεμήσουμε όλοι.
Τώρα, λοιπόν, αφού έγιναν οι αμερικανικές εκλογές, έγιναν οι επεισοδιακές εκλογές στα Σκόπια, είχαμε κι εμείς εδώ Ευρωεκλογές, «άιντε βάλ’ τα να τ’ αρμέξουμε» πάλι. Ξεκίνησε νέος γύρος συνομιλιών. Σε ποιο γύρο να βρισκόμαστε άραγε; Έχουμε χάσει και το λογαριασμό! Παρεμπιπτόντως, να πούμε ότι προχθές ο κυρ-Νίμιτς, τον... κάρφωσε τον Γιώργο Παπανδρέου, έτσι ελαφρώς. Έλεγαν για τις προαναφερόμενες εκλογές εδώ κι εκεί και το νέο γύρο συνομιλιών και προσθέτει ο Παπανδρέου: «Κι εδώ θα ’χουμε εθνικές εκλογές». Γιατί άμα ο άνθρωπος έχει μια εμμονή δεν είναι εύκολο να την απαρνηθεί. Οπότε του απαντάει ευγενικά-ευγενικά και χαμογελώντας ο Νίμιτς: «Ναι, αλλά οι προεκλογικές περίοδοι δεν είναι κατάλληλες για διαπραγμάτευση» και πάγωσε το γελάκι του Παπανδρέου.
Τέλος πάντων, για να επανέλθουμε σ’ εκείνη την έρμη τη διαπραγμάτευση: Αλλάζει, λέει, τη μέχρι τώρα τακτική του ο μεσολαβητής για το Σκοπιανό και τους επόμενους τέσσερις μήνες θα στοχεύσει αποκλειστικά στην επίλυση του θέματος της ονομασίας, αφήνοντας για αργότερα τα προβλήματα της ταυτότητας και της γλώσσας των Σκοπίων. Προβλήματα που παρεμπιπτόντως, η ελληνική πλευρά επίσημα δεν αναγνωρίζει ως μέρος της ατζέντας της συζήτησης, διότι εμείς λέμε ότι συζητάμε μόνο για το όνομα. Τώρα, γιατί από «μόνο για το όνομα» αφήσαμε την ατζέντα ερήμην μας να εμπλουτισθεί, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Εμείς αυτό που λέμε από την αρχή ή, τέλος πάντων, εδώ και κάμποσους μήνες, είναι ότι θέλουμε μια ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό (υπάρχει το Βόρεια Μακεδονία) έναντι όλων. Οι άλλοι πάλι απλά... τα θέλουν όλα και βασικά μας κάνουν την... παραχώρηση να αποκαλούνται, ας πούμε, «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας», αλλά μόνο για να τους φωνάζουμε εμείς. Για τους υπόλοιπους, «Μακεδόνες» σκέτοι παρακαλώ. Μάλιστα, λέει, ζήτησε από τα δύο μέρη να επικεντρωθούν στο θέμα της ονομασίας, θέτοντας ένα άτυπο χρονοδιάγραμμα μέχρι τον Οκτώβριο και οι συζητήσεις θα αφορούν στη χρήση, την εφαρμογή και το εύρος της ονομασίας.
Κι ας πούμε, λοιπόν, έτσι για να γίνεται κουβέντα, ότι τα βρίσκουμε τελικά στο όνομα και στο εύρος και στη χρήση και όλα τα τοιαύτα. Που σκούρο το βλέπω, αλλά ας πούμε «ναι». Τι θα γίνει με τη γλώσσα και την ταυτότητα που μας παρουσιάζει, πλέον, ο ίδιος ο διαμεσολαβητής σαν ζητήματα σε εκκρεμότητα, παρότι με νεότερες δηλώσεις του πήγε να τα... μπαλώσει. Γιατί και αυτά εφόσον υπάρχουν στο τραπέζι, είναι θέματα «καυτά». Χώρια που, και για το θέμα της ονομασίας για να καλοπιάσει τους Σκοπιανούς ο Νίμιτς φέρεται να προτείνει για την ονομασία που προαναφέραμε ότι θα χρησιμοποιείται στους διεθνείς οργανισμούς και οι χώρες-μέλη του ΟΗΕ θα... παροτρυνθούν να την υιοθετήσουν στις διμερείς τους σχέσεις. Θα... παροτρυνθούν!!! Καταλαβαίνετε. Α να δούμε πού θα καταλήξει αυτός ο γύρος. Γιατί αν δεν προσέξουμε, με την πλάτη στο καναβάτσο θα βρεθούμε.
