Προχθές συνάντησα τον φίλο μου τον μπάρμπα – Τάκο και μου τόνισε τα εξής: Απ’ όσα ακούω τελευταία στην Τηλεόραση, σχημάτισα την εντύπωση ότι ενώ πρέπει να ανεβούμε στην κορυφή του Ολύμπου για να μην πνιγούμε στη θάλασσα των δανείων, που η στάθμη της διαρκώς ανεβαίνει, πολλοί είναι εκείνοι που ψάχνουν κανένα ίσιωμα για ν’ αποφύγουν τον κουραστικό ανήφορο. Όχι δεν είναι οι λίγοι που «έφαγαν» τα πολλά τα προηγούμενα χρόνια. Δεν είναι οι βαρόνοι της διαπλοκής, της διαφθοράς, της κομπίνας και της λαμογιάς. Αυτοί καταφέρνουν πάντοτε να βγαίνουν στον αφρό της θάλασσας. Είναι οι άλλοι, οι πολλοί, που κατάφεραν κι αυτοί να γλείψουν κάποιο κοκαλάκι.
Παρατηρείς, έτσι, μία καθολική αντίδραση σε κάθε μεταρρύθμιση που προτείνεται από την Ευρωπαική Ένωση ή από κάποιον εγχώριο Υπουργό. Αντίδραση στην απελευθέρωση των αγορών, αντίθεση στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, αντίθεση στην κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης, αντίδραση στη συγχώνευση των ευγενών Ταμείων με τους πληβείους, αντίθεση στην κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων, αντίδραση στην άρση του καμποτάζ (απαγόρευση επιβίβασης και αποβίβασης επιβατών από και σε ελληνικά λιμάνια από ξένα πλοία), αντίθεση στις ταμειακές μηχανές, αντίδραση στην υποχρέωση έκδοσης αποδείξεων, αντίδραση, ακόμη, στην κατάργηση των εθελούσιων εξόδων και των πρόωρων συντάξεων, αντίθεση στην εξομοίωση των ορίων ηλικίας, αντίδραση στις προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων μόνον μέσω ΑΣΕΠ, αντίθεση, επίσης, στην κατάργηση των αδιαφανών επιδοτήσεων, των επιδομάτων, των αφορολογήτων, των 15ου και 16ου μισθών, στο κλείσιμο των Δημοτικών Επιχειρήσεων που χρεοκοπούν, αντίθεση στον «Καλλικράτη». Κάποιος δήμαρχος κάνει απεργία πείνας. Και διάφοροι μεγαλοσχήμονες διαμαρτύρονται για να μη χάσουν τους θώκους τους κάποιοι κολλητοί τους βλαχοδήμαρχοι.
Δηλαδή, σε τι δεν είμασταν ευχαριστημένοι τα προηγούμενα χρόνια και δηλώναμε απαξία και δυσαρέσκεια απ’ την κατάσταση ; Ίσως, για όλα αυτά κάποιος πρώην Πρωθυπουργός να έλεγε το γνωστό «αυτή είναι η Ελλάδα». Θα πρέπει, ωστόσο, να τονισθεί ότι υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα. Είναι όλοι αυτοί που στηρίζουν ακόμη ό,τι απέμεινε απ’ αυτό που ονομάζουμε ελληνικό οικοδόμημα. Είναι ο Δάσκαλος, που σιωπηλά και κακοπληρωμένος, με περηφάνια λειτουργεί καθημερινά στο Δημοτικό Σχολείο. Είναι οι 4-5, έστω, Καθηγητές σε κάθε Γυμνάσιο και Λύκειο που παραμερίζουν τα «ιδιαίτερα» και ξοδεύουν το μυαλό και το ήθος τους για να μορφώσουν τα Ελληνόπουλα. Είναι οι λίγες δεκάδες Γιατροί και Νοσηλευτές σε κάθε Νοσοκομείο που, με αυταπάρνηση, φροντίζουν τους ασθενείς και προσπαθούν να προστατεύσουν το ΕΣΥ από τα τρωκτικά του. Είναι οι 20-30 υπάλληλοι κάθε Υπουργείου με τους γλίσχρους μισθούς, οι λίγοι έντιμοι και ικανοί υπάλληλοι της Εφορίας, της Πολεοδομίας κ.λπ. που εργάζονται με φιλότιμο και αξιοπρέπεια.
Είναι ο επιχειρηματίας που κατάφερε να κρατήσει όρθια την επιχείρησή του, παρά τον αθέμιτο ανταγωνισμό της παραοικονομίας, και των διαπλεκόμενων και αγωνιά για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας των υπαλλήλων της επιχείρησής του. Είναι όλοι αυτοί που προσπαθούν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους με σεβασμό στην κοινωνία.
Μπορεί να είναι μειοψηφία, αλλά κάθε καλό από κάποια μειοψηφία ξεκίνησε. Ελπίζουν ότι όλα όσα έχουν συμφωνηθεί με την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. είναι αρκετά και δεν θα πέσουμε στον γκρεμό. Άραγε, οι αρμόδιοι αφουγκράζονται αυτή τη μειοψηφία του Ελληνικού Λαού; Ή, μήπως, είναι κλεισμένοι στα τείχη που τα χτίζουν οι κολαούζοι και τα κομματόσκυλα;
Ο μπάρμπα – Τάκος τελείωσε λέγοντας: Ας έχουν υπόψη τους όλοι ότι, όσο οι μεταρρυθμίσεις καθυστερούν και οι διαρθρωτικές αλλαγές αναβάλλονται, τόσο θα μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις. Η ιδιωτικοποίηση των κερδών και η κοινωνικοποίηση των χρεών δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά σοσιαλισμός για τους πλούσιους και άγριος καπιταλισμός για τους φτωχούς.
