Το Φθινόπωρο του 2005, ένα χρόνο πριν τις δημοτικές εκλογές του 2006, πραγματοποιήθηκε στην πόλη μας μια συνάντηση επιστημόνων και ανθρώπων του πολιτισμού με αντικείμενο το μέλλον του αρχαίου θεάτρου. Όλες οι εισηγήσεις μιλούσαν για την ανάγκη ύπαρξης μιας σοβαρής προετοιμασίας. Όλοι συμφώνησαν πως χρειάζεται η διαμόρφωση ενός σχεδίου με αρχή, μέση και τέλος που θα αναδείξει με σεβασμό και φροντίδα ένα μοναδικό μνημείο. Υποσχέσεις δόθηκαν. Τα πρωτοσέλιδα βγήκαν. Οι θριαμβολογίες περίσσεψαν...
Η συνέχεια, όμως, τους διέψευσε. Γρήγορα η σημερινή δημοτική αρχή ξέχασε τις δεσμεύσεις της για το δημόσιο διάλογο που όλοι έλεγαν πως έπρεπε να γίνει. Και το αρχαίο μνημείο έγινε κομμάτι του... προεκλογικού της σχεδιασμού. Αρχαιότητες σκεπάστηκαν άρον –άρον για να διαμορφωθούν στα γρήγορα οι «εντυπωσιακοί» πεζόδρομοι. Δημοτικοί παράγοντες φωτογραφήθηκαν χαμογελαστοί με φόντο τις αρχαιότητες. Ενώ το προεκλογικό φυλλάδιο του...οραματιστή δημάρχου μιλούσε για το Σεπτέμβρη, που λίγο πριν τις εκλογές (!), «αν όλα πάνε καλά, θα γίνει εκδήλωση στο χώρο του θεάτρου». Και ευτυχώς, τουλάχιστον εκεί, πρυτάνευσε η λογική. Η άδεια δεν δόθηκε. Και το αρχαίο θέατρο... τη γλύτωσε.
Η ιστορία σήμερα επαναλαμβάνεται. Ενάμιση χρόνο πριν τις δημοτικές εκλογές τα πρωτοσέλιδα των τοπικών εφημερίδων φιλοξενούν και πάλι «σκέψεις» του δημάρχου για τη μελλοντική αξιοποίηση του Αρχαίου Θεάτρου. «Σκέψεις» για μια παράσταση που δεν πρόκαμε να γίνει στις εκλογές του 2006. Και «σκέψεις», γενικώς και αορίστως, για την ίδρυση ενός Φεστιβάλ Αρχαίου Θεάτρου. Χωρίς κάποια προετοιμασία. Χωρίς προγραμματισμό. Όλα αυτά, ενώ οι εργασίες στο Αρχαίο Θέατρο έχουν ουσιαστικά διακοπεί εδώ και ενάμιση ολόκληρο χρόνο! Όλα αυτά, ενώ όλοι ξέρουν πως το αρχαίο μνημείο οδηγήθηκε σε ερήμωση με φθορές πια ορατές. Όλα αυτά, ενώ οι εργαζόμενοι καλούνται να απασχοληθούν με μηνιαίες(!) και τρίμηνες προεκλογικές συμβάσεις, που δεν διασφαλίζουν, βέβαια, την απρόσκοπτη συνέχιση των εργασιών. Και ενώ όλοι μας γίναμε μάρτυρες σε ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι αλληλοκατηγοριών, όπου εμπλέκονται Περιφερειάρχης, δήμαρχος, νομάρχης, Εφορεία Κλασικών Αρχαιοτήτων και επιτροπές του Υπουργείου Πολιτισμού, που μοιάζουν ανίκανοι να συνεργαστούν για ένα έργο καθοριστικό για το μέλλον αυτής της πόλης.
Τα πράγματα, λοιπόν, έτσι πρέπει να γίνονται; Δεν είναι αυτονόητη η σοβαρή αντιμετώπιση του αρχαίου μνημείου; Δεν χρειάζεται ο δημόσιος διάλογος για την ανάδειξη και μελλοντική αξιοποίησή του, πέρα από λαϊκίστικα, προεκλογικού χαρακτήρα πυροτεχνήματα; Δεν είναι ζητούμενο η υπευθυνότητα για τον ορισμό προδιαγραφών, για την ολοκλήρωση βήμα-βήμα των ανασκαφών; Να μην σκεφτούμε, ίσως, τη διενέργεια ενός διεθνούς διαγωνισμού για τη διαμόρφωση του περιβάλλοντα χώρου, των προσόψεων των γύρω κτιρίων, για τις κάθε είδους λειτουργικού χαρακτήρα παρεμβάσεις; Τις προτάσεις του ΤΕΕ και άλλων φορέων δεν πρέπει να τις αξιοποιήσουμε;
Το να γίνει σήμερα μία, σημαντική χωρίς άλλο, παράσταση στο εργοτάξιο του Αρχαίου Θεάτρου έχει πιθανόν την αξία της. Το πραγματικό όμως, στοίχημα αυτής της πόλης είναι η συνέχιση των εργασιών για την πλήρη αποκατάσταση του Αρχαίου Θεάτρου. Σε συνδυασμό με το δύσκολο εγχείρημα της προετοιμασίας για τη σύσταση ενός φορέα λειτουργίας του Αρχαίου Θεάτρου, που δεν θα αποτελεί κακέκτυπο άλλων παρόμοιων εγχειρημάτων. Ενός «φεστιβάλ» με διεθνή χαρακτήρα, που θα φέρει όχι μόνο τη διοικητική, αλλά και την καλλιτεχνική ευθύνη εκδηλώσεων. Αυτό, βέβαια, είναι μια άλλη υπόθεση. Και δεν έχει σχέση με τα λεκτικά πυροτεχνήματα τοπικών παραγόντων. Ούτε με την προχειρότητα που φτάνει στα όρια της ασέβειας. Γιατί σήμερα, σ΄ αυτήν την πόλη, το γνωρίζουμε πια καλά. Τα αρχαία θέατρα απειλούνται από τη φθορά του χρόνου. Από την αδιαφορία των αρμοδίων. Αλλά και από τον λαϊκισμό ντόπιων πολιτικάντηδων...
* Ο Δημήτρης Δεληγιάννης είναι μέλος του Δ.Σ. του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Λάρισας, εκπρόσωπος της δημοτικής παράταξης «Λαρισαίων Πόλις»
