Και ξαφνικά όλα άρχισαν να έρχονται με κινηματογραφική ταχύτητα στο φως της δημοσιότητας. Ό,τι δεν συντελέσθηκε στα προηγούμενα δεκαπέντε χρόνια πραγματοποιήθηκε μέσα σε δεκαπέντε μέρες. Οι συνταρακτικές αποκαλύψεις έρχονται ενώπιον μας εν ριπή οφθαλμού. Μια ταχύτητα αντίδρασης που έως πριν λίγες μέρες ήταν αντιστρόφως ανάλογη της σοβαρότητας που απαιτούσαν τα αιματηρά, ως επί το πλείστον τρομοκρατικά κτυπήματα. Η άσφαλτος που κοκκίνισε από το αίμα αθώων ανθρώπων, οι οποίοι είτε εκτελούσαν για ένα ψωρομεροκάματο τα καθήκοντά τους, είτε βρέθηκαν τυχαίως στο βεληνεκές των τρομοκρατών. Χαρακτηριστική περίπτωση το δεκαπεντάχρονο Αφγανόπουλο που διαμελίστηκε από την έκρηξη βόμβας, ενώ έψαχνε από περιέργεια σε ένα παρατημένο σάκο ταξιδίου στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτα που λέει και μια πολύ γνωστή σε όλους μας παροιμία. Ένα παιδί που ήρθε στην πατρίδα μας για να γλιτώσει από τη λαίλαπα του πολέμου για να χάσει έτσι άδοξα τη ζωή του στην πιο τρυφερή ηλικία.
Ναι, μάλιστα, κυρίες και κύριοι, πέρασαν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια από τότε που πρωτοσυνελήφθη ο φερόμενος ως αρχηγός του «Επαναστατικού Αγώνα». Από τότε που υπέπεσε στην αντίληψη της αστυνομίας η παράνομη δράση του Νίκου Μαζιώτη. Από τότε που ετέθη κάτω από ασφυκτική αστυνομική παρακολούθηση. Η αστυνομία έγινε -όπως τουλάχιστον μας λένε- η σκιά του και παρακολουθούσε κάθε του κίνηση. Παρ΄ όλα αυτά, όμως ο αρχιτρομοκράτης μπορούσε να κατευθύνει με υποδειγματική ευκολία τους στυγνούς και αδίστακτους συνεργάτες του για να σκορπούν κατά συρροή και αδιακρίτως τον θάνατο! Με τους περισσότερους υποψιασμένους πολίτες να μην μπορούν να πιστέψουν ότι είναι τόσο ανίκανη η αστυνομία ώστε να μην μπορεί να δράσει εγκαίρως. Κάτι που σημαίνει ότι στο μυαλό του απλού Έλληνα πολίτη υποβόσκει μια απορία και ένα εύλογο ερώτημα: μήπως δηλαδή βόλευε και βολεύει ακόμα και η τρομοκρατία μερικούς; Αν είναι δυνατόν δηλαδή, έλα, όμως, που έτσι όπως διαδραματίζονται τα γεγονότα τίποτε δεν αποκλείεται.
Έπρεπε λοιπόν να χαθούν τόσες αθώες ανθρώπινες ζωές, να μείνουν τόσα ορφανά, να κλείσουν τόσα σπίτια και να μαυροφορέσουν τόσες μανάδες; Τι είναι αυτό που δεν άφησε την αστυνομία να ενεργήσει αστραπιαία - μπορεί και το απέδειξε πολλές φορές - για να κλείσει μιας δια παντός αυτό το μαύρο κεφάλαιο της τρομοκρατίας; Και γιατί αλήθεια μείναμε μόνο στους πανηγυρισμούς από τη δήθεν εξάρθρωση της τρομοκρατίας μετά την αποκάλυψη των στελεχών της κορυφής της ιεραρχίας μιας τρομοκρατικής οργάνωσης που ξεκίνησε την δράση της σχεδόν συγχρόνως με τη λεγόμενη μεταπολίτευση; Και εξαρθρώθηκε πραγματικά η 17η Νοέμβρη ή έριξαν στάχτη στα μάτια μας, έτσι, γιατί έπρεπε να ξεκαθαρίσει λίγο το τοπίο προκειμένου να διεξαχθούν, κατ’ απαίτηση των Αμερικανών, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004;
Αυτά τα ερωτήματα είναι που κυριαρχούν ανάμεσα στους απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Ερωτήματα που δηλητηριάζουν το τοπίο και ενισχύουν τις μύχιες σκέψεις μας… Για την τρομοκρατία: Την πιο παρεξηγημένη από κάθε άποψη έννοια που τρομάζει. Σε μια κοινωνία στις παρυφές του καπιταλισμού ο οποίος βρίσκεται στα όρια της κρίσης, με αποτέλεσμα να ξεφυτρώνουν καθημερινώς λογής-λογής ιδεολόγοι της κακιάς ώρας οι οποίοι τάχατες πασχίζουν για να φτιάξουν μια πιο ανθρώπινη κοινωνία για όλους μας.
