Ποτέ δεν είχα αγαθές σχέσεις με την αριθμητική, όταν ήμουν μαθητής στο Δημοτικό Σχολείο, με τα μαθηματικά στο Γυμνάσιο και τα οικονομικά μαθήματα στο Πανεπιστήμιο.
Αλλού ήταν τα ειδικότερα ενδιαφέροντά μου. Έτσι, λοιπόν, δεν μπορώ να κάνω επιστημονική ανάλυση της τραγικής οικονομικής κατάστασης της πατρίδας μας και ούτε φυσικά να προτείνω λύσεις. Όμως, με την εμπειρία ενός μεσοαστού οικογενειάρχη και τη συνεχή μου παρουσία στην πολιτική τα τελευταία 60 χρόνια, θα διατυπώσω τις δικές μου απλοϊκές σκέψεις και απόψεις.
Αν ένας αλόγιστος οικογενειάρχης ξοδεύει περισσότερα ευρώ από τα έσοδα του, θα αναγκασθεί να δανείζεται κάθε μήνα για να καλύψει τις δαπάνες και μετά από ένα χρονικό διάστημα θα καταντήσει αφερέγγυος και ανυπόληπτος.
Η Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα ακολούθησε πιστά αυτόν τον κανόνα. Όλες οι κυβερνήσεις έχουν ευθύνη για τη σημερινή τραγική κατάσταση, και φυσικά όλα τα πολιτικά κόμματα και κυρίως τα δυο μεγάλα, που όχι μόνο ανέχτηκαν, αλλά συνειδητά συνέβαλαν με τη συμπεριφορά τους στη διαφθορά, όχι μόνο του κρατικού μηχανισμού και της δημόσιας διοίκησης, αλλά και ολοκλήρου του ελληνικού λαού. Ο μικρός μαθητής έχει ως πρότυπο τον δάσκαλο του, ο χωρικός τον πρόεδρο της κοινότητας και γενικά ο Έλληνας πολίτης τον βουλευτή, τον υπουργό, τον κυβερνήτη. Οι αλόγιστοι αναξιοκρατικοί διορισμοί εκατοντάδων χιλιάδων υπαλλήλων όλων των κυβερνήσεων δημιούργησαν μια υπερβολικά διογκωμένη δημόσια διοίκηση, ποιοτικά υποβαθμισμένη και ηθικά διεφθαρμένη.
Σήμερα, βρισκόμαστε στην τραγική θέση, η ανεκδιήγητη Ελλάδα να συντηρεί 1.050.000 δημόσιους υπαλλήλους, όταν η Γαλλία με πενταπλάσιο και πλέον πληθυσμό έχει 350.000 και η Αυστρία με πληθυσμό ίσο περίπου με την Ελλάδα έχει 130.000 δημ. υπαλλήλους. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να μειώσουμε το εξωφρενικό δημόσιο χρέος των 300 και πλέον δισεκατομμυρίων ευρώ, με αυτό το μεγάλο βαρίδι, που λέγεται δημόσια διοίκηση...
Θυμάμαι το 1996, ο αείμνηστος Ξενοφών Ζολώτας σε συνέντευξή του στο δημοσιογράφο Ν. Νικολάου, μεταξύ των άλλων είπε ότι το δημόσιο χρέος είναι αποτέλεσμα κακοδιαχείρισης των τελευταίων δεκαετιών και σήμερα, είπε, διογκώνεται επικίνδυνα, ότι το ετήσιο τοκοχρεολύσιο είναι 7,1 τρισεκατομμύρια δρχ., ενώ τα συνολικά έσοδα του προϋπολογισμού είναι 8,3 τρισεκατομμύρια δρχ., και χρειάζεται να ληφθούν αμέσως μέτρα, πριν είναι αργά.
Στα χρόνια αυτά, τα πολιτικά κόμματα επώασαν το αυγό του φιδιού, δηλαδή τους κομματικούς συνδικαλιστές, που μεγάλωσαν και ανδρώθηκαν σ΄ αυτό το παράλογο και αρρωστημένο καθεστώς, δημιούργησαν δε και δημιουργούν τεράστια προβλήματα στο κοινωνικό σύνολο. Επαγγελματίες κομματικοί συνδικαλιστές, μικρή μειοψηφία, που ταλαιπωρούν το κοινωνικό σύνολο, βιαιοπραγούν, αποκλείουν δρόμους, Υπουργεία, εκβιάζουν προκλητικά, αντιστρατεύονται τους νόμους, τις δικαστικές αποφάσεις, και διασαλεύουν την εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος. Ο συνδικαλισμός είναι βέβαιο βασικό στοιχείο της Δημοκρατίας μας, ενώ οι συνδικαλιστές αποτελούν σοβαρό βαρίδιο για την πατρίδα μας.
Η Βουλή των Ελλήνων, που τη θεωρούμε ως προπύργιο της Δημοκρατίας, έχει κλονισθεί σοβαρά και έχασε την αξιοπιστία της. Σύμφωνα με το Σύνταγμα, άρθρο 61, παραγρ. 1, «ο βουλευτής δεν καταδιώκεται, ούτε εξετάζεται για γνώμη η ψήφος που έδωσε κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων...», δηλαδή πρόκειται για την ασυλία των βουλευτών, που η δίωξη επιτρέπεται μόνο με άδεια της ολομέλειας της Βουλής.
Στην τελευταία 35ετία, περισσότερα από χίλια αιτήματα της εισαγγελικής αρχής, στη συντριπτική πλειοψηφία απορρίφθηκαν. Έτσι βλέπουμε ότι η Βουλή έδωσε χάρη σε βουλευτές και υπουργού που υπέπεσαν, όπως όλοι οι Έλληνες, σε κοινά αδικήματα της ψευδορκίας, ανυποταξίας, έκδοση ακάλυπτης επιταγής, καταπάτηση αιγιαλών, έκδοση ψευδούς βεβαιώσεως, πλαστογραφία, μη καταβολή ασφαλιστικών εισφορών, κ.λπ., που δημιούργησαν κύμα δυσφορίας στον ελληνικό λαό. Για το απαράδεκτο αυτό καθεστώς, η Ελλάδα καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Εκεί, όμως που καταρρακώθηκε η αξιοπιστία της Βουλής των Ελλήνων, είναι ο προκλητικός διορισμός 250 περίπου υπαλλήλων, τις παραμονές των τελευταίων εκλογών, με διακομματική συναίνεση και πλήρη αδιαφάνεια, ενώ το προσωπικό της Βουλής είναι υπερδιπλάσιο και λαμβάνει προνομιακά 16 μισθούς και απολαμβάνει ειδικές φορολογικές ελαφρύνσεις.
Ομολογώ ότι για την πράξη αυτή, εν καιρώ οικονομικής κρίσης, αισθάνθηκα ως Έλληνας πολίτης ντροπή και ως πρώην βουλευτής δυο φορές ντροπή. Επειδή γνωρίζω πολύ καλά τον πρώην πρόεδρο της Βουλής, τον κ Δημ. Σιούφα, που κατά τη γνώμη μου είναι έντιμος άνθρωπος και πολιτικός, απορώ πώς συναίνεσε σ’ αυτό το διακομματικό ανοσιούργημα. Δεν ξέρω αν πρέπει να νοσταλγήσουμε τους πολιτικούς της παλιάς εποχής, που είχαν τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και ένα σωρό άλλα «κουσούρια», αλλά είχαν την αίσθηση της αποστολής των, έμπαιναν στην πολιτική, αφού είχαν αποκατασταθεί επαγγελματικά και έβγαιναν πάντα φτωχότεροι. Έλεγαν, τότε, για κάποιο πολιτικό: «Αυτός έφαγε μια περιουσία στην πολιτική», και τώρα λένε… «αυτός έκανε περιουσία στην πολιτική».
Το 1996, ολόκληρη η Ελλάδα, η κυβέρνηση και τα κόμματα θριαμβολογούσαν για την ανάθεση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Ελλάδα. Η φτωχή και καταχρεωμένη Ελλάδα ξόδεψε ή μάλλον κατασπατάλησε 10 δισεκατομμύρια ευρώ για μια εφήμερη δόξα ενός μηνός. Η αλόγιστη αυτή δαπάνη είχε καθοριστική βαρύτητα στη σημερινή χρεοκοπία. Μόνο τα κόμματα της Αριστεράς ήταν αντίθετα, και είναι προς τιμήν τους.
Παρατηρώ τους τελευταίους μήνες τον γραμματέα της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος να παραληρεί εντός και εκτός της Βουλής. Είναι αυτός που δήλωσε, χωρίς να κοκκινίσει, ότι με τα μέτρα που παίρνει η Κυβέρνηση κινδυνεύει να διαλυθεί το κυβερνών κόμμα. Προτιμά δηλαδή να διαλυθεί η πατρίδα μας, παρά το κόμμα που τον ανέθρεψε. Είναι αυτός που κατακεραύνωσε (... έτσι νομίζει) στο Κοινοβούλιο τον υφυπουργό των Οικονομικών για την ίδια αιτία και του είπε ότι δεν γνωρίζει σε ποια καρέκλα κάθεται. Προφανώς, διότι δεν περίσσεψε και για τον ίδιο κάποια καρέκλα ανάλογη. Φτηνοί λαϊκισμοί που δεν τιμούν το κόμμα που ανήκουν, και γενικότερα που μειώνουν το κύρος του Κοινοβουλίου. Είναι υπολείμματα της νοοτροπίας των περασμένων 10ετιών. Κάποιος πρέπει να τις αποσύρει.
Σήμερα, 30 χρόνια μετά την είσοδο της Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ., είμαστε ουσιαστικά πτωχευμένοι με χρέη 300 δισεκατομμύρια ευρώ, και δυστυχώς δεν χρεοκόπησε μόνο η οικονομία μας, αλλά συνολικά ολόκληρη η χώρα, ο λαός μας. Με τα μέτρα που πήρε η σημερινή Κυβέρνηση είναι βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα και με θυσίες η οικονομία μας θα βρει το δρόμο της. Είναι ευκαιρία για επαναφορά της Ελλάδος σε βιώσιμη αναπτυξιακή τροχιά. Όμως, το σοβαρότερο είναι οι κάτοικοι αυτής της χώρας να συνετισθούν και να μη σκέπτονται μόνο τι κάνει για αυτούς το Υπουργείο Οικονομικών, αλλά τι κάνουν αυτοί για το Υπουργείο Οικονομικών. Θα πρέπει να επανέλθουν στις ρίζες τους, θα πρέπει να επενδύσουν στη μόρφωση και την εργασία, θα πρέπει δηλαδή να ξαναγίνουν ΕΛΛΗΝΕΣ…
Βασίλης Αγοράστης
πρώην βουλευτής – πρώην δήμαρχος Ελασσόνας
