Η πραγματικότητα είναι ότι κάθε 25η Μαρτίου, δεν ξέρω «πώς», συμπίπτει να έχουμε Σύνοδο Κορυφής. Τούτη τη φορά όμως, η εθνική επέτειος περί της εθνικής παλιγγενεσίας «συμπίπτει» με τη νέα... εθνική παλιγγενεσία που προσδοκούμε διά της οικονομικής μας στήριξης. Οπότε...
...Οπότε σήμερα τα πράγματα είναι εθνικά κρίσιμα. «Νυν υπέρ πάντων ο αγών», «ή ταν ή επί τας», «ελευθερία ή θάνατος», «μολών λαβέ», όλα αυτά μαζί και το καθένα χωριστά πέφτουν στο τραπέζι των εταίρων από πλευράς Ελλάδας, η οποία παλεύει για την επιβίωσή της «εκλιπαρώντας» με το σταγονόμετρο το αυτονόητο: την αλληλεγγύη των εταίρων.
«Δεν επαιτούμε» είπαν και ο Γ. Παπανδρέου και ο Παπακωνσταντίνου. Δεν «επαιτούμε», ΟΚ, αλλά να μην μας φάει και η... ψωροπερηφάνια τη στιγμή που έχουμε ανάγκη και κόψιμο. Διότι βγαίνει μετά η Μέρκελ και «πατάει» σ’ αυτό και δηλώνει ότι «αφού η Ελλάδα δεν ζητάει χρήματα, ποιος ο λόγος να κάνουμε τέτοια κουβέντα;». Ε, άμα εκεί είναι το πρόβλημα, ας αφήσουμε κατά μέρος τις τσιριμόνιες, να πούμε ευθέως αυτό που ούτως ή άλλως θέλουμε και να πάψουμε όλοι να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Απλά πράγματα. Ίσως όχι τόσο διπλωματικά, αλλά απλά. Για ν’ αναλάβει και ο καθένας τις ευθύνες του άνευ προσχημάτων.
Η άρνηση της καγκελαρίου, η οποία τα έχει... στυλώσει, έχει την εξήγησή της στα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζει, στις εκλογές που βρίσκονται προ των θυρών, στον εύθραυστο κυβερνητικό συνασπισμό και βέβαια στη χειροπιαστή «αντιπάθεια» που έχει η κοινή γνώμη της Γερμανίας έναντι των Ελλήνων και του προβλήματος της χώρας. Οπότε, προκειμένου να εξασφαλίσει το δικό της πολιτικό μέλλον, φυσικά πάει περίπατο η κοινωνική αλληλεγγύη!
Τώρα, εμείς πάλι την έχουμε ψιλοπατήσει. Γιατί; Γιατί επί μέρες ο Γιώργος Παπανδρέου, προκειμένου να «εκβιάσει» τα πράγματα και να λάβει τη στήριξη που επιθυμεί σήμερα, έριχνε στο τραπέζι την εναλλακτική του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Και... γύρισε «μπούμερανγκ». Γιατί αντί να εκβιάζουμε εμείς ότι θα πάμε στο Δ.Ν.Τ., έρχεται η Μέρκελ και μας σπρώχνει να πάμε σε αυτό. Σου λέει «ναι, γιατί όχι; Πάτε». Οπότε τι να πούμε τώρα εμείς; Αρχίσαμε την «υπαναχώρηση». «Ναι, όχι, καλά δεν είναι έτσι. Εμείς προτιμούμε την ευρωπαϊκή λύση» και αρχίσαμε να μην πολυλέμε το Δ.Ν.Τ.
Το λέμε δεν το λέμε, πάντως, η Άνγκελα το ’πε: «Όποιος δεν μπορεί, να βγει από την ευρωζώνη». Βέβαια, βρέθηκε απομονωμένη και πιεσμένη από όλους τους λοιπούς, οι οποίοι κόπτονται όχι τόσο για τη σωτηρία της Ελλάδας, αλλά για τη θωράκιση και σταθεροποίηση του ευρώ. Γι’ αυτό και, εντέλει, κατόπιν των πανταχόθεν πιέσεων, αναγκάστηκε τελικά να υπαναχωρήσει, ενώ στην αρχή δήλωσε ότι δεν υπάρχει καν ανάγκη να συζητηθεί το θέμα της Ελλάδας στη Σύνοδο Κορυφής.
Τελικά, μέχρι τουλάχιστον αυτή την ώρα οι πληροφορίες αναφέρουν ότι θα βάλουν ένα χεράκι οι εταίροι να μας στηρίξουν. Θα συνεδριάσει, όπως ζήτησαν και ο Σαρκοζί με τον Θαπατέρο, η ομάδα των 15 της ευρωζώνης πριν την έναρξη της Συνόδου και εκεί θα συμφωνήσουν να υπάρξει σε ετοιμότητα (αλλά όχι για αύριο το πρωί, εφόσον πάμε για «φούντο») ένα σύστημα «μικτής» χρηματοδότησης από επιμέρους χώρες της ευρωζώνης, αλλά και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δηλαδή, αυτό που εμείς χρησιμοποιούσαμε ως «απειλή» φαίνεται ότι κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δεν θα το αποφύγουμε ως «λύση» αν τα πράγματα φτάσουν στα μη περαιτέρω.
Ό,τι και να ’ναι, ο «πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται». Και μεις ίσα που έχουμε τη μύτη απ’ έξω για ν’ αναπνέουμε. Και σήμερα 25η Μαρτίου, τα δίνουμε όλα για όλα για να μας... δώσουν τι; Εκείνο το περίφημο «πιστόλι» του Παπακωνσταντίνου, που το θέλουμε έτοιμο πάνω στο τραπέζι. Άντε, λόγω εθνικής επετείου να το κάνουμε καριοφίλι!
