Ο απόηχος της εθνικής αγανάκτησης από τη βεβήλωση της ιστορικής μνήμης δεν έχει κοπάσει ακόμα. Γιατί αφορά ένα σημαντικό κομμάτι της νεότερης ιστορίας μας. Ένα μνημείο ανεκτίμητης αξίας. Το θωρηκτό «Αβέρωφ»... Αυτό που δόξασε, αρκετές φορές, την πατρίδα μας. Στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912 – 1913 με κυβερνήτη τον Παύλο Κουντουριώτη.
Το όνομά του έγινε θρύλος. Χάρη σ’ αυτό απελευθερώθηκαν τα νησιά του Αιγαίου, η Καβάλα και η Αλεξανδρούπολη. Συμμετείχε νικηφόρα στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο. Στη Μικρασιατική καταστροφή με τη διάσωση αμάχων και στρατιωτικών. Στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο χρησιμοποιήθηκε, ως ναυαρχίδα του στόλου μας. Με την κατάληψη της Ελλάδας από τα ναζιστικά στρατεύματα διέφυγε στην Αλεξάνδρεια, όπου συνέχισε τους αγώνες του στο πλευρό των συμμάχων. Με την απελευθέρωση επέστρεψε στην πατρίδα μεταφέροντας από το Κάιρο και την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση.
Σήμερα βρίσκεται παροπλισμένο στο Τροκαντερό του Παλαιού Φαλήρου. Το επισκέπτεται πλήθος κόσμου για να θαυμάσει από κοντά το θρύλο των απελευθερωτικών αγώνων της πατρίδας μας. Που έχει πάνω του συγκεντρωμένη μια τόσο μεγάλη ιστορία. Αυτή που πρέπει να σεβόμαστε όλοι μας. Κάτι που δυστυχώς δεν έγινε από κάποιους. Με τη χρησιμοποίησή του, ως χώρου απαράδεκτων γαμηλίων εκδηλώσεων. Πού καταπάτησαν και απαξίωσαν τη δόξα του. Αφού δεν είχαν καμία, απολύτως, σχέση με την αναβίωση και τον σεβασμό της ιστορίας του.
Όλο το πλήθος των προσκεκλημένων ανιστόρητα και ανελέητα ευτελούσε την εθνική αξία του θωρηκτού. Η εθνική του υπερηφάνεια προσβαλόταν από την εκτροπή των προσκεκλημένων και την ανοχή των υπευθύνων. Από την παραφορά και επίδειξη της υποκουλτούρας του πλούτου. Αυτή που δεν έχει ιερά και όσια. Πατρίδα και εθνική συνείδηση. Που έχει πάντα το πάνω χέρι, όταν οι νόμοι δεν λειτουργούν σωστά. Όταν κάνουν τα στραβά μάτια στις αυθαιρεσίες των μεγάλων.
Το λυπηρό της όλης αυτής απαράδεκτης συμπεριφοράς είναι ότι δεν βρέθηκε ούτε ένας άνθρωπος, εκείνης της βραδιάς, ν’ αντιδράσει και να πει: Κύριοι τι κάνουμε εδώ πέρα απόψε; Σκοτώνουμε την ιστορία μας; Τη δόξα του θρυλικού αυτού σκάφους; Αυτό που αποτέλεσε το φόβητρο των Τούρκων, καθ’ όλη τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων;
Αλήθεια, ποιος μπορούσε να χαρεί από μια τέτοια εκδήλωση της ντροπής; Μόνον ο εχθρός της πατρίδας. Αυτός που επιδιώκει την εθνική μας αποδόμηση και αμνησία. Κρίμα στο όνομα που κουβαλάμε. Ένα όνομα πολύ βαρύ. Γεμάτο πολιτισμό και ένδοξη ιστορία. Βαμμένη με το αίμα των προγόνων μας.
Δυστυχώς, αυτή η ιστορία παραδίδεται, πολλές φορές, στη χλεύη και απαξίωση. Με πράξεις υποτίμησης των εθνικών μνημείων. Σαν κι’ αυτή του θωρηκτού «Αβέρωφ». Πολύ εύλογα θα ρωτούσε, αν ζούσε, κάποιος ήρωας της εποχής εκείνης: Γιατί βρε παιδιά συμπεριφέρεσθε κατ’ αυτόν τον τρόπο σ’ αυτό το ανεκτίμητο μνημείο της πατρίδας μας; Θα θέλατε να γεννηθείτε σκλάβοι; Χωρίς τα στοιχειώδη δικαιώματα σ’ αυτόν τον κόσμο; Να μην συλλογάσθε ελεύθερα; Δεν το νομίζω. Και όμως οι πράξεις δείχνουν το αντίθετο. Γιατί;
Κανένας λαός δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ιστορικά μνημεία. Γιατί αυτά δείχνουν το δρόμο της λευτεριάς. Αυτά που φωτίζουν την πορεία μας. Για να μη λείψει το κουράγιο και φύγει η ελπίδα για αυτή τη χώρα. Να μην κιοτέψει η ψυχή του Έλληνα στις δύσκολες στιγμές.
Γι’ αυτόν, ακριβώς, το λόγο δεν μπορεί να πιστέψει κανένας πώς σημερινοί Έλληνες μουντζουρώνουν τις σελίδες της ενδοξότατης ιστορίας μας. Με τις απαράδεκτες πράξεις τους. Με την έλλειψη εθνικοκεντρικής Παιδείας και συμπεριφοράς. Μια συμπεριφορά που θα σέβεται τα ιστορικά μνημεία. Που θα διεγείρει και θα ενισχύει διαρκώς την εθνική συνείδηση. Για να μην ξανασυμβούν τα φαινόμενα της ντροπής και απαξίωσης των συμβόλων των αγώνων της αιώνιας Ελλάδας.
Πέρα όμως από τα παραπάνω θα πρέπει να υπάρχει και το άγρυπνο μάτι του νόμου. Των υπευθύνων διαχείρισης αυτών των χώρων. Για να σταματούν εν τη γενέσει της κάθε, ηθελημένη ή όχι, προσπάθεια βεβήλωσης των ιερών και οσίων της φυλής μας.
