* ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΠΕΤΣΙΟΣ
Υποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ. ε.α.
Μια φορά και ένα καιρό στη θάλασσα της Μεσογείου υπήρχε μια όμορφη χώρα με ήλιο και θάλασσα που την έλεγαν Ελλάδα. Στην Ελλάδα ζούσε αρμονικά ένας καλός λαός, οι Έλληνες, που τον κυβερνούσαν οι κάλλιστοι άρχοντες με τον ηγεμόνα τους και την αυλή τους. Αυτοί είχαν χωρισθεί σε διάφορες ομάδες, με διάφορα χρώματα της φύσης, με μεγαλύτερες ομάδες αυτές που είχαν τα χρώματα της γής [πράσινο] και του ουρανού [γαλάζιο]. Πότε λοιπόν αρχόντευαν οι πράσινοι και πότε οι γαλάζιοι. Αυτοί ήταν τόσο καλοί που δεν χαλούσαν χατήρι στους υπηκόους τους, σε ένα παιγνίδι που έπαιζαν, που το ονόμαζαν «της εξουσίας». Οι ηγεμόνες λοιπόν αυτού του ευτυχισμένου λαού τους έταζαν οβολούς, αγαθά, θέσεις, επιδόματα, όπως λ.χ. να δένουν τις νήες στα λιμάνια, ή να μεταφέρουν γρήγορα τις επιστολές και οι υπήκοοί τους αντίστοιχα τους ευχαριστούσαν και τους έδιναν το δαχτυλίδι για το παιγνίδι της εξουσίας, με την προσδοκία στη συνέχεια να πάρουν και άλλα περισσότερα ταξίματα . Μάλιστα στο παιγνίδι διακρίνονταν όποιος υπήκοος έβγαζε με πονηρό τρόπο και απατηλή τέχνη περισσότερους οβολούς και αγαθά, πέρα από αυτά που του έδινε ο ηγεμόνας με τους αυλικούς του και όποιος αυλικός αντίστοιχα κορόιδευε τον ηγεμόνα με την πονηριά του και έπαιρνε περισσότερους οβολούς από το σεντούκι του ηγεμόνα. Έτσι λοιπόν ζούσαν και ηγεμόνευαν, δίνοντας και τρώγοντας ένα φρούτο τον λωτό. Κάποια μέρα ο γαλάζιος ηγεμόνας είπε ότι κουράσθηκε και δεν μπορούσε να δώσει άλλη χαρά στους υπηκόους του και τότε τους είπε να δώσουν το δαχτυλίδι της εξουσίας στον άλλο καλό ηγεμόνα, τον πράσινο ηγεμόνα, ο οποίος τους υποσχέθηκε με μεγάλη χαρά που πήρε την εξουσία, ότι θα τους δώσει και άλλα αγαθά, γιατί αυτός θα τα εύρισκε από το σεντούκι. Αφού λοιπόν οι υπήκοι του έδωσαν το πολυπόθητο δαχτυλίδι της εξουσίας, τότε αυτός ο καλός ηγεμόνας γύρισε και τους είπε. Αγαπητοί μου υπήκοοι, έκανα λάθος, δεν υπάρχει «σάλιο», ούτε αγαθά, ούτε οβολοί. Τα έφαγαν όλοι οι προηγούμενοι ηγεμόνες και ό,τι σας είχαν δώσει, πρέπει να σας τα πάρω πίσω. Τότε οι υπήκοοι τρόμαξαν και άρχισαν να οδύρονται. Ο ηγεμόνας τους είπε ότι μόνο τρεις ξένοι λαιστρυγόνες δράκοι μπορούν να τους σώσουν πλέον και να δώσουν δανεικά, αλλά αυτοί θα σας πονέσουν γιατί δαγκώνουν. Και έτσι δυστυχώς έγινε. Οι ξένοι δράκοι ηγεμόνευαν, ο δικός τους ηγεμόνας με τους δύο άρχοντές του στα οικονομικά και στην εργασία, έγιναν υποτακτικοί και οι δυστυχείς υπήκοοι, δεν ήξεραν πλέον τι να κάνουν για να σώσουν ό,τι μπορούν, ενώ η όμορφη αυτή χώρα κινδύνευε να την φάνε οι δράκοι που τους ζητούσαν πίσω μαζί με τον υποτακτικό ηγεμόνα, τα αγαθά και τους οβολούς που τους είχαν δώσει. Και έτσι λοιπόν έζησαν αυτοί κακά και εμείς χειρότερα... Έτσι τελείωσε ένα παραμύθι που ζούσε αυτός ο λαός για να προσγειωθεί ανώμαλα στην νέα τάξη πραγμάτων.
Εδώ και μήνες ο ελληνικός λαός βιώνει το δράμα της οικονομικής κρίσης για την οποία φοβάται να μην καταλήξει σε αρχαιοελληνική τραγωδία, με η χωρίς κάθαρση.
Η ψυχολογική και συναισθηματική κατάσταση από την οποία διακατέχεται σήμερα ο Έλληνας και Ελληνίδα έναντι του Κράτους και των υπευθύνων του, είναι οργή, αγανάκτηση, φόβος, αβεβαιότητα και ίσως μοιρολατρία.
Γιατί όμως η ελληνική κοινωνία έφθασε σε αυτή την τραγική κατάσταση; Πόσοι και ποιοι ευθύνονται για την κακοποίηση της προσωπικότητάς του και για τον τρόμο του μέλλοντος στους ίδιους και στα παιδιά τους; Ποιος και ποια θα μπορούσε να διανοηθεί πριν ένα χρόνο -αν και γνωρίζαμε ότι η οικονομική κατάσταση ήταν κακή-, ότι η χώρα μας και οι πολίτες της θα έφθαναν η έφθασαν στην έναρξη της σημερινής οικονομικής κατεδάφισης;
Κατά πρώτο λόγο η κύρια και βασική ευθύνη βαραίνει τους εκάστοτε κυβερνώντες, όταν μερίδα εξ αυτών κυβέρνησαν ή και κυβερνούν τον τόπο και οι οποίοι δια των διάυλων εξουσίας των συμπεριφέρθηκαν ανεύθυνα, ανίκανα, με αρριβισμό και αμετροέπεια, είτε ύποπτα, είτε με ανεπάρκεια στη διαχείριση της εξουσίας που τους εμπιστεύθηκε ο λαός, είτε με ασύστολο λαϊκισμό, είτε ενέδοσαν, ή συνέπραξαν σε κάθε είδους «πελατειακή» πράξη με καθαρά «ρουσφετολογικά» κριτήρια, για την εξασφάλιση της επανεκλογής τους στα βουλευτικά ή υπουργικά έδρανα, είτε ανέχθηκαν, η υπέθαλψαν την συνέργεια συνεργατών τους στη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και στη «μίζα».
Οι πρωταγωνιστές στην παραπάνω φάση είναι τα ίδια πρόσωπα, -πλην φωτεινών εξαιρέσεων-, οι «κύκλοι» και ομήγυροί τους «παρατρεχάμενοι», οι οποίοι φρόντιζαν για όλες τις πελατειακές συναλλαγές με το κομματικό κράτος της μετριότητας και της «αρπαχτής». Κομπάρσοι υπήρξαν όλοι οι Έλληνες, οι οποίοι είχαν μάθει καλά ότι αν δεν «έμπαιναν στο κόλπο» του φαύλου κύκλου, δεν θα μπορούσαν ποτέ η σχεδόν ποτέ, να διοριστούν οι ίδιοι ή να διορίσουν τα παιδιά τους, να προαχθούν, να μετατεθούν, ή ακόμη να... σβήσουν την κλήση της Τροχαίας... Η εκάστοτε πολιτική εξουσία, επειδή δεν είχε το θάρρος της πολιτικής ευθύνης, υπέκυπτε σε παράλογες πολλές φορές αξιώσεις διαφόρων κοινωνικών ομάδων πίεσης, είτε εισηγήσεων ασχέτων κομματικών μανδαρίνων, με σκοπό και στόχο βέβαια την επιβίωση στην εξουσία απάντων . Πολλοί από αυτούς είναι συνυπεύθυνοι για το κατάντημα και την «ξεφτίλα» της χώρας μας, ενώ προσπαθούν να μας πείσουν ότι «εμείς είμαστε οι καλοί και οι άλλοι είναι οι κακοί».
Πριν όμως φθάσουμε διαχρονικά στον οικονομικό ξεπεσμό και ουσιαστικά χρεοκοπία της χώρας μας, προηγήθηκε η ηθική κατάπτωση. Εδώ και χρόνια παρατηρείται ένας ηθικός ξεπεσμός σε αξίες και έχει κατεδαφισθεί κάθε έννοια δικαίου, ηθικής και νομιμότητας. «Μάγκας» ήταν ο Έλληνας που «έκλεβε» το Κράτος και αντίστοιχα το Κράτος δια των διεφθαρμένων υπαλλήλων του οδηγούσε τον δυστυχή Έλληνα σε σχέση εξάρτησης, υποταγής και συναλλαγής, η έννοια της αξιοκρατίας ανύπαρκτη, με... μόνη εξαίρεση τις μεσημεριανές υψηλού επιπέδου τηλεοπτικές εκπομπές όπου προβάλλεται καθημερινά η έννοια της... αξίας και των... ηθικών προτύπων... Η χώρα μας δυστυχώς κάνει «πρωταθλητισμό» στη διαφθορά σε διεθνές επίπεδο. Διαφθορά σε ατομικό, συλλογικό και κοινωνικό επίπεδο, με την ανοχή, η «επιδότηση» της διαφθοράς και της «αξίας του γρηγορόσημου».
Η ελληνική και παγκόσμια ιστορία έχει διδάξει ότι πάντα προηγείται η ηθική κατάπτωση ενός λαού, έπεται η οικονομική και στη συνέχεια η καταστροφή ολοκληρώνεται με την εθνική ταπείνωση. Τα πρώτα δύο τα καταφέραμε με τεράστια επιτυχία... Για το τρίτο εύχομαι να διαψευσθώ.
Σήμερα η χώρα μας έχει διασυρθεί διεθνώς, οι κοινωνικές τάξεις βάλλονται ανηλεώς με μειώσεις μισθών, συντάξεων, επιδομάτων και το κοινωνικό κράτος διαλύεται συνθέμελα, το κόστος των οποίων επωμίζεται ο Έλληνας και Ελληνίδα που δεν παρανόμησαν και δεν συμμετείχαν στο «όργιο» της σπατάλης και της «μίζας». Το μέλλον του νέου Έλληνα εμφανίζεται πλέον ομιχλώδες, έως σκοτεινό. Όσοι έβλαψαν τον τόπο με κακές πολιτικές, με αντικοινωνικές συμπεριφορές, με αλαζονεία, με το «ψώνιο» και οι «άθλιοι» όλων αυτών, επιβάλλεται να εκλείψουν μέσω του ελληνικού λαού.
Γιατί, -όπως έλεγε και ο ανώνυμος σοφός,- «Ο σκλάβος δεν ερωτά αν η αλυσίδα που τον έχουν δέσει είναι από σίδερο ή από χρυσό»...
