Σαν ψέμα ε; Άλλωστε Πρωταπριλιά ήταν χθες, μια χαρά ταίριαζε. Σαν «εθνική επέτειος»! Να προσθέσουμε άλλη μία στις ήδη γνωστές. Κατά την οποία ο σύγχρονος Έλληνας συνεπικουρούμενος από Ελβετούς, Ολλανδούς, Ιταλούς και λοιπούς «ενίκησε» τον Όλυμπο και τον Κίσσαβο (που λέει ο λόγος) και κατόρθωσε να περάσει και πάλι από τα Τέμπη. Τη μοναδική δίοδο από αρχαιοτάτων και νεοτάτων που ενώνει την πάνω με την κάτω Ελλάδα, άμα θέλουμε να τη διασχίσουμε σχετικώς στην ευθεία. Πάπαλα τα Τέμπη, πάπαλα και η εθνική συγκοινωνία. Τα όρη και τα βουνά πρέπει να πιάσουμε και πιάσαμε, σε περίπτωση που η κοιλάδα δεν κυκλοφορείται. Ή έστω τα παράλια για να πάμε από δω εκεί και να κάνουμε τη δουλειά μας.
Τι ζήσαμε εμείς του νομού και αντάμα όλη η Ελλάδα από τότε που έκλεισαν τα Τέμπη μετά τη φονική κατολίσθηση, δεν χρειάζεται να το επαναλάβουμε. Φρεσκότατο το έχουμε στη μνήμη μας. Και άλλωστε από τις 12 του μηνός θα το ξαναζήσουμε πάλι, έτσι για να μην πάθουμε στερητικό. Εκείνο που έχει τη σημασία του και την πλάκα του ταυτόχρονα είναι ότι χθες πλακώσανε όλοι οι... «στερημένοι» και περίμεναν από προυνό - προυνό πότε θ’ ανοίξουν για να τα διασχίσουν. Πώς είναι, ας πούμε, που του κόβεις κάποιου το τσιγάρο επικαλούμενος «λόγους υγείας» και τον πιάνει στερητικό και ξαφνικά μια μέρα από την πολλή στέρηση κάθεται κάτω και καπνίζει μια κούτα μαζί με την κούτα; Ένα τέτοιο πράγμα, αλλά σε Τέμπη στιλ. Είναι βέβαια που άρχισε και η μετακίνηση λόγω διακοπών του Πάσχα. Άλλωστε και αν δεν ήταν το Πάσχα, πριν το καλοκαίρι - κατακαλόκαιρο, δεν τα βλέπαμε ανοιχτά τα Τέμπη που να χτυπιόμαστε. Αλλά είναι η «στέρηση» έτσι κι αλλιώς μαζί με την ταλαιπωρία από τις εναλλακτικές (που ο Θεός να τις κάνει) οδούς μετακίνησης.
Τώρα το αξιοσημείωτο είναι ότι παρότι υπάρχει ένας φόβος - κακά τα ψέματα - δεν πτοεί και κανέναν. Άλλωστε ως προκύπτει από τις κατόπιν εορτής μαρτυρίες των διαφόρων ιθυνόντων, τόσα χρόνια που περνούσαμε κορώνα-γράμματα παίζαμε. Και εκείνοι, απλώς «πόνταραν» στο γεγονός ότι δεν θα προκύψει... η κακιά η ώρα και θα κυλάνε και αυτά τα πράγματα, όπως και τόσα άλλα στην ελληνική πραγματικότητα, έτσι... μόνα τους! Χωρίς να χρειάζονται παρεμβάσεις, χωρίς διορθωτικές κινήσεις και φυσικά χωρίς τραγωδίες οι οποίες θα... ξεμπρόστιαζαν το πρόβλημα και τους υπευθύνους μαζί.
Κατά τραγική ειρωνεία, και για λόγους η εξήγηση των οποίων ακόμη διίσταται ανάλογα με τα συμφέροντα του καθενός, η «κακιά ώρα» ήρθε την ώρα που επιτέλους ξεκίνησε η δημιουργία σήραγγας, η οποία θα δώσει οριστική λύση στο θέμα. Ίσως για να μας υπογραμμίσει μέσα από τις τραγικές και αρνητικές συνέπειες που είχε σε όλες της τις εμφανίσεις ότι το ν’ αφήνονται τα πράγματα στην τύχη τους δεν είναι πάντα και... τυχερό. Και δεν μπορούμε να τη βγάζουμε και πάντα «καθαρή». Αυτό βέβαια ως «δίδαγμα» και συμπέρασμα το ζούμε πλέον έντονα στο πετσί μας και με όλα τα «πάθη» που περνάμε λόγω της οικονομικής κρίσης και ύφεσης που μαστίζει τη χώρα. Και αυτό βέβαια το ζούμε γιατί είναι γενικώς ένας «τρόπος ζωής» που έχουμε υιοθετήσει ως Πολιτεία και ως πολίτες και μια νοοτροπία που έχουμε ανά τους αιώνες (θα έλεγε κανείς) καλλιεργήσει. Ο τρόπος και ο δρόμος για να κινητοποιηθούμε και να προσπαθήσουμε βρίσκεται και έρχεται όταν τα πράγματα έχουν πλέον ξεφύγει εντελώς από τα όρια, με ό,τι μπορεί αυτό να συνεπάγεται.
Και τα Τέμπη, στο είδος τους, δεν αποτελούν εξαίρεση. Είναι ένα ακόμη δείγμα μιας συγκεκριμένης «ωχαδελφίστικης» νοοτροπίας. Τόσα χρόνια, τόσες κυβερνήσεις, τόσα χρήματα, τόση αμέλεια και αδιαφορία για το θέμα των Τεμπών. Τη μοναδική, εκτός των άλλων, γεωφυσική και στρατηγική οδό επικοινωνίας από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη.
Εν πάση περιπτώσει, τα Τέμπη άνοιξαν για το «Ελλήνων Πάσχα» και οι... ατρόμητες ορδές των Ελλήνων, που δεν τις σκιάζει βράχος κανείς, πήραν τις ατσάλινες ομπρέλες τους, πήραν τα κράνη και τις ασπίδες τους και άρχισαν με ανυπομονησία να διέρχονται τα Τέμπη.
