Αγαπητή Ελευθερία,
Είχα την τύχη -και το λέω απόλυτα –να πάρω τον Σεπτέμβριο μια τάξη που στους κόλπους της είχε έναν μαθητή με Asperger. Η πρώτη φορά που είδα μαθητή με το συγκεκριμένο πρόβλημα με βρήκε εντελώς ανημέρωτο. Δεν γνώριζα τους γονείς του και εντελώς τίποτα για τη συμπεριφορά του παιδιού και την αντιμετώπιση της κατάστασής του μέσα στην τάξη, σε μαθησιακό επίπεδο, επίπεδο συμπεριφοράς και διαχείρισης.
Το πρώτο πρόβλημα που παρουσιάστηκε ήταν η ύπαρξη συνοδού στην τάξη. Ως δάσκαλος δεν είχα συνηθίσει στην ύπαρξη «τρίτου» προσώπου μέσα στην τάξη. Δέχτηκα την παρουσία του μετά από συζήτηση με το διευθυντή του σχολείου και τη μητέρα. Προκαταβολικά θα πω και επειδή για οικονομία χρόνου δεν θα επανέλθω, πως ανάλογα την περίπτωση κρίνω αναγκαία στα πρώτα βήματα ενός τέτοιου παιδιού την ύπαρξη του-της συνοδού αν και κάποιοι διευθυντές σχολείων και συνάδερφοι δάσκαλοι έχουν αντιρρήσεις.
Οι τρεις πρώτοι μήνες ήταν δύσκολοι για μένα για πολλούς λόγους. Καθημερινά προσπαθούσα να ενημερωθώ για την περίπτωση του μαθητή, (εδώ είναι η αξία της ενημέρωσης και της επιμόρφωσης) και να προσαρμόσω τη διδασκαλία μου ανάλογα με τις καθημερινές συνθήκες της τάξης και του μαθητή. Εδώ και εξαρχής πρέπει να τονίσω την καθημερινή αρωγή της μητέρας χωρίς την οποία δεν θα μπορούσα να καταφέρω το παραμικρό. Σημαντική ήταν και η βοήθεια της συνοδού που αποφόρτιζε πολλές φορές την ένταση και φρόντιζε το μαθητή στην ώρα του διαλείμματος.
Το πρώτο θετικό που διαπίστωσα ήταν η αγάπη που ένιωθαν όλοι οι μαθητές του τμήματος για τον συμμαθητή τους. Ήταν τέτοιο το δέσιμο που ό,τι κι αν συνέβαινε στο τμήμα όλοι φρόντιζαν να μην ενοχλεί το φίλο τους. Εδώ είναι η αξία του τμήματος στην συναισθηματική ολοκλήρωση του μαθητή με Asperger. Αυτό που ενοχλούσε το μαθητή ήταν η αταξία και η αναρχία. Κύριο μέλημά μου ήταν η μέριμνα για μια τάξη χωρίς «ανακατώματα». Το καθημερινό πρόγραμμα μαθημάτων και δραστηριοτήτων τηρούνταν με θρησκευτική ευλάβεια και όποια αλλαγή έπρεπε να ειπωθεί από την προηγουμένη μέρα. Είναι γεγονός πως δεν μπορούσε αυτό να τηρηθεί απόλυτα όμως η παρέμβαση της συνοδού σε αυτές τις περιπτώσεις ήταν καθοριστική.
Με τον καιρό έμαθα μερικές «τεχνικές» απαραίτητες για ένα δάσκαλο που έχει μαθητή με Asperger. Μαθησιακά ποτέ δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Πάντα ο μαθητής ήταν στη διάρκεια των δύο αυτών χρόνων στα επίπεδα ενός άριστου μαθητή με παραπάνω γνώσεις σε πάρα πολλά επίπεδα μάλιστα. Το μόνο που πρέπει να φροντίζει καθημερινά ο δάσκαλος είναι να τον «βάζει» στη μαθησιακή διαδικασία γιατί μόνος του ο μαθητής δεν εντάσσει τον εαυτό του. Σταδιακά και αφού κερδήθηκε η εμπιστοσύνη μεταξύ μας απομακρύνθηκε η συνοδός αρχικά σε κάποιες ώρες και μετά το Πάσχα μόνο στο διάλειμμα.
Η δεύτερη χρονιά ήταν μια διαφορετική σχολική χρονιά. Ο μαθητής μεγάλωσε και άλλαξε πολύ η συμπεριφορά του. Κάνει τα πρώτα βήματα για τυπικές φιλίες. Κρίναμε σκόπιμο με τη μητέρα του και την ψυχολόγο να μην υπάρχει συνοδός και γενικά η συμπεριφορά του άλλαξε θεαματικά Συμμετέχει σε μικρά ομαδικά παιχνίδια, δέχεται μικρά μουσικά κομμάτια και τραγουδάει μικρά ποιήματα μαζί με τους συμμαθητές του, αδιανόητο την πρώτη φορά. Αν μπορώ να μιλήσω για πείρα ή απλά για την εμπειρία των δύο αυτών χρόνων έχω καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα τα οποία θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Ό,τι δεν γνωρίζει ο άνθρωπος το φοβάται. Έτσι και με τους διαφορετικούς μαθητές η άγνοιά μας, μας κάνει διστακτικούς. Την επιμόρφωση σε αυτά τα θέματα έπρεπε να μας την προσφέρει η πολιτεία. Έτσι και σε μένα στην αρχή όλα φαινόταν βουνό. Τα αποτελέσματα σε κάθε μαθητή αλλά περισσότερο σε ένα μαθητή με Asperger δεν φαίνονται αμέσως, αλλά πρέπει να γίνονται με μικρά βήματα κάθε φορά, βάζοντας μικρούς κάθε φορά στόχους. Ο δάσκαλος και η οικογένεια πρέπει να έχουν υπομονή. Δεν υπάρχουν ιδανικά σχολεία (για να φοιτήσουν μαθητές με ή χωρίς Asperger), ούτε ιδανικοί δάσκαλοι για να διδάξουν, γιατί δεν ζούμε σε ιδανική κοινωνία. Τα παιδιά αυτά όμως έχουν ανάγκη της δικής μας φροντίδας και προσπάθειας για έναν μόνο λόγο: είναι τα δικά μας παιδιά.
Σας ευχαριστώ,
Αντωνιάδης Σωτήρης,
Δάσκαλος 33ου Δημοτικού Σχολείου Λάρισας
