Είμαστε από τριακονταετίας μέλη της Ε.Ε., αποτελούμε τα ανατολικά της σύνορα και όμως όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε μείνει στην κυριολεξία αβοήθητοι και τελείως απροστάτευτοι, από τις διαθέσεις και τις καθημερινές προκλήσεις της γειτονικής μας Τουρκίας, η οποία ένεκα τούτου, έχει τόσο πολύ αποθρασυνθεί και έχει γίνει επίσης, τόσο προκλητική, που ακόμα παρενοχλεί και τα αεροσκάφη της ΕΕ (FROntex), που ενεργούν για λογαριασμό της (Ε.Ε.), για την επιτήρηση των ακτών του Αιγαίου, για τον εντοπισμό των λαθρομεταναστών, που εισέρχονται στη χώρα μας, με τη βοήθεια Τούρκων λαθρεμπόρων.
Κοντά στα είκοσι ένα δισ. ευρώ αναμένεται να ξοδέψει η χώρα μας, μέχρι το 2015, προκειμένου υλοποιήσει το Ενιαίο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Ανάπτυξης και Εκσυγχρονισμού (ΕΜΠΑΘ). Τούτο σημαίνει ότι μια μικρή χώρα των 11.000.000 κατοίκων, είναι αναγκασμένη και υποχρεωμένη, παρά τη δεινή και οικτρά οικονομική κρίση, που διέρχεται, να ξοδεύει 3,5 δισ. ευρώ το χρόνο, για εξοπλισμούς, προκειμένου να διατηρεί καλά εξοπλισμένες και αξιόμαχες Ένοπλες Δυνάμεις (Ε.Δ.).
Βλέπουμε λοιπόν μια μικρή χώρα να δαπανά για τα εξοπλιστικά της προγράμματα, εντελώς δυσανάλογα χρηματικά ποσά, σε σχέση με τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, στον ευαίσθητο χώρο του Αιγαίου και τούτο γιατί επικράτησε, η συντεχνιακή αντίληψη, για την ισόρροπη ανάπτυξη ταυτόχρονα και των τριών κλάδων των ΕΔ, αντί να επιδιωχθεί πάση θυσία η δημιουργία μιας σύγχρονης αποτελεσματικής και πανίσχυρης Πολεμικής Αεροπορίας (τύπου Ισραήλ), ποιοτικά ανώτερης της γειτονικής και συμμάχου Τουρκίας.
Η χώρα μας ξοδεύει για τις αμυντικές δαπάνες το 3,5% του ΑΕΠ (250 δισ. ευρώ) το χρόνο και παλαιότερα το 5% του ΑΕΠ έναντι 2% και ακόμα κάτω, των κρατών της Ε.Ε. Το επιπλέον 1,5% του ΑΕΠ σημαίνει 3,75 δισ. ευρώ επιπλέον το χρόνο. Και για τα 35 και πλέον χρόνια, που διαρκεί αυτή η ένταση με την Τουρκία, το κόστος αυτό εκτιμάται τουλάχιστον στα 50 δισ. ευρώ (στα χρονικά). Τόσο αγαπητέ μου αναγνώστη, ίσως και παραπάνω, μας έχει στοιχίσει μέχρι σήμερα, η συμπεριφορά αυτού του καλού μας γείτονα. Αυτός είναι πέραν της απερισκεψίας και της άφρονας πολιτικής, όλων διαδοχικά των κυβερνήσεων, από το 1981 και ένας λόγος, που το δημόσιο χρέος, σκαρφάλωσε όλα αυτά τα χρόνια, στα 300 και πάνω δισ. ευρώ.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πατρίδα μας είναι η πρώτη χώρα σε ύψος αμυντικών δαπανών στην Ε.Ε. και η τρίτη στο ΝΑΤΟ, λόγω της εν δυνάμει τουρκικής απειλής. Και ενώ η Γαλλία και η Γερμανία ασκούν αφόρητες πιέσεις, για τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματός μας, το παράδοξον όμως είναι ότι ασκούν παράλληλα, ακόμη μεγαλύτερες πιέσεις για την πώληση σε εμάς των δικών τους όπλων, όπως φρεγάτες, κορβέτες, υποβρύχια – άρματα μάχης και πολεμικά αεροσκάφη. Δεν είναι λοιπόν τυχαίον που η Ελλάδα σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών για την Ειρήνη (SIPRI) κατέχει την πέμπτη θέση παγκοσμίως, στις εισαγωγές συμβατικών όπλων για την πενταετία 2005 – 2009.
Για να αντιστραφεί η πορεία αυτή μόνο μια επιλογή υπάρχει και αυτή είναι η ομαλοποίηση των σχέσεών μας με την Τουρκία, κάτι το οποίον συνεχώς επιζητούμε τα τελευταία χρόνια, χωρίς όμως δυστυχώς μέχρι σήμερα, να τύχουμε ουδεμίας θετικής ανταπόκρισης από της πλευράς της Τουρκίας, παρά την προπαγάνδα, που τελευταία ασκεί για την εκατέρωθεν μείωση των εξοπλισμών με δηλώσεις, του Ερντογάν και του υπουργού Επικρατείας Εγκεμέν Μπαγκίς. Και τούτο γιατί η Τουρκία γνωρίζοντας ότι το υφιστάμενο νομικό καθεστώς στο Αιγαίο, καθόλου δεν την ευνοεί, προσπαθεί με τις καθημερινές της ποικίλες προκλήσεις και την επίδειξη της στρατιωτικής της, ισχύος να παρασύρει τη χώρα μας, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, βάζοντας πάνω σε αυτό, όλες τις διεκδικήσεις της (διχοτόμηση-συγκυριαρχία-συνεκμετάλλευση του Αιγαίου), ώστε όλες οι διαφορές μας, όπως αυτή τις εννοεί να συζητηθούν από μηδενική βάση, χωρίς να ληφθούν καθόλου υπόψη, οι υφιστάμενες συνθήκες (Συνθήκη Λωζάνης του 1923 – Δίκαιο Θάλασσας του 1982 – Ιταλοτουρκική συμφωνία του 1932 – Πρωτόκολλο Ειρήνης των Παρισίων του 1947).
Μας ζητούν δηλαδή να δεχθούμε ασμένως το «Σφάξε με Αγά μου να Αγιάσω».
Δυστυχώς και αυτή πιστεύω είναι η όλη αλήθεια και η πραγματικότητα, δεν έχουμε και δεν θα έχουμε για πολλά ακόμα χρόνια, άλλη επιλογή, εάν θέλουμε να υπάρχει ειρήνη στην περιοχή παρά να ετοιμαζόμαστε, για ενδεχόμενο πόλεμο, με βάση όμως αυτή τη φορά τη δοκιμασμένη πλέον αρχή, καλύτερα λιγότερα και ποιοτικά ανώτερα όπλα, παρά περισσότερα και ακατάλληλα αν όχι άχρηστα. Συνεπώς και εδώ ισχύει Το «Πάν μέτρον άριστον».
Κύριε πρωθυπουργέ μήπως όλες αυτές τις ιδιαιτερότητες, που αντιμετωπίζει η χώρας, θα πρέπει κάποτε και με έμφαση μάλιστα, να τεθούν υπόψη των ηγετών της Ε.Ε. (Μέρκελ – Σαρκοζί)), για να αντιληφθούν επιτέλους, τι ακριβώς συμβαίνει, στα ανατολικά σύνορα της Ευρωπαικής Ένωσης. Και ως εκ τούτου δεν μπορεί να σηκώσει άλλο αυτό το βάρος των εξοπλισμών, που εκ των πραγμάτων της έχει επιβληθεί από την Τουρκία, η οποία διακαώς επιθυμεί να γίνει μέλος της.
