Είδε κι απόειδε ο Τσουκάτος που τον άφησαν ολομόναχο να τα βγάλει πέρα με το μαύρο χρήμα της Ζίμενς, το άνοιξε το χρυσόστομά του στην απολογία του και είπε αυτό που όλοι βεβαίως γνωρίζουν, αλλά κάνουν το κορόιδο σφυρίζοντας αδιάφορα. Ότι στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν διπλά βιβλία. Γι’ αυτό δήθεν τάχα μου τα επίσημα είναι καθαρά. Και τα επιδεικνύουν ορισμένοι μετά μεγίστης όσης περηφάνιας. Τα μπακαλοτέφτερα είναι αυτά που είναι «βρόμικα». Αυτά που τα ’χουν οι γερο-λαδάδες κρυμμένα κάτω από το στρώμα και τα ενημερώνουν μ’ εκείνο το μισοφαγωμένο μολύβι που παλιά «καθόταν» συνήθως πίσω απ’ τ’ αυτί. Και που για να γράψουν, ελλείψει ξύστρας, χρειαζόταν να τα σαλιώνουν. Γιατί, βεβαίως, αυτή τη δουλειά δεν μπορεί να την έκανε μόνος του. Και φυσικά δεν μπορεί να την έκανε εν αγνοία των πάντων. Απλώς έλαχε σε αυτόν ο κλήρος να πληρώσει τη νύφη διότι του επεφυλάσσετο ο ρόλος του... «αποδιοπομπαίου τράγου». Και επειδή το παραδέχτηκε από την αρχή ότι ναι πήρε μαύρο χρήμα από τη Ζίμενς για τα ταμεία του ΠΑΣΟΚ και με το αλαλούμ που υπάρχει γύρω από το θέμα αυτό είναι η μόνη ανοιχτή ομολογία για αποδοχή τέτοιου χρήματος που συνδέεται με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αντιλαμβάνεται κανείς ότι: αν πριν τον είχαν κάνει μια φορά στην άκρη, και ήταν μια φορά αντιπαθής, τώρα, που παραδέχτηκε και το γεγονός, έχει γίνει αντιπαθέστατος. Και...
...Και τι να κάνει και ο Γ. Παπανδρέου για να κρατήσει τις αποστάσεις και να δείξει ότι το δικό του «νέο κόμμα» δεν έχει σχέση με το παλιό; Ζητάει και ξαναζητάει εξεταστική για τη Ζίμενς. Μας είπε χθες και φίλος και συγγενής να είναι ο άλλος, που λέει ο λόγος, όταν πρόκειται για ζητήματα διαφάνειας πρέπει να είναι κανείς άμεμπτος. Και είπε ότι άμα κάποιος δέχεται να δίνει στοιχεία για κάποιον άλλο που χρηματίστηκε, ακόμη και εάν έχει ο ίδιος λερωμένη τη φωλιά του, θα πρέπει να τυγχάνει ευνοϊκής μεταχείρισης. Παρεμπιπτόντως το ’χετε καταλάβει ότι σ’ αυτή τη χώρα μάς προτρέπουν καλά και ντε να γίνουμε όλοι... ρουφι; (ανοι). Να καταγγέλλουμε τους φοροφυγάδες, να καταγγέλλουμε τους χρηματιζόμενους, να καταγγέλλουμε τους καπνιστές. Εμ, τόσος καταγγελτικός λόγος μαζεμένος πια σε αυτή τη χώρα; Τόσος!
Προς το παρόν μέχρι να ’ρθει ο Χριστοφοράκος (αν θα ’ρθει) και να μας... δώσει (άλλος ρούφος αυτός) εκείνους τους περιβόητους «12» της πολιτικής που είναι αναμεμιγμένοι στις μίζες της Ζίμενς, έχουμε ένα το κρατούμενο: τον Θ. Τσουκάτο. Ο οποίος στην απολογία του, μεταξύ άλλων, διατύπωσε αιχμές και κατά της σημερινής ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ προκαλώντας αναταράξεις.
Ενδιαφέρουσα, πάντως, η πορεία και η ιστορία του Θ. Τσουκάτου. Η άνοδος και η πτώση. Δεν είναι ο μόνος, δεν είναι ο πρώτος και σίγουρα δεν είναι και ο τελευταίος που διαγράφει μια τέτοια πορεία στο χώρο της πολιτικής. Ωστόσο, περιπτώσεις όπως η συγκεκριμένη έχουν ένα «ιστορικό» ενδιαφέρον, το συμπέρασμα των οποίων είναι ότι: παθαίνουν και δεν μαθαίνουν. Διότι, παρότι οι χθεσινοί «δήμαρχοι» καταντάνε «κλητήρες» και πολύ τους πάει με το χαρακτήρα που ’χουν, είναι τέτοια η απατηλή πρόκληση της εξουσίας, που δύσκολα οι περισσότεροι την αρνούνται. Και όλα βεβαίως θεωρούν και πιστεύουν, προκειμένου να υπηρετήσουν τις φιλοδοξίες τους, ότι δεν πρόκειται να συμβεί σε αυτούς κάτι παρόμοιο. Αυτά συμβαίνουν πάντα στους «άλλους». Παντοδύναμος κάποτε ο Τσουκάτος. Ο επιλεγόμενος «στρατηγός». Έλυνε και έδενε. Ο επόμενος μετά το Σημίτη ουσιαστικά, ο οποίος Σημίτης του όφειλε και πολλά σχετικά με την πολιτική του ανέλιξη. Είχε χορτάσει... γλείψιμο τις μέρες της παντοδυναμίας του. Πρώτα έπρεπε να υποβάλουν, από στελέχη μέχρι υπουργοί, τα ταπεινά τους σέβη στον Τσουκάτο, να έχουν τη συμπάθειά του και μετά, ό,τι τέλος πάντων ήθελαν να κάνουν που περνούσε από το πρωθυπουργικό γραφείο. Και, σε μια νύχτα, τα παράσημα ξηλώθηκαν, ο «στρατηγός» καθαιρέθηκε σε «απλό στρατιώτη» και φυσικά τον ξέχασαν όλοι ή σχεδόν όλοι. Και τώρα με την περίπτωση της Ζίμενς, ποιο μόνος από ποτέ, απέμενε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Θλιβερή κατάληξη. Και διδακτική επίσης. Για όσους σηκώνουν από διδαχές.
