Γεια σας... με λένε ΚΩΣΤΑΚΗ έχω 3 αδέρφια και ζω σε μια υπέροχη οικογένεια. Είμαστε χαρούμενοι ... αγαπιόμαστε και αν και δεν είμαστε πολύ πλούσιοι , έχουμε να περάσουμε... Πέρυσι μια μέρα η μαμά μου , έφερε στο σπίτι ένα ξένο παιδάκι για να μην την κοροϊδεύουν οι γειτόνισσες ότι δεν είναι ΙΝ... ναι ναι μας λέει παιδιά από εδώ ο Αλή από την Αλβανία... είναι παιδί φτωχό και θα το φιλοξενήσουμε σπίτι μας... Ο μπαμπάς όταν ήρθε το μεσημέρι φώναξε λίγο αλλά μετά σκέφτηκε ότι θα έπαιρνε επίδομα από το κράτος και ηρέμησε... εξάλλου του είπε η μαμά ότι δεν είναι τίποτα ένα ακόμα παιδάκι για λίγο καιρό... Ο φιλοξενούμενός μας κοιμόταν στο σαλόνι γιατί δεν είχαμε άλλο δωμάτιο, ...έτρωγε μαζί μας, διαβάζαμε μαζί ,παίζαμε μαζί αν και είχε δυσκολίες λόγω της γλώσσας και λόγω του ότι είχε άλλες συνήθειες από τις δικές μας...αλλά κάναμε υπομονή.. στο κάτω κάτω τον κάναμε φίλο μας... εκείνος ήταν χαρούμενος μαζί μας αλλά δεν το έδειχνε. Μια μέρα... έφερε μαζί του άλλα δυο παιδάκια τον Μοχάμεντ και τον Κόνγκο από το Πακιστάν και από τη Νιγηρία... τους είπε... ότι μένει σε μια πολύ φιλόξενη οικογένεια και να 'ρθουν και αυτοί .... οπότε το μεσημέρι το φαΐ δεν μας έφτασε και εγώ έμεινα σχεδόν νηστικός... Σκέφτηκα μετά όμως ότι τα καημένα τα παιδάκια μπορεί να ήταν μέρες νηστικά και πήγα να παίξω... Ο μπαμπάς όταν ήρθε νευρίασε ... αλλά τον ηρέμησε η μαμά λέγοντάς του ότι είναι απάνθρωπο να τα αφήσουμε τα καημένα τα παιδάκια και πως θα πάρουμε το επίδομα Χ 3... από εκείνη τη μέρα... η μαμά περηφανευόταν στους γείτονες πόσο φιλεύσπλαχνη ήταν και πόσο αριστερή και προοδευτική ... Ο μπαμπάς αγόρασε καινούριο αυτοκίνητο με τα επιδόματα... και εμείς με τα φιλοξενούμενα παιδάκια μια μαλώναμε για τα παιχνίδια, μας κλέβαν το φαΐ....αλλά η μαμά δεν έκανε τίποτα γι 'αυτό... Μία μέρα ο Αλή από την Αλβανία θύμωσε γιατί λέει δεν είναι σωστό που κοιμόταν στον καναπέ και πως ήθελε να κοιμηθεί στο κρεβάτι μου.... Εγώ αντέδρασα... αλλά οι γονείς μου είπαν ότι είναι προοδευτικοί και πως πρέπει να κοιμηθώ μαζί με τον Αλή... μα το κρεβάτι είναι μικρό..... για πολύ καιρό στριμωχνόμουν μαζί με τον Αλή στο μονό παιδικό μου κρεβατάκι... και πολλές φορές με έριχνε κάτω... άλλες πάλι με φοβέριζε ότι θα μου το πάρει... αλλά όταν το έλεγα στη μαμά και τον μπαμπά... με λέγανε φασίστα... και παρανοϊκό... και πως ο Αλή δεν είχε ζήσει ποτέ σε οικογένεια και είχε ανάγκη από στοργή .Τα άλλα δυο παιδάκια που είχαμε στο σπίτι ήταν πιο ήσυχα ... αλλά τα ξεσήκωνε ο Αλή μέχρι που πήρε κάθε ένας μας από ένα παιδάκι στο κρεβάτι του... και δεν κοιμόμασταν καλά. Εγώ κουτουλούσα στο σχολείο... και δεν μπορούσα να διαβάσω καλά ενώ ο Αλή έπαιρνε καλούς βαθμούς... και με κορόιδευε η μαμά μου ότι ενώ εγώ είχα τα πάντα και τα φιλοξενούμενα παιδάκια τίποτα... εκείνα ήταν άριστοι μαθητές... Όταν ο Αλή αρίστευσε η μαμά μου χάρηκε πολύ... και τον αγκάλιασε... ενώ εμένα δεν μου έδωσε ούτε ένα χάδι... μου έβγαλε και την εικονίτσα που είχα πάνω από το κρεβατάκι μου και έπαιρνα κουράγιο όταν μπουμπούνιζε γιατί λέει ο Αλή δεν ήταν χριστιανός.....από τότε.. η μαμά και ο μπαμπάς άλλαξαν ... τους είπε και μια γειτόνισσα πως αν υιοθετούσαν τα φιλοξενούμενα παιδάκια θα έπαιρναν στεγαστικό δάνειο από την εστία και πήγαν και τα υιοθέτησαν... Μαύρη μέρα..... Πλέον ήμασταν αδέρφια... Άρχισαν να ζητάνε παιχνίδια από τη μαμά, δώρα, ρούχα... και μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον... Ένα βράδυ που με έριξε κάτω από το κρεβάτι μου ο Αλή και γελούσε... το είπα στη μαμά και μου είπε να πάω να κοιμηθώ στον καναπέ ... ποιόν εμένα τον Κωστάκη της.. το παιδί της.. και μάλιστα με μάλωσε ,με είπε φασίστα που δεν άφηνα τον φιλοξενούμενο -υιοθετημένο μου αδερφό... να κοιμηθεί στο κρεβάτι μου......μα της λέω αυτός με διώχνει... Είναι πλέον και δικό του κρεβάτι ... μου λέει η μαμά.. και πήγε για ύπνο..... Ο Αλή ... γελούσε και με κορόιδευε μόλις η μαμά δεν κοιτούσε... αλλά εγώ μάζεψα την κουβερτούλα μου και ξάπλωσα στο σαλόνι... εκεί που πρωτοκοιμήθηκε ο Αλή όταν μπήκε σπίτι μας... Να μην σας κουράζω... κάθε μέρα πια στο σαλόνι κοιμόμουν... η μαμά δεν μου μιλούσε πια γιατί με έλεγε ρατσιστή... ούτε τα φιλοξενούμενα παιδάκια πια παίζανε μαζί μου όπως στις αρχές... τώρα παίζανε με το δικό μου πλέιστέισιον και με διώχνανε.. ... έκλαιγα και πήγαινα στη μαμά μου και της έλεγα, μαμά δε μ’ αγαπάς...πιο πολύ αγαπάς... τον Αλή και με χτυπούσε και με έλεγε φασίστα... είμαι μικρός και δεν ξέρω τι θα πει αυτή η λέξη αλλά ξέρω ότι δεν είμαι απ' αυτό που λέει η μαμά... Η οικογένεια που είχαμε... διαλύθηκε... εγώ έφυγα από το σπίτι.. και οι γείτονες που μας θαύμαζαν που ήμασταν προοδευτικοί... χάρηκαν... που μας διέλυσαν το σπίτι... γιατί ο μπαμπάς το πούλησε σχεδόν τσάμπα... σε ένα ίδρυμα λέει που είχαν ιδρύσει ξένοι ...ο Αλή έγινε δικηγόρος του ιδρύματος... ο Μοχάμεντ γιατρός... και ο Κόνγκο πορτιέρης του ιδρύματος και ενώ κάποτε τους έδωσα το φαΐ μου ,το κρεβάτι μου, τους γονείς μου... ούτε γεια δε μου λέγανε όταν με βλέπανε... με φτύνανε και με φώναζαν φασίστα... μόνο που άκουσα και κάτι που το 'παν για πρώτη φορά.... κορόιδο ΈΛΛΗΝΑ...
Κοκάρας Δημήτρης
