* Από τον Απ. Γερόπουλο
Στις ατέρμονες συζητήσεις που διεξάγει η νέα ελληνική κυβέρνηση με τους δανειστές επικαλείται, μεταξύ άλλων, την εθνική αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια για να απορρίψει τους όρους που θέτουν ως προϋπόθεση οι «θεσμοί», για να υπογράψουν την πολυπόθητη δανειακή συμφωνία. Η επίκληση των δύο αυτών ευαίσθητων συναισθημάτων, που αγγίζουν λεπτές εθνικές χορδές, γίνεται μάλλον για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης παρά για να μεταπεισθούν οι σκληροί και άκαμπτοι συνομιλητές της.
Για ποια όμως εθνική αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια μπορεί να ομιλεί σήμερα η χώρα, όταν: Βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Εμφανίζεται εξοργιστικά άτολμη να κάνει και στοιχειώδεις ακόμα μεταρρυθμίσεις, για να εκσυγχρονίσει το πολιτικό και το κοινωνικό της σύστημα. Είναι ανίκανη να πατάξει τη φοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο και τα κυκλώματα της παραοικονομίας, που στερούν την εθνική οικονομία από δισεκατομμύρια έσοδα. Ανέχεται μια δημόσια διοίκηση δυσκίνητη και αναποτελεσματική, που αποθαρρύνει ντόπιους και ξένους κεφαλαιούχους να κάνουν επενδύσεις. Η ανεργία πλήττει μεγάλο μέρος του πληθυσμού, και ιδιαίτερα τους νέους επιστήμονες, που αναγκάζονται να ξενιτεύονται σε άλλες χώρες. Η ντόπια αγροτική παραγωγή μειώνεται διαρκώς με αποτέλεσμα να εισάγουμε ακόμα και ρεβίθια από τρίτες χώρες. Ένα μεγάλο ποσοστό του ελληνικού λαού βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχιας. Η πολιτική της ηγεσία περιφέρεται από χώρα σε χώρα, ζητώντας οικονομική στήριξη, για να αποτρέψει την επώδυνη χρεοκοπία…
Η θλιβερή εικόνα που εμφανίζει σήμερα η χώρα δεν δικαιολογεί την εθνική αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια που επικαλείται η κυβέρνηση. Το εθνικό μας γόητρο έχει τρωθεί σοβαρά τα τελευταία χρόνια. Επιτακτικό καθήκον όλων μας είναι να το επανακτήσουμε. Να δούμε τα λάθη μας, να τα παραδεχτούμε και να προσπαθήσουμε να τα αποφύγουμε στο μέλλον. Να εκσυγχρονίσουμε τους θεσμούς μας. Να απαλλαγούμε από το σύνδρομο του συβαριτισμού, που οδηγεί στη χαλάρωση και σε οικονομική δυσπραγία. Να μάθουμε να σεβόμαστε τις αρχές της νομιμότητας, της ισονομίας και της ισοπολιτείας. Να αποβάλουμε τη νοοτροπία της ήσσονος προσπάθεια και να καθιερώσουμε στο δημόσιο βίο τις αρχές της διαφάνειας και της αξιοκρατίας. Να βελτιώσουμε το επίπεδο της παιδείας του λαού σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Γονείς, εκπαιδευτικοί, επιστήμονες, επαγγελματίες, εργοδότες, εργαζόμενοι, υπάλληλοι, όλοι οι Έλληνες, να λειτουργούμε, στο χώρο δράσης του ο καθένας, με υψηλό αίσθημα ευθύνης, ευσυνειδησίας και αυτογνωσίας. Να συνειδητοποιήσουμε ότι οι αγώνες των λαών για την επιβίωσή τους στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη κοινωνία δεν διεξάγονται πλέον στα πεδία των μαχών αλλά στους χώρους της εκπαίδευσης και της οικονομίας.
Ανάμεσα στην προσωπική τιμή ενός ανθρώπου και στην εθνική αξιοπρέπεια μιας χώρας υπάρχει μεγάλη αναλογία. «Την τιμή του ανθρώπου δεν μπορεί κανένας να την πάρει, αλλά ο ίδιος μόνο μπορεί να τη χάσει», λέει ο νομπελίστας Ε. Χεμινγουαίη. Το ίδιο και την αξιοπρέπεια μιας χώρας κανένας δεν μπορεί να την αφαιρέσει, παρά μόνο η ίδια μπορεί να την απολέσει, με τα λάθη του λαού της και κυρίως της ηγεσίας της. Κατά συνέπεια, χρέος όλων μας, λαού και ηγεσίας, είναι να συμβάλουμε, στο μέτρο των δυνατοτήτων του ο καθένας, ώστε να επανακτήσει η χώρα τη χαμένη της αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Γιατί ο ρόλος της στην Ευρώπη δεν πρέπει να είναι του κομπάρσου αλλά του πρωταγωνιστή.
