Κοιτάξτε τώρα, αν κάνουμε τη «σούμα», έχουμε μια νέα κοινοβουλευτική ομάδα. Μικρή μεν, αλλά παρά ταύτα, ομάδα.
Έχουμε και λέμε: τέσσερις από τον ΣΥΝ, τρεις από το ΠΑΣΟΚ και δύο από τη Νέα Δημοκρατία. Το σύνολον 9. Γιατί λίγοι είναι; Δηλαδή τα μικρά κόμματα πόσους περισσότερους εκλέγουν στη Βουλή; Να πιαστούν όλοι μαζί χεράκι-χεράκι, να πάνε να πιάσουν εκεί κάποιο σημείο στα ορεινά της Βουλής και να δημιουργήσουν την κοινοβουλευτική ομάδα των «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ». Άσχημα είναι; Χώρια που μόνοι τους δεν θα μείνουν. Θα είναι οι μόνοι που θα έχουν την πιθανότητα να... αυγατίσουν ως κοινοβουλευτική ομάδα, όταν όλες ή σχεδόν όλες οι υπόλοιπες θα φυλλορροούν. Διότι άμα σκεφτεί κανείς ότι μέσα σε 8 μήνες - και κλεισμένοι δεν είναι - μετά τις τελευταίες εθνικές εκλογές ανεξαρτητοποιήθηκαν ήδη εννέα βουλευτές, έχει μέλλον μπροστά του το πράγμα. Χώρια που, για πρώτη φορά στα χρονικά θα έχουμε μια διακομματική και πολυφωνική και διαϊδεολογική κοινοβουλευτική ομάδα, όπου μπορεί ο καθένας να λέει το μακρύ του και το κοντό του, αλλά, τουλάχιστον θα υπάρχει μία δικαιολογία. Η... πολυσυλλεκτικότητα της ομάδας και των μελών που την απαρτίζουν.
Κωμικό; Όχι απαραίτητα. Εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα με τον κοινοβουλευτικό μας βίο, κάτι που παλαιότερα μπορεί να φαινόταν ή να ακουγόταν ως αστείο, τώρα είναι απλά πολύ κοντά στην πραγματικότητα, αν δεν είναι ήδη πραγματικότητα.
Το μικρότερο πρόβλημα αποχωρήσεων το έχει βεβαίως αυτή τη στιγμή το ΠΑΣΟΚ. Διότι, ως κυβερνητικό κόμμα, έχει ως συνεκτικό κρίκο την εξουσία. Μην κοιτάτε τότε που έφυγαν οι «τρεις», ήταν γιατί δεν ψήφισαν εκείνο το νομοθέτημα για τα μέτρα που μας σφάζουν και μας μαχαιρώνουν και σε μία κίνηση πυγμής ο Γ. Παπανδρέου τους έθεσε εκτός κινήματος. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, αυτή ήταν μια «ειδική περίπτωση», η οποία δεν συμβαίνει δα και κάθε μέρα.
Ο ΣΥΝ πάλι φαίνεται να «καθάρισε» από αποχωρήσεις. Όσοι ήταν ν’ αποχωρήσουν, αποχώρησαν, να πάνε να κάνουν δικό τους νοικοκυριό, εκτός πια κι αν έχουμε τίποτα εκπλήξεις, που ούτε και ο Τσίπρας δεν τις περιμένει.
Το βασικό θέμα αυτή τη στιγμή το έχει η Νέα Δημοκρατία. Διότι δεν είναι που έφυγε η Ντόρα ή που την έφυγαν, δεν είναι που έφυγε ο Κιλτίδης πριν τον φύγουν, είναι ότι δεν ξέρουν τι πρόκειται ν’ ακολουθήσει. Διότι αν τελικά η πρώην υπουργός Εξωτερικών το κάνει το βήμα και το φτιάξει το κόμμα, αναμένεται ότι θα υπάρξει και αριθμός άλλων βουλευτών που θα οδηγηθούν στην έξοδο. Και έπειτα είναι και η άλλη περίπτωση εκείνων που η ίδια η Ν.Δ. θέλει να διώξει, λόγω του ότι φέρονται αναμεμιγμένοι σε ιστορίες που αμαύρωσαν την παράταξη. Διώξε τον έναν, κάψε τον άλλον, χάσε τον τρίτο που γύρισε την πλάτη, πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Βγήκε που βγήκε πετσοκομμένη και αποδεκατισμένη σε βουλευτές από τις εθνικές εκλογές, άμα χάσει και καμιά 10αριά έτσι για «ποικίλες αιτίες» τι σόι κραταιά κοινοβουλευτική ομάδα θα είναι;
Και παρότι η γραμμή που ακολουθείται ως προς το θέμα της Ντόρας είναι μια γραμμή απαξίωσης, ένα «δεν μ’ ενδιαφέρει και δεν με νοιάζει», στην πραγματικότητα και ανησυχία υπάρχει και παρατήρηση των εν γένει κινήσεων. Γιατί, όσο και να μην πάρει ένα νέο κόμμα στο χώρο της κεντροδεξιάς, πάντως θα πάρει και θα πλήξει τη Ν.Δ., η οποία ήδη βρίσκεται στα ιστορικά χαμηλά της.
Χώρια που παρότι αρχικά η φημολογία ήθελε την Ντόρα να κάνει κόμμα μετά τις δημοτικές εκλογές - για να μην υποστεί το κόστος μιας πιθανής ήττας της Ν.Δ. - τώρα φαίνεται ν’ αλλάζουν τα γράμματα. Γιατί η έντονη φημολογία ότι μπορεί μαζί με τις δημοτικές να γίνουν και εθνικές, μπορεί να επισπεύδει τη δημιουργία του νέου κομματικού μηχανισμού. Πολλοί μιλάνε για ανακοίνωσή του μετά το Συνέδριο της Ν.Δ. στα τέλη Ιουνίου.
Όπως και να ’χει προς το παρόν η Βουλή κάνει «συλλογή» ανεξάρτητων βουλευτών, τη μεγαλύτερη που είχε ποτέ τα τελευταία χρόνια.
