Τα «πατριωτικά αντανακλαστικά» του επικαλέστηκε ο πρωθυπουργός Γιώργος Α. Παπανδρέου για να δικαιολογήσει τις αποφάσεις του για την έξοδο της οικονομίας από την κρίση, αποφάσεις που εμπεριέχουν «θατσερικού» τύπου μέτρα για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους και οι οποίες οδήγησαν, τελικώς, στον περιβόητο «μηχανισμό στήριξης», δηλαδή στην ασφυκτική αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Του Ταμείου που «βρίσκεται ήδη εδώ», σύμφωνα με την πρωθυπουργική παραδοχή, του Ταμείου που, μαζί με την ΕΕ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Κομισιόν, έχουν θέσει τη χώρα υπό κατοχή και απεργάζονται – με την κυβέρνηση σε ρόλο εκτελεστικού οργάνου – νέα μέτρα για την ελληνική κοινωνία, η οποία, με τη σειρά της, όπως άπαντες βλέπουν και προβλέπουν, έχει ξεπεράσει τα όρια της αντοχής της και θα εκραγεί.
Ο πρωθυπουργός επικαλέστηκε μεν τα πατριωτικά του αντανακλαστικά, αλλά αυτά προφανώς δεν τα συμμερίζονται οι Ελληνες πολίτες, αφού επιμόνως (και ορθώς) αρνούνται να συνεισφέρουν στο ταμείο που συνέστησε ο Πρόεδρος της Βουλής Φ. Πετσάλνικος για την αντιμετώπιση του δημοσίου χρέους, καθώς δεν είναι οι πολίτες που κυρίως ανέχθηκαν την εκτροπή στα δημόσια οικονομικά μας, αλλά οι άφρονες πολιτικές που ασκήθηκαν, από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, την τελευταία 30ετία.
Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου προσπαθώντας μάλιστα να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από το γεγονός ότι με τις αποφάσεις του (όπως τον εγκάλεσε στη Βουλή ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας) «πήρε διαζύγιο από την Ιστορία (του ΠΑΣΟΚ) και τις δυνάμεις που το στήριζαν», έφτασε, προ ημερών, στο σημείο να πει πως τα αντανακλαστικά του ήταν, επίσης, «σοσιαλιστικά» προκειμένου «να σώσει την πατρίδα» , πρόσθεσε δε πως «από την εμπειρία μου, έχω γίνει περισσότερο σοσιαλιστής από ό,τι ήμουν πριν, διότι ζω αυτά τα οποία θεωρητικώς έλεγα καθημερινά στο πετσί μου με τις διεθνείς αγορές».
Βεβαίως, ο πρωθυπουργός ουδέποτε εξήγησε τι σχέση έχουν ο σοσιαλισμός (ή, έστω, η σοσιαλδημοκρατία) και ο πατριωτισμός τους οποίους ρητορικά επικαλείται, με τα ανάλγητα οικονομικά μέτρα τα οποία λαμβάνει, υπακούοντας στις ντιρεκτίβες των νέων επικυρίαρχων της χώρας, μέτρα που δεν αγγίζουν τους ολίγους, αλλά για μια ακόμη φορά τους πολλούς, οι οποίοι, άλλωστε, είναι αυτοί που, όταν, πράγματι το απαιτήσει η πατρίδα, σηκώνουν το βάρος της υπερασπίσεώς της.
ΕΧΑΣΕ ΤΗ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ
Η σημερινή (πάλαι ποτέ σοσιαλιστική) κυβέρνηση ανήλθε στην εξουσία με μια πολλά υποσχόμενη πολιτική και οικονομική ατζέντα και φυσικά με το περιβόητο σλόγκαν «λεφτά υπάρχουν», καλλιεργώντας φρούδες, όπως αποδείχθηκε, προσδοκίες στις λαϊκές μάζες που την εμπιστεύτηκαν.
Στη συνέχεια όμως, παριστάνοντας την... έκπληκτη, άλλαξε την ατζέντα αυτή και φυσικά τις υποσχέσεις της, επικαλούμενη (και ορθώς) τις εγκληματικές πολιτικές της παρελθούσης πενταετίας, που συνετέλεσαν στην περαιτέρω εκτίναξη του δημοσίου χρέους.
Όμως, έχασε πολύτιμο χρόνο.
Εμφανίστηκε να μην γνωρίζει «πού πατά και πού βρίσκεται», δηλαδή απέδειξε πως δεν είχε ούτε σχέδιο, αλλά ούτε επεξεργασμένη εναλλακτική πολιτική διεξόδου, πολιτική, όμως, που έστω στα minima να συνάδει με τις (πάλαι ποτέ) σοσιαλιστικές της ρίζες, έκανε πολλά λάθη και αστοχίες και, όπως απεδείχθη εκ των πραγμάτων, δεν γνώριζε ούτε τους στοιχειώδεις κανόνες του πόκερ.
Ναι του πόκερ, αφού έπαιξε με μπλόφες, αλλά σε λάθος στιγμές.
Γιατί, ήταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο οποίος έπαιξε το «χαρτί του ΔΝΤ» ως μπλόφα – έτσι, τουλάχιστον, ελέχθη αρχικώς - για να πείσει τις αγορές να δανείσουν τη χώρα με χαμηλότερα επιτόκια, έχοντας μάλιστα ως «λαγό» τον αρχηγό του ΛΑΟΣ Γιώργο Καρατζαφέρη, που και αυτός στην αρχή είχε εισηγηθεί την προσφυγή στο ΔΝΤ και στη συνέχεια ανέκρουσε πρύμναν.
Δεν χρειάζεται φυσικά να επισημάνουμε πως η έλλειψη προετοιμασίας για την αποτελεσματική άσκηση της εξουσίας συνετέλεσε και αυτή στην απώλεια του χρόνου, ενώ η σημερινή κυβέρνηση όφειλε να σπεύσει να δανειστεί πριν ξεσπάσει το μπαράζ με τα αρνητικά δημοσιεύματα κατά της Ελλάδος και της οικονομίας που εκτίναξαν τα spreads δανεισμού.
Άλλωστε, σε αυτό συνετέλεσε και η ίδια η κυβέρνηση, η οποία προκειμένου να ανατρέψει αυτό το δυσμενές κλίμα φρόντισε – ίσως από λάθος υπολογισμό – να τονίζει συνεχώς και διεθνώς πόσο αποτυχημένη ήταν η προηγουμένη διακυβέρνηση της χώρας και πόσο μεγάλη έκταση έχει λάβει η διαφθορά σε οικονομικό και καθημερινό επίπεδο.
Όλα αυτά ήταν σωστά, αλλά κάπου η κυβέρνηση έχασε το μέτρο και την αίσθηση του χρόνου, αν και ορισμένοι αναλυτές υποστηρίζουν (βασίμως ή μη – αυτό θα φανεί) πως όταν ο Γιώργος Α. Παπανδρέου μιλούσε για τον κίνδυνο να απολεσθεί τμήμα της εθνικής κυριαρχίας, λόγω της δεινής μας οικονομικής καταστάσεως και της κρίσεως δανεισμού της χώρας, ουσιαστικά προετοίμαζε το έδαφος για να μπορέσει να περάσει την ειλημμένη του απόφαση να προσφύγει στο ΔΝΤ.
Άλλωστε, μετά την επίσκεψη Παπανδρέου στις ΗΠΑ και τον Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, άρχισε να φαίνεται πιο καθαρά ο προσανατολισμός της κυβερνήσεως να προσφύγει στο υπερατλαντικώς ελεγχόμενο ΔΝΤ, το οποίο, εν πάση, όμως, περιπτώσει, οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι εταίροι, ως άβουλοι και μοιραίοι, φρόντισαν να το βάλουν στην αυλή τους, παραδεχόμενοι, με την απόφαση της 25ης Μαρτίου για τον περιβόητο μηχανισμό στηρίξεως, ότι η ΟΝΕ δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας μηχανισμός, αδύναμος να δείξει την, έστω και στοιχειώδη, αλληλεγγύη του στα κράτη – μέλη του.
Είναι αλήθεια – κι ας προσπαθεί να πείσει για το αντίθετο ο αρχηγός της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς – πως ναι μεν η ΕΚΤ και το ΔΝΤ διοικούνται από (κατ’ όνομα) σοσιαλιστές, αλλά είναι η συντηρητική πλειοψηφία της Ευρώπης, η οποία, μαστιζόμενη από τις δικές της ενδοκαπιταλιστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές διαφορές και από ασυγχώρητους εθνικισμούς και μικροκομματικούς υπολογισμούς (βλέπε Γερμανία της Άγκελα Μέρκελ) επέτρεψε στο ΔΝΤ να επεμβαίνει στα του οίκου της γηραιάς Ηπείρου.
ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΤΑΣΕΩΝ
Η εξέλιξη αυτή έχει επιτρέψει στον Γιώργο Α. Παπανδρέου να μπορεί να κρύβει (όπως ισχυρίζονται ορισμένοι αναλυτές) την (αν πράγματι είναι έτσι) φιλοαμερικανική του τάση και να μέμφεται την αβουλία της ΕΕ, αλλά και τους εν Ελλάδι συντηρητικούς, τονίζοντας πως «όσο κι αν φωνάζουν κατά του ΔΝΤ αυτοί και οι ομοϊδεάτες τους στην ΕΕ, οι συντηρητικές κυβερνήσεις του ΕΛΚ μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση», για να προσθέσει φυσικά – προκειμένου να αποφύγει παρεξηγήσεις και να τηρήσει τις ισορροπίες - ότι «αν δεν υπήρχε ο μηχανισμός στήριξης η Ελλάδα θα πήγαινε σούμπιτο στο ΔΝΤ» και ότι, εν πάση περιπτώσει, αυτός ο μηχανισμός λειτουργεί «ως δίχτυ ασφαλείας με την αποφασιστική συμμετοχή της ΕΕ».
Ο Γιώργος Κύρτσος υποστηρίζει πως «ο Γ. Α. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του μετέτρεψαν την προσφυγή της Ελλάδος στο ΔΝΤ σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία» και προσθέτει πως «με τις πρωτοβουλίες που πήρε ο πρωθυπουργός κατάργησε την παράδοση ευρωπαϊσμού των ελληνικών κυβερνήσεων και συνέβαλε στη δημιουργία μιας ΕΕ με μικρότερες φιλοδοξίες και ενισχυμένα «ατλαντικά» χαρακτηριστικά. Επί 30 χρόνια επενδύαμε για προφανείς λόγους στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και συνοχή, για να περάσουμε το τελευταίο διάστημα σε νέου τύπου αναζητήσεις που επιτάχυναν την πορεία προς το ΔΝΤ».
Η εφημερίδα «Καθημερινή» έγραψε, επικαλούμενη στενούς συνεργάτες του Γ. Α. Παπανδρέου, πως ο πρωθυπουργός δεν αντιμετωπίζει «φοβικά» την περαιτέρω εμπλοκή του ΔΝΤ στα ελληνικά πράγματα και ότι συνομιλητές του από το εξωτερικό, όπως ο οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς, αλλά και κορυφαίοι κυβερνητικοί παράγοντες με πρώτο τον Χ. Παμπούκη εισηγούντο την προσφυγή στον ΔΝΤ και στο μηχανισμό στηρίξεως και τον είχαν πείσει πως η Ελλάδα δεν είναι Ουγγαρία ή Λεττονία και ότι τα μέτρα που θα ζητηθούν δεν θα διαφέρουν κατά πολύ από όσα ήταν υποχρεωμένη να εφαρμόσει η Αθήνα, υπό την τριπλή επιτήρηση της Κομισιόν, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ.
Ας μην λησμονούμε, άλλωστε, ότι το βαρύ πυροβολικό της κυβερνήσεως, ο αντιπρόεδρος Θόδωρος Πάγκαλος, αλλά και η, πολλάκις επικριθείσα για «φιλοατλαντισμό», πρώην Υπουργός των Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη (σε αντίθεση με την αρχηγό της Αντώνη Σαμαρά) είχαν δηλώσει ευθέως πως το ΔΝΤ «δεν είναι μπαμπούλας» και ότι δεν πρέπει να δαιμονοποιείται, ενώ στην ίδια θετική, υπέρ του μηχανισμού στηρίξεως (άρα και του ΔΝΤ) είχαν κινηθεί εκπρόσωποι του ΣΕΒ και του ΕΒΕΑ.
Ο «ΛΑΚΚΟΣ ΤΩΝ ΛΕΟΝΤΩΝ»
Είναι εμφανές ότι οι σημειούμενες εξελίξεις, με την προσφυγή της Ελλάδος στο «μηχανισμό στήριξης», όπως το ανακοίνωσε την Παρασκευή από το Καστελόριζο (γιατί άραγε από εκεί;) ο Γιώργος Α. Παπανδρέου και τα μέτρα που ελήφθησαν και θα ληφθούν, σημαίνουν ευθέως ότι η Ελλάδα και η κοινωνία μπήκαν στο «λάκκο των λεόντων» και ότι κλείνει ο ιστορικός κύκλος της μεταπολιτεύσεως.
Σημαίνουν μια νέα Οδύσσεια, όπως παραδέχθηκε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, σημαίνουν ότι θα έλθουν «τα πάνω – κάτω» στις ζωές μας, ότι θα υπάρξουν διεργασίες και πιθανές ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό, μια δε κοινωνική έκρηξη είναι πιθανώς προ των πυλών (το παραδέχονται, άλλωστε, ως φόβο τους οι βασικές συνιστώσες της εγχώριας πολιτικής τάξεως, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και, για τους δικούς τους λόγους, «το βλέπουν» ή και το εύχονται οι δυνάμεις της Αριστεράς) ενώ πάει περίπατο η «ευχή» και «προτροπή» του Ανδρέα Παπανδρέου, «η Ελλάδα στους Έλληνες», καθώς η χώρα θα τελεί υπό την επικυριαρχία του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Κομισιόν.
