- «Πόσο ικανοποιημένοι είστε από τη λειτουργία της κυβέρνησης;».
Ποσοστό «ικανοποιημένων» 18%!
- «Πόσο ικανοποιημένοι είστε από τη λειτουργία της αντιπολίτευσης;»
Ποσοστό «ικανοποιημένων» 9%!
- Ποιο είναι το μεγαλύτερο κόμμα τη σήμερον ημέρα; Η «ΑΠΟΧΗ».
Φτάνει το 34,5%! Σημειώνοντας προς το παρόν τουλάχιστον πρωτόγνωρες επιδόσεις για την ελληνική πραγματικότητα. Και πού είστε ακόμα; Σε λίγο, όπως το πάνε το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, η «ΑΠΟΧΗ» θα βγαίνει αυτοδύναμη κυβέρνηση με 200 βουλευτές.
Τέτοιο πρωτοφανές χάλι για τα δύο μεγάλα κόμματα. Και με τα μικρά να κινούνται πάνω - κάτω στα γνωστά τους ποσοστά «τσιμπώντας» ελαφρότατα. Που σημαίνει, όπως και προχθές σχολιάζαμε, ότι παρότι ο κόσμος γυρίζει την πλάτη στα μεγάλα κόμματα, δεν βρίσκει «παρηγοριά» στα μικρά. Γιατί απλούστατα δεν είναι ούτε ικανά, ούτε αρκετά να τον παρηγορήσουν. Ή, ίσως γιατί ο κόσμος - εμείς δηλαδή - δεν είναι απλώς ότι «μπάφιασε» με το δικομματισμό. Είναι ότι «μπάφιασε» με το συγκεκριμένο δικομματισμό.
Κι άλλη φορά έχουμε επισημάνει, όταν πρωτοξεκίνησε η οικονομική κρίση, η οποία στο διάβα της παρασύρει πολλούς και πολλά, ότι μεταξύ των άλλων ήρθε η ώρα και για ριζοσπαστικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό. Όσο και να μιλούν περί «κάθαρσης» ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., όσο και να επιδίδονται σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, όσο και να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι αλλάζουν γιατί δεν ταιριάζουν με το παρελθόν που κληρονόμησαν και τους κατατρέχει, η πραγματικότητα είναι μία: ότι στη συνείδηση του κόσμου είναι φθαρμένα υλικά. Πολυχρησιμοποιημένα, κακοχρησιμοποιημένα, κυρίως, και εν τέλει φθαρμένα. Και όπως έκλεισε ο κύκλος της μεταπολίτευσης, έτσι πρέπει αργά ή γρήγορα - γιατί οι ίδιες οι καταστάσεις θα οδηγήσουν εκεί - να κλείσει και ο δικός τους. Η απαξίωση προς την πολιτική ζωή είναι η απαξίωση προς τα κόμματα και προς τα πρόσωπα βεβαίως. Και αφού δεν μπορούμε να κάνουμε άνευ κομμάτων και πολιτικής - ατυχώς δεν έχει προχωρήσει τόσο πολύ η επιστήμη - μπορούμε πάντως ν’ αναζητήσουμε το καινούριο. Σε κόμματα και πρόσωπα. Ή εν πάση περιπτώσει, και αν η επιλογή δεν είναι ακόμη συνειδητή για τους πολίτες, είναι όμως σίγουρο ότι οι καταστάσεις και οι δικές τους αντιδράσεις σε αυτές, εκεί ακριβώς εξωθούν τα πράγματα. Πώς λέει εκείνος ο μπαρμπούλης στην τηλεοπτική διαφήμιση; «Να φύγετε, να πάτε αλλού!». Αυτό ακριβώς λέει και ο κόσμος με τις αντιδράσεις του και τις επιλογές του στις δημοσκοπήσεις προς τα δύο μεγάλα κόμματα κυρίως.
Θα μου πείτε τώρα, αν πάψουν να υπάρχουν ως «ονομασία προέλευσης» το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. και στηθούν καινούρια κόμματα με τα ίδια φθαρμένα υλικά, τους ίδιους ιδεολογικούς ακροβατισμούς και συγχύσεις, τα ίδια πάνω-κάτω πρόσωπα και την ίδια νοοτροπία τι θ’ αλλάξει; Επί της ουσίας όχι και πάρα πολλά πράγματα, αυτό είναι αλήθεια. Μέσα όμως από μια διαδικασία γενικής «αναγέννησης», ανασυγκρότησης και επανεκκίνησης, κάποια πράγματα θα είναι καλύτερα, κάποια πρόσωπα που έκαναν τον κύκλο τους θα πάνε στον πάγκο, κάποιοι νέοι θα αναδειχθούν και οπωσδήποτε θα δημιουργηθούν κόμματα που περισσότερο θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες γιατί δεν θα ’χουν βαρίδια και αγκυλώσεις του παρελθόντος. Το θέμα δεν είναι απλώς ν’ αλλάξει ο Μανωλιός και να βάλει τα ρούχα του αλλιώς. Το θέμα είναι να πάψει «ο βασιλιάς να ’ναι γυμνός», όπως θεόγυμνα είναι σήμερα τα εδώ κυβερνητικά κόμματα.
Βέβαια, αν αύριο γίνουν εκλογές ή το Νοέμβριο, όπως όλο και πιο έντονα φημολογείται, αυτό το 34,5% της αποχής μπορεί να μην είναι τόσο. Να είναι λιγότερο. Ή μπορεί να είναι και περισσότερο. Είναι δεν είναι, όμως, το πρόβλημα υπάρχει, το μήνυμα του κόσμου είναι σαφές και είτε θέλουν να το δουν ορισμένοι είτε όχι, αποτελεί και το τελικό ζητούμενο. Οι πολίτες δεν ικανοποιούνται πλέον από τα κόμματα όπως είναι σήμερα. Ζητάνε κάτι καινούριο. Ψάχνουν κάπου να στραφούν πριν γυρίσουν οριστικά την πλάτη στην πολιτική και στη μικροπολιτική.
Ίσως από όλη αυτή την περιπέτεια που περνάμε ως χώρα, οδηγηθούμε τελικά και σε μια ουσιαστική αναβάθμιση και ανανέωση κομμάτων και πολιτικής. Αλλιώς θα ’ναι καμιά 300αριά που θ’ αγορεύουν μόνοι τους και δεν θα τους ακούει κανείς.
