Εντάξει, δεν το λέει και «νίκη» κανείς ακριβώς αυτό. Οπωσδήποτε όμως το λέει «σωσίβιο σωτηρίας». Αν δε σκεφτούμε ότι αυτή η Σύνοδος Κορυφής ξεκίνησε χωρίς να είναι στην ατζέντα το ελληνικό ζήτημα και με τη Μέρκελ να δηλώνει ότι δεν χρειάζεται καν να συζητηθεί, τότε... Τότε το γεγονός ότι όχι μόνο συζητήθηκε, αλλά και λήφθηκε απόφαση στήριξης της χώρας άμα φτάσουμε στο «παρά πέντε», τότε «ναι». Μπορούμε να μιλήσουμε για μια «νίκη». Όχι «περηφανή», αλλά πάντως νίκη με ερωτηματικά. Γιατί είναι μια νίκη που έχει πολλά «βαρίδια» και πολλά ερωτηματικά. Οπότε οι εξελίξεις της Πέμπτης τελικά «δέσανε» και με την εθνική μας επέτειο της 25ης Μαρτίου. Και σημειολογικά τουλάχιστον μπορεί να πει κανείς ότι είχαμε μια «αρμονία». Τότε ξεκίνησε η επανάσταση για την απελευθέρωση, τώρα ξεκίνησε ο «συμβιβασμός» για τη σωτηρία της Ελλάδας.
Βέβαια, το πραγματικό δώρο δεν ήρθε από τους εταίρους, η αλληλεγγύη των οποίων και το «κοινό» πνεύμα περί κοινού νομίσματος δραστηριοποιήθηκε τελικά την τελευταία στιγμή. Και έτσι που ήρθε, παρά τις ενθουσιώδεις δηλώσεις, θα μου επιτρέψετε να πω ότι προσωπικά διατηρώ βάσιμες αμφιβολίες για τον τρόπο που λειτουργεί και υπάρχει. Το πραγματικό «δώρο» λοιπόν μας το έκανε ο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Τρισέ. Ο οποίος κάθετος ον στην ανάμιξη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ίσως γιατί και ο ίδιος «φοβάται» τις επιπτώσεις που αυτή μπορεί να έχει για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, έσπευσε να δηλώσει ότι θα δέχεται και το 2010 τα ομόλογά μας, ανεξαρτήτως αν μας τα υποβαθμίζουν. Να θυμίσουμε ότι ο ίδιος, τον Νοέμβριο (αν θυμάμαι καλά), ήταν αυτός που είχε πει ότι θα πάψει να τα δέχεται πέραν του 2010 «πυροδοτώντας» τις αρνητικές εξελίξεις. Προχθές λοιπόν υπό την «απειλή» του Δ.Ν.Τ. και προσπαθώντας ίσως να προλάβει τις εξελίξεις - γιατί τις δηλώσεις τις έκανε πριν τη Σύνοδο Κορυφής και πριν το Γιουρογκρούπ - άλλαξε γραμμή πλεύσης προσφέροντας μια άμεση ανακουφιστική διέξοδο στην Ελλάδα. Η οποία ελπίζεται ότι, εκτός των άλλων, θα έχει και άμεσο αντίκτυπο στην ενδυνάμωση της ρευστότητας της αγοράς. Και αυτή η διέξοδος που μας έδωσε είναι άμεσα εκμεταλλεύσιμη και «εξαργυρώσιμη», σε αντίθεση με τη «στήριξη» των εταίρων.
Είναι πλέον γνωστό ότι η στενοκεφαλιά της Μέρκελ και η επιμονή του Σαρκοζί έφεραν, κατόπιν διαπραγματεύσεων, την πρόταση που τελικά ανακοινώθηκε στον Γιώργο Παπανδρέου. Η Μέρκελ ήθελε ο κυρίαρχος δανεισμός να γίνει από το Δ.Ν.Τ., ο Σαρκοζί αρχικά δεν ήθελε το Δ.Ν.Τ. Τελικά ο Σαρκοζί δέχτηκε το Δ.Ν.Τ., αλλά η συμμετοχή του θα είναι μειοψηφική και η Γερμανία θα συμμετάσχει στο διμερή δανεισμό. Και αυτά είναι βήματα προς τα πίσω της Μέρκελ. Όχι πολλά. Αλλά βήματα.
ΚΙ έτσι έχουμε πλέον εμείς εκείνο το πολυπόθητο πιστόλι πάνω στο τραπέζι έτοιμο να πυροβολήσει αν χρειαστεί. Όταν δηλαδή φτάσουμε στα μη περαιτέρω και λίγο πριν φωνάξουμε «βοήθεια πνιγόμαστε». Η «ειρωνεία» της υπόθεσης, το γράφαμε και χθες, είναι ότι ενώ η Ελλάδα χρησιμοποιούσε ως μέσο «εκβιασμού» την προσφυγή στο Δ.Ν.Τ., τελικά η «απειλή» μετατράπηκε σε μέρος της επιβαλλόμενης λύσης. Γιατί φυσικά δεν επιλέξαμε. Απλά λέμε και «ευχαριστώ» που υπήρξε λύση.
Στην πραγματικότητα όμως έχουμε μπει σε «τροχιά» Νομισματικού Ταμείου, αν και εφόσον φτάσουμε στο σημείο να χρησιμοποιήσουμε το «πιστόλι» των εταίρων.
Προς το παρόν το δρόμο τον ξέρουμε. Από Δευτέρα θα βγούμε και πάλι στις αγορές για δανεικά και εκεί θα διαπιστώσουμε κατά πόσο το ευρωπαϊκό πιστόλι πάνω στο τραπέζι και ο Τρισέ έφεραν αποτέλεσμα στην πτώση των επιτοκίων δανεισμού.
Όσο για την Ε.Ε., με αφορμή το θέμα της Ελλάδας, είχε την ευκαιρία να αποδείξει τη δυναμική της... αδυναμία ν’ αντιμετωπίσει τα του οίκου της, καθώς η «αλληλεγγύη» της και η «κοινή» της λογική περνάει μέσα από τις συμπληγάδες των εγχώριων πολιτικών συμφερόντων. Και φυσικά οι «ισχυροί» και μόνον αυτοί κάνουν το παιχνίδι.
