Πριν να καταλάβω γιατί σκοτώνονται οι άνθρωποι μεταξύ τους (ακόμα δεν κατάλαβα παρόλο που κοντεύει να τελειώσει η ζωή μου), ένιωσα ότι δεν υπάρχει τίποτε ανώτερο από την αγάπη και την καλοσύνη. Όταν έχασα τον πατέρα μου και έμεινα ορφανός στα τρία μου χρόνια, ο Θεός με λυπήθηκε και τα έφερε έτσι, ώστε να με μεγαλώσουν καλοί άνθρωποι, οι παππούδες μου, η μητέρα μου κι ο πατριός μου. Κοντά τους έμαθα να εμπιστεύομαι την αγάπη και την καλοσύνη. Πίστευαν πάνω από όλα στην αγάπη και στην καλοσύνη κι έτσι από μικρό παιδί με έκαναν να πιστέψω κι εγώ. Η αγάπη μου για τα πρόσωπα αυτά έγινε το θεμέλιο της δικής μου εμπιστοσύνης στην αγάπη και στην καλοσύνη των ανθρώπων.
Από μικρό παιδί είχα μια τάση στα ατυχήματα. Όπου κι αν πήγαινα, εκδρομές, προσκυνήματα σε μοναστήρια, ορειβασίες, κάτι επικίνδυνο για την υγεία μου, για τη σωματική μου ακεραιότητα ή και για τη ζωή μου θα μου συνέβαινε. Και πάντα σωζόμουν την τελευταία στιγμή από εκεί όπου δεν το περίμενε κανείς. Κάποιος θα βρισκόταν να με σώσει από ατύχημα ή από ξαφνική αρρώστια ή από οτιδήποτε άλλο μπορείς να φανταστείς.
Ενώ όλος ο κόσμος λάβαινε τα μέτρα και κατόπιν ήταν ήσυχος ότι τίποτα δεν θα συμβεί, σε μένα συνέβαινε το αντίθετο. Ήμουν βέβαιος ότι κάτι αναπάντεχο μπορεί να μου συμβεί από στιγμή σε στιγμή, κάτι που με τίποτα δεν μπορούσα να το προβλέψω, γι΄ αυτό και δεν έδινα σημασία στις προετοιμασίες.
Μια φορά πήγα μαζί με άλλους στη Σαμαρίνα και από εκεί ανεβήκαμε στο Σμόλικα, δώδεκα ώρες δρόμο πήγαινε-έλα, σκαρφαλώνοντας σε κατσάβραχα, κατρακυλώντας σε σάρες κι απότομες κατηφοριές. Δεν είχα πάρει τίποτε μαζί μου, δεν ήταν η πρώτη φορά που δεν είχα πάρει μαζί μου τίποτα. Το βράδυ πήγαμε σε μια ταβέρνα και έφαγαν όλοι ψητό κρέας, ενώ εγώ ζήτησα να φάω κάτι λαδερό. Ο ταβερνιάρης μού έδωσε ένα πιάτο, το τελευταίο, φασολάδα, που όμως δεν έφαγα ούτε μια κουταλιά, γιατί στη μέση του πιάτου κειτόταν ανάσκελα μια χοντρή μαύρη μύγα. Την άλλη μέρα έκανα όλη την πορεία νηστικός κι απ΄ το πολύ νερό που ήπια οι σακούλες κάτω από τα μάτια μου έγινα τόσο μεγάλες, σαν δυο αυγά.
Η εμπιστοσύνη μου στην αγάπη και στην καλοσύνη των ανθρώπων, παρόλα τα αντίθετα παραδείγματα, δεν κλονίστηκε ποτέ. Κάθε φορά που κάτι με διαψεύδει απλώς σκέφτομαι, ότι η πορεία των ανθρώπων προς τα εκεί οδηγεί, με όλες τις παλινδρομήσεις της. Πιστεύω ότι το μέλλον ανήκει στο εκλεπτυσμένο. Αν ακόμα, η μεγάλη αυτή αλήθεια δεν γίνεται αποδεκτή από όλους τους ανθρώπους, δυο χιλιάδες χρόνια μετά το Χριστό, αυτό δεν σημαίνει ότι το εκλεπτυσμένο δεν είναι ωραιότερο και ανώτερο, όπως το λουλούδι είναι το ωραιότερο μέρος του φυτού. Το ίδιο με την αγάπη και την καλοσύνη. Δεν έχει σημασία αν δεν πιστεύουν όλοι σ΄ αυτήν. Η άγνοια, η πλάνη, το ψέμα απλώς εμποδίζουν την πορεία του ανθρώπου, προς τον αληθινό του προορισμό. Δεν είναι αυτά ο προορισμός του ανθρώπου.
* Ακίρα Κουροσάβα: Μανταντάγιο
