«Στον αόρατο πνευματικό πόλεμο, χάνει όποιος πάψει να πολεμάει, ενώ αντίθετα βγαίνει νικητής όποιος συνέχεια πολεμάει» (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)
Δεν έπρεπε να είναι το σπουδαίο να καταλάβεις κάποιο δημόσιο αξίωμα.
Τώρα αυτό είναι το σπουδαίο γι' αυτό αυτοί που κατέχουν δημόσια αξιώματα επαναπαύονται σ΄ αυτά. Ο στόχος τους ήταν τα αξιώματα και όχι να κάνουν κάτι άξιο με το αξίωμά τους. «Δεν είναι και τόσο σπουδαίο πράγμα» λέει κάποιος Πατέρας της Εκκλησίας « να γεννηθεί κανείς βασιλιάς, όσο το να γίνει άξιος της βασιλείας με τις γενναίες του πράξεις».
Οι αρχαίοι Έλληνες πρόσεχαν σε ποιους απένειμαν δημόσια αξιώματα.
Ο Φωκίων χάρισε 100 νίκες στους Αθηναίους. Κάθε φορά που κινδύνευαν αναλάμβανε ο Φωκίων την αρχηγία μέχρι που έγινε 80 χρονών. Την εκατοστή πρώτη φορά η Αθήνα νικήθηκε όχι από λάθος του Φωκίωνα, αλλά γιατί ο Μέγας Αλέξανδρος δεν τήρησε την υπόσχεσή του. Οι Αθηναίοι ξέχασαν τις εκατό νίκες και καταδίκασαν τον Φωκίωνα εις θάνατον. Ο Φωκίων ήπιε το κώνειο σε ηλικία 80 ετών και συμβούλεψε τα παιδιά του να μην κρατήσουν κακία στους Αθηναίους «μη μνησικακείν Αθηναίοις». Τέτοιους ανδρείους ανθρώπους χρειάζεται τώρα η πατρίδα μας, αλλά πού να τους βρει.
Ο Φωκίων αγαπούσε τα παιδιά του. Ήξερε ότι ο μόνος σίγουρος τρόπος να αρρωστήσει κανείς είναι να κατακρίνει και να μνησικακεί.
Τώρα δυο χιλιάδες χρόνια μετά τη γέννηση του Χριστού οι χριστιανοί ορθόδοξοι προσευχόμαστε χωρίς διακοπή να έλθει η βασιλεία του Θεού δηλαδή η ειρήνη, η δικαιοσύνη και η χαρά εν πνεύματι αγίω, όπως στον ουρανό έτσι και στη Γη. Ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε για δικαίους και αδίκους, για διωκομένους και διώκτες, για θύματα και για θύτες, αλλά η βασιλεία του Θεού ήρθε μόνο σ΄ αυτούς που τον δέχονται.
Κάποτε θα ξυπνήσουν τα θύματα και θα αντιληφθούν ότι ο Θεός τους, ο Θεός των θυμάτων είναι ο Θεός των Ευαγγελίων ο Κύριος Ιησούς Χριστός, αυτός αντί να στρέψει τη βία εναντίον των διωκτών προτίμησε να την υποστεί. Σ΄ αυτόν όλα τα θύματα, οι αδικημένοι, οι διωκόμενοι, οι ελάχιστοι όπως τους ονομάζει ο Κύριος θα ανοίξουν την καρδιά τους και θα Τον δεχθούν. Ό,τι κάνετε σε έναν από αυτούς τους ελαχίστους, είπε, σε μένα το κάνετε.
«Ο Ιησούς παρουσιάζεται συστηματικά σαν Υπερασπιστής των θυμάτων. Βεβαιώνει ότι δεν μπορούμε να τα βοηθήσουμε στο παραμικρό, χωρίς να βοηθήσουμε τον ίδιο τον Ιησού. Ούτε μπορούμε ν’ αρνηθούμε αυτή τη βοήθεια, χωρίς να την αρνηθούμε στον ίδιο. Ο Θεός των Ευαγγελίων είναι ο Θεός των θυμάτων. Ένας Θεός των θυμάτων, δεν μπορεί να επιβάλει τη θέλησή του στους ανθρώπους, χωρίς να πάψει να είναι ο εαυτός του. Θά ’πρεπε να καταφύγει σε μια βία πιο σκληρή από εκείνη των κακών.» (Ρενέ Ζιράρ, Η αρχαία οδός των διωκτών, Εκδόσεις Εξάντας, Αθήνα 1991, σελ.206).
Το ίδιο έκανε και ο Φωκίων, το ίδιο κι ο Σωκράτης κι άλλοι χριστιανοί προ Χριστού, οι οποίοι προτίμησαν να υποστούν τη βία αντί να την στρέψουν εναντίον των διωκτών τους και να γίνουν λάτρεις του θεού των διωκτών.
Το ερώτημα σε μας τώρα είναι, μήπως αν και θύματα λατρεύουμε τον θεό των διωκτών. Αν γίναμε όλοι μαζοχιστές, όπως θα λέγαμε στη γλώσσα της ψυχολογίας και όχι μόνο δε δεχόμαστε τον Ιησού, αλλά μισούμε κι αυτούς που Τον λατρεύουν!
«Στον αόρατο πνευματικό πόλεμο, χάνει όποιος πάψει να πολεμάει, ενώ αντίθετα βγαίνει νικητής όποιος συνέχεια πολεμάει».
