Η διαφορά μας, με την Τουρκία στο Αιγαίο, δεν είναι μόνο η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, όπως όλες οι κυβερνήσεις μας, διαχρονικά από το 1973 μέχρι και σήμερα ισχυρίζονται, αλλά και πολλές άλλες, που γεννιούνται και προκύπτουν ένεκα αυτής της χρόνιας εκκρεμότητας και αιτίας.
Αρχίζω από το πιο ακανθώδες και το καίριο, που είναι η επέκταση των χωρικών μας υδάτων, από τα 6 Ν.Μ., που είναι σήμερα στα 12 Ν.Μ., όπως προβλέπεται τούτο ρητά, από το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας. Με 6 Ν.Μ. χωρικά ύδατα στη χώρα μας ανήκει το 36% του Αιγαίου. Με 12 Ν.Μ. το 36% γίνεται 90%. Η χώρα μας έχει θεσπίσει από το 1931, εύρος Εθνικού Εναερίου Χώρου (ΕΕΧ) από τις ακτές μας στα 10 Ν.Μ. Η Τουρκία το ΝΑΤΟ αναγνωρίζουν εύρος ΕΕΧ 6 Ν.Μ., όσο δηλαδή είναι και τα χωρικά μας ύδατα. Η οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων. Η Έρευνα και η Διάσωση. Οι λεγόμενες από πλευράς της Τουρκίας γκρίζες Ζώνες (Ιμια – Αγαθονήσι – Φαρμακονήσι – Φούρνοι κ.λπ.). Και τέλος, η συνεκμετάλλευση του υποθαλασσίου ορυκτού πλούτου του Αιγαίου. Συνολικά επτά σημεία διαφορών και όχι ένα (Οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας). Μέχρι σήμερα η χώρα μας, δεν έχει βάλει ακόμα στο τραπέζι το ζήτημα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), που εκτείνεται σε βάθος 200 Ν.Μ. από τις ακτές κάθε χώρας.
Η χώρα μας έχει με το μέρος της το Διεθνές Δίκαιο των θαλασσών του Μοντέγο Μπέι της Τζαμάικας του 1982, το οποίο την ευνοεί σε όλα τα σημεία των διαφορών μας. Και το ευχάριστο για εμάς είναι ότι η μία μετά την άλλη χώρα το επικυρώνουν. Στο τέλος δε, δεν αποκλείεται να μείνει η μοναδική χώρα στον κόσμο, που δεν το αναγνωρίζει για ευνόητους λόγους. Συνεπώς δεν πρέπει να μας διακατέχει, κανένας απολύτως φόβος και μπορούμε πιστεύω, άφοβα να συζητάμε με την Τουρκία, πάνω σε τεχνικά θέματα που προκύπτουν από τη γειτνίαση των δύο χωρών. Οι όποιες διευθετήσεις, που πρέπει και μπορούν να γίνουν στο Αιγαίο, να έχουν ως αρχή και αφετηρία το ισχύον Διεθνές των θαλασσών και τις υφιστάμενες διεθνείς συνθήκες και συμβάσεις, όπως της Λωζάνης του 1923, ιταλοτουρκικής συμφωνίας του 1932 για τα Δωδεκάνησα (τότε τα κατείχαν οι Ιταλοί, και το πρωτόκολλο ειρήνης των Παρισίων του 1947 (παραχώρηση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα). Μπορούμε να διαπραγματευθούμε π.χ. την άρση του casus belli (αιτία πολέμου), που έχει θεσπίσει η Τουρκική Εθνοσυνέλευση από το 1994, επεκτείνοντας τα χωρικά μας ύδατα, έστω και μονομερώς, όχι στα 12 Ν.Μ. αλλά στα 10 Ν.Μ., ώστε να συμπέσει το εύρος του ΕΕΧ με αυτά και αυτή πρέπει να είναι η κόκκινη γραμμή. Και τούτο πρέπει να γίνει με απόλυτη σαφήνεια, κατανοητό στην Τουρκία. Ότι δηλαδή, δεν θα απεμπολήσουμε, σε καμία περίπτωση, δικαιώματά μας, που απορρέουν από το ισχύον Διεθνές Δίκαιο των θαλασσών του Μοντέγο Μπέι του 1982.
Βλέπουμε συνεπώς ότι τα προβλήματα, που δημιουργούνται και εγείρονται καθημερινά από την Τουρκία στο Αιγαίο, είναι όλα μακροχρόνια, αρκετά σύνθετα, πολύπλοκα με διεθνείς προεκτάσεις και για τη διευθέτησή τους, απαιτούνται λεπτοί, υπεύθυνοι και πολύ προσεκτικοί χειρισμοί εκ μέρους μας.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι, οδεύουμε σιγά – σιγά σε έναν έντιμο ιστορικό συμβιβασμό με την Τουρκία. Οι συνθήκες αυτές φαίνεται να έχουν αρχίσει να ωριμάζουν και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου. Είναι θέμα χρόνου να αρχίσουμε ουσιαστικές συζητήσεις για τη διευθέτηση των διαφορών μας, με απ’ευθείας διαπραγματεύσεις ή με την παραπομπή τους, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Άλλος τρόπος εκτός του πολέμου δεν υπάρχει και επ’ αυτού δεν πρέπει να έχουμε καθόλου αυταπάτες ή ψευδαισθήσεις. Η Τουρκία πιστεύω αργά ή γρήγορα θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων, να σεβασθεί το Διεθνές Δίκαιο των θαλασσών και τη διεθνή νομιμότητα. Ο χρόνος για το Αιγαίο δεν είναι πιστεύω υπέρ αυτής, αυτή τη φορά.
Η Τουρκία προσεγγίζει ήδη τις γειτονικές της χώρες, αλλά και την πατρίδα μας, με έναν άλλο τρόπο, προβάλλοντας στον ορίζοντα, ως οικονομική αναδυόμενη υπερδύναμη και με βάση την αρχή του μηδενικού δείκτη προβλημάτων με αυτές για την επίλυση των όποιων διαφορών και προβλημάτων, που υπάρχουν ή γεννιούνται με ειρηνικό και μόνο τρόπο. Αρχιτέκτονας αυτής της πολιτικής είναι ο υπουργός των Εξωτερικών της, καθηγητής κ. Αχμέτ Νταβούτογλου ο επονομαζόμενος και Κίσινγκερ της Μεσογείου. Αυτή η πολιτική, δεν πρέπει να μείνει στα λόγια, αλλά να μετατραπεί σιγά – σιγά και σε έργα. Και αυτό σε ό,τι μας αφορά, πρέπει και στην πράξη κ. Νταβούτογλου να το αποδείξετε.
Η πρόσφατη επίσκεψη στη χώρα μας, του Τούρκου πρωθυπουργού κ. Ερντογάν και η υπογραφή μεταξύ των δύο χωρών, είκοσι ένα διμερών συμφωνιών, χαμηλής πολιτικής, κρίνονται θετικές και επ’ ωφελεία πιστεύω αμφοτέρων των λαών.
Επί όλων αυτών ίδωμεν.
