Του Γιάννη Μήτσιου
Φυσικού – Νομικού
Η Ψωροκώσταινα ήταν «κατά τας γραφάς», μία αρχόντισσα από το Αϊβαλί. Οι Τούρκοι εξολόθρευσαν την οικογένειά της και άρπαξαν όλα τα περιουσιακά στοιχεία. Κατέληξε, με όλα αυτά, πρόσφυγας στο Ναύπλιο, όπου προσπαθούσε να επιβιώσει ξενοπλένοντας και ζητιανεύοντας.
Άθελα, το περιστατικό αυτό έρχεται σήμερα στο μυαλό μας με όσα συμβαίνουν γύρω μας. Η Ελλάδα υποβιβάστηκε από την Α΄ Ευρωπαική κατηγορία σε αυτή της Ψωροκώσταινας. Ο υποβιβασμός αυτός δεν αφορά μόνο στην Οικονομία, αλλά και τη Διοίκηση, το Περιβάλλον κ.λπ. και ιδιαίτερα, την Παιδεία. Και αυτό δεν χρειάζεται να το επιβεβαιώσει κάποιος «οίκος», βοά.
Τις προάλλες η Υπουργός Παιδείας παρουσίασε τα μέτρα για το «Νέο Σχολείο», όπως το ονόμασε. Εύχεται κανένας να ευδοκιμήσουν και να πραγματοποιηθεί το «Νέο Σχολείο». Δικαιούται, ωστόσο, να διατηρεί κάποιες επιφυλάξεις: Εξ αρχής πρέπει να τονισθεί, για μία ακόμη φορά, ότι ο ρόλος του Δασκάλου στο Σχολείο είναι τόσο σημαντικός, όσο και ο ρόλος του Ηθοποιού στο Θέατρο. Τα προγράμματα σπουδών, τα βιβλία, οι πίνακες, οι βιβλιοθήκες κ.λ.π. έχουν τόση αξία για την ποιότητα της διδασκαλίας, όση έχουν το σενάριο, ο φωτισμός, τα σκηνικά, η μουσική κ.ά. για μια θεατρική παράσταση. Απλώς, ενισχύουν το ρόλο του Δασκάλου και του Ηθοποιού. Αυτοί, όμως, φέρουν το βάρος της επιτυχίας του Σχολείου και του Θεάτρου.
Στα μέτρα για το «Νέο Σχολείο» δεν αναφέρεται κάτι σχετικό με τον Εκπαιδευτικό. Η λεγόμενη «διετής δόκιμη θητεία» δεν αποτελεί καμία καινοτομία. Ισχύει εδώ και πολλές δεκαετίες. Και όχι μόνο για τους Εκπαιδευτικούς, αλλά για όλους τους δημόσιους υπαλλήλους, χωρίς ποτέ να κριθεί κάποιος ακατάλληλος για μονιμοποίηση. Προβλέπεται η μείωση της διδακτέας ύλης, αλλά δεν τονίζεται ότι πρέπει οπωσδήποτε να αυξηθούν οι ώρες διδασκαλίας των βασικών μαθημάτων, Γλώσσα, Μαθηματικά και Φυσικές Επιστήμες. Για παράδειγμα, είναι απαράδεκτο η Χημεία να διδάσκεται μία ώρα την εβδομάδα. Σε ό,τι αφορά στην επιμόρφωση προβλέπεται ότι θα υπάρξει στα νέα αναλυτικά προγράμματα και τις μεθόδους διδασκαλίας (180 ωρών) που θα ξεκινήσει έξι μήνες πριν την πιλοτική εφαρμογή των νέων μέτρων. Γίνεται λόγος, ακόμη, για την αξιολόγηση των Σχολείων και όχι των Εκπαιδευτικών.
Το σύνολο των μέτρων αποπνέει μια φοβία να μη θιγούν τα κακώς κείμενα, να μην ενοχληθούν κατεστημένα συμφέροντα.
Ορίζεται ότι το «διαβατήριο» για την πρόσληψη στη Δημόσια Εκπαίδευση θα είναι η επιτυχία στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. Ωστόσο, δεν γίνεται καμία νύξη για τα «παράθυρα» απ’ όπου περνούν πολύτεκνοι, ανάπηροι και άλλοι αναξιοπαθούντες πτυχιούχοι, μεγάλης συνήθως ηλικίας. Και, τέλος, δεν γίνεται κανένας λόγος για μισθολογική αναβάθμιση των Εκπαιδευτικών.
. Κάποτε, όμως, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι εκπαιδευτική αναβάθμιση χωρίς οικονομική και ηθική στήριξη των Εκπαιδευτικών δεν γίνεται. Το γεγονός και μόνον ότι ο Καθηγητής αμείβεται με μηνιαίο μισθό που υπολείπεται κατά 500 ευρώ του μισθού ενός κλητήρα Εφορίας με τα ίδια χρόνια υπηρεσίας, αποτελεί το ηθικό υπόβαθρο για την ενασχόλησή του με ιδιαίτερα μαθήματα ή να εργάζεται π.χ. ως ταξιτζής τις ελεύθερες ώρες του για να ενισχύσει τον γλίσχρο μισθό του και να αδιαφορήσει για την προσφορά του στην αίθουσα. Έτσι κι αλλιώς, όσο και αν προσπαθήσει, κανείς δεν θα το εκτιμήσει. Πολλές φορές, μάλιστα, οι αρετές του, το φιλότιμο, η αξιοσύνη, η εντιμότητα, η εργατικότητα κ.λ.π. γίνονται βέλη εναντίον της επιστημονικής και παιδαγωγικής του υπόστασης. Θα χαλάσει την «πιάτσα» και θα τον χαρακτηρίσουν ψιχούλα, αφελή, ανθρωπάκι...
Αναρωτιέται κανείς αν θα βρεθεί κάποιος Υπουργός να τολμήσει να «σπάσει αυγά για να φτιάξει ομελέτα». Να αυξήσει το υποχρεωτικό ωράριο των Καθηγητών σε 26 ώρες την εβδομάδα, όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες, αυξάνοντας ταυτόχρονα τις αποδοχές του κατά 50% τουλάχιστον και εφαρμόζοντας ένα αδέκαστο και αξιόπιστο σύστημα αξιολόγησης. Όχι, δεν χρειάζονται χρήματα. Επαναφέροντας στις τάξεις τις πολλές χιλιάδες Εκπαιδευτικών που είναι αποσπασμένοι σε διάφορες υπηρεσίες αργόσχολοι και αργόμισθοι και απαγορεύοντας τη διαίρεση των τάξεων σε τμήματα και 3 και 5 μαθητών ώστε να δημιουργούνται πλασματικά κενά, θα περισσέψουν πολλά ευρώ.
Τέλος πάντων, πρέπει να αποφασίσουμε πώς θέλουμε να είναι το δημόσιο σχολείο. Χώρος όπου υποαπασχολούνται κάποιοι πτυχιούχοι ή μήπως ίδρυμα όπου τα Ελληνόπουλα μαθαίνουν γράμματα; Το πελατειακό και ρουσφετολογικό πολιτικό σύστημα το θέλει;
