Είναι αλήθεια πως πρέπει να διανύσουμε τα δύσβατα και ανηφορικά μονοπάτια μιας μακράς και επίπονης προσπάθειας για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία. Πώς φτάσαμε όμως εκεί; Απαντήσεις υπάρχουν πολλές:
1. Από το 1980 και έκτοτε το χρέος του 30% έφτασε στο 100 και το 120% τη δεκαετία του '90 και του 2000 αντίστοιχα. Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι για κάθε 100 ευρώ που παράγουμε, χρωστάμε 120, ή για να γίνει πιο σαφές, σαν να είμαστε μια οικογένεια που έχει έσοδα 40.000 το χρόνο, να χρωστά 48.000!
2. Οι ευθύνες των κυβερνήσεων που πέρασαν είναι απόλυτα επιμερισμένες. Έτσι από το «Τσοβόλα δώστα όλα», φτάσαμε στο 0 συν 0 ίσον 14% με πληθωρισμό τύπου Ουγκάντας του Μητσοτάκη, και από τα κόλπα (δες swaps) Σημίτη, που μας οδήγησαν με αλλοιωμένα στοιχεία στην ΟΝΕ, στις υπερβολές της Ολυμπιάδας και στην αποπομπή Αλογοσκούφη για πιο φιλολαϊκά μέτρα, που ξανάφεραν τους δείκτες στο κόκκινο.
3. Όσο για τα πιο πρόσφατα έργα των κυβερνώντων αρκεί να θυμηθούμε το σκάνδαλο της κρατικής ΔΕΚΑ στο Χρηματιστήριο το '99, τα δομημένα ομόλογα των ασφαλιστικών Οργανισμών, που διοικούνται από κυβερνητικούς, κι αυτό είναι το ελληνικό παράδοξο, αντί από τους ίδιους τους ασφαλισμένους, το σκάνδαλο «Siemens», και πολλά άλλα τα οποία παραγράφηκαν, γιατί έτσι αποφάσισαν οι εθνοπατέρες μας. Κι ενώ μάλιστα αυτά έχουν όλα παραγραφεί, η νέα Κυβέρνηση ξανακάνει επιτροπές επί επιτροπών για να χυθεί, εκ του ασφαλούς, «άπλετο» φως σ' αυτές τις υποθέσεις.
4. Κι ενώ ξεκινήσαμε ως χώρα τις θυσίες, καλύτερα δε ως μισθωτοί, η Κυβέρνηση δεν φρόντισε να τοποθετήσει τους ειδικούς γραμματείς σε επιτελικά οικονομικά πόστα, πνιγμένη στη δίνη των κυκλώνων του διαδικτύου και των φληναφημάτων περί πράσινης ανάπτυξης και προοπτικής, δείχνοντας το σκληρό προς τους Ευρωπαίους πρόσωπό της μόνον εντός... συνόρων.
Ας δούμε τώρα και τα νέα μέτρα! Συλλογή μετά μανίας αποδείξεων, αντί ελέγχου και τιμωρίας των παρανομούντων. Δίκαιη φορολογική κλίμακα. Δηλαδή όσα περισσότερα παιδιά έχεις, τόσο ανεβαίνεις τα φορολογικά κλιμάκια και πληρώνεις περισσότερα. Ίσως τελικά να ήταν δίκαιο το αντίστοιχο οθωμανικό χαράτσι. Όλα τα επιδόματα σε ενιαία κλίμακα, εκτός των Εθνοπατέρων που είναι πιο ίσοι από μας. Παρεμπιπτόντως η ασυλία των βουλευτών μας έχει απασχολήσει και ξένες εφημερίδες. Έτσι για τουλάχιστον 20 περιπτώσεις την τελευταία 8ετία η Βουλή μας ύψωσε το... παράστημά της και οι βουλευτές μας δεν διώχθηκαν ποινικά για κανένα αδίκημα. Ούτε καν κλήσεις για παραβάσεις του ΚΟΚ δεν πληρώνουν! Ίσως αυτό σημαίνει Δημοκρατία. Άλλο άμεσο μέτρο η εξίσωση των ορίων ηλικίας για τη συνταξιοδότηση στα 65-67 για όλες τις γυναίκες του Δημοσίου, μετά από 35-37 χρόνια δουλειάς. Απ' αυτό το μέτρο δεν εξαιρούνται ούτε οι πολύτεκνες μάνες. Φωτεινή... εξαίρεση η συνταξιοδότηση μόνο με τρεις θητείες των γυναικών, αλλά και των ανδρών βουλευτών (δηλ. από 3-12 έτη)! Αλήθεια ο πολιτικός ηγέτης που κάποτε προσπάθησε να φέρει την Πολιτική Άνοιξη σ΄ αυτόν τον τόπο γιατί δεν ενθυμείται την πρότασή του για Βουλή 150 βουλευτών; Έτσι θα πειστούμε κι εμείς για την ανάγκη των θυσιών που μας επιβάλλονται έξωθεν. Και το κυριότερο οικονομικό μέτρο που θα φέρει στο Κοινοβούλιο η νέα Κυβέρνηση, να μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι κανένα οικονομικό νομοσχέδιο δεν πέρασε ακόμα από τη Βουλή των 300 μας και των λιγοστών θαμώνων, λόγω του «σπεύδε βραδέως, που φαίνεται πως ακολουθείται από τους ταγούς μας, είναι η ενσωμάτωση των λαθρομεταναστών μέσω της χορήγησης της ελληνικής ιθαγένειας στην ελληνική κοινωνία, μέσω προφανώς των ασφαλιστικών εισφορών που θα προστεθούν στο αδηφάγο κοινωνικό μας Κράτος. Έτσι το κράτος αντί να επενδύσει στους Έλληνες ευνοώντας την πολυτεκνία των νέων ζευγαριών, ζητά τη βοήθεια του 1,5 εκατ. αλλοδαπών, στέλνοντας τα κατάλληλα σήματα προς τα έξω, ότι μπορούν και άλλοι να εισρεύσουν ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο. Κατόπιν τούτων μου έρχονται στο μυαλό δυο αντίστοιχα ιστορικά παραδείγματα: Η Πόλη στα μέσα του 15ου αιώνα με τους 40-50 χιλιάδες Έλληνες κατοίκους Της και τους αλλοδαπούς μισθοφόρους, προσδοκώντας τη βοήθεια της παπικής Δύσης, έχοντας παραχωρήσει όλο τον πλούτο και το εμπόριο του τόπου σε ξένους συμμάχους, Γενοβέζους, Ενετούς, Πιζάτες και η Αθήνα του 2ου π.Χ. αιώνα, οι κάτοικοι της οποίας ασχολούνταν μόνο με την τύρβη των διαλόγων της ξεπεσμένης πια Ακαδημίας Πλάτωνος και τα συμπόσια μετ' αυλητρίδων και νεανίδων. Τότε ούτε οι ορδές των Οθωμανών άργησαν ούτε οι ρωμαϊκές λεγεώνες καθυστέρησαν. Σήμερα;
