Ένας ηρωικός λαϊκός αγώνας εξελίσσεται στη Ν. Ασία. Ο λαός του Νεπάλ, μιας χώρας που ήταν βουτηγμένη στα σκοτάδια της φεουδαρχίας πριν από λίγα χρόνια, βαδίζει προς την τελική μάχη με την αντίδραση. Μετά από δέκα χρόνια λαϊκού πολέμου με ηγετική δύναμη το Ενωμένο Κομμουνιστικό Κόμμα Νεπάλ (Μ), ο μονάρχης γκρεμίστηκε και εγκαθιδρύθηκε η ομοσπονδιακή δημοκρατία, με μία συμφωνία των ανταρτών με τα 12 αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα. Η ειρηνευτική συμφωνία προκάλεσε εύλογα ερωτηματικά στους κομμουνιστές όλου του κόσμου.
Βέβαια οι εξελίξεις συνέχισαν να υπάρχουν. Αντί για τη «γωνιασμένη» εξέλιξη που είχαν προετοιμάσει πολλοί, το ΕΚΚΝ(Μ) βγαίνει πρώτο στις εκλογές και ηγείται κυβέρνησης συνασπισμού.
Κι όμως η Ιστορία συνεχίζει να μας ξαφνιάζει. Οι μαοϊκοί παραιτούνται από την κυβέρνηση, γιατί ο πρόεδρος της δημοκρατίας δεν ξηλώνει τον αντιδραστικό-φιλοβασιλικό αρχηγό του στρατού. Το φθινόπωρο ξεσπούν μεγάλες διαδηλώσεις και απεργίες, βίαιες συγκρούσεις, με νεκρούς. Από τις 25 Γενάρη ο 4ος κύκλος κινητοποιήσεων προβλέπει γενική επ' αόριστον απεργία. 13 περιοχές έχουν κηρυχθεί αυτόνομες, τα όργανα λαϊκής εξουσίας ανασυγκροτήθηκαν (ουσιαστικά δεν είχαν πάψει ποτέ να λειτουργούν). Η χώρα μπαίνει σε πολύ κρίσιμο σημείο, καθώς η ειρηνευτική συμφωνία προβλέπει τη συγγραφή συντάγματος μέχρι την άνοιξη. Οι μαοϊκοί απειλούν ότι θα γράψουν το λαϊκό σύνταγμα από το δρόμο αν δεν αποκατασταθεί η λαϊκή κυριαρχία και αν δεν πέσει η κυβέρνηση-μαριονέτα.
Οι αντιδραστικοί φανερά ζητούν την επέμβαση της Ινδίας και των ΗΠΑ και το πραξικόπημα είναι πολύ πιθανή εξέλιξη. Ήδη νότιες περιοχές έχουν καταληφθεί από τον ινδικό στρατό και το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας της χώρας τίθεται ανοιχτά.
Ανεξάρτητα από το αν θα αντεπεξέλθει το ΕΚΚΝ(Μ) στο ιστορικό του καθήκον, η αλληλεγγύη στον επαναστατημένο νεπαλέζικο λαό είναι υποχρέωση όλων των προοδευτικών ανθρώπων, ειδικά στο κρίσιμο στάδιο που έχει εισέλθει.
Και μόνο το γεγονός, ότι ένα κομμουνιστικό κόμμα στάθηκε ικανό να ηγηθεί της ταξικής πάλης σε μια περίοδο όπου όλοι διακήρυσσαν ότι «ο σοσιαλισμός πέθανε» είναι από μόνο του μία νίκη. Η κόκκινη σημαία, που τόσο βεβηλώθηκε στα χέρια των ρεβιζιονιστών, υψώθηκε ξανά ψηλά. Σε μια εποχή που ο καπιταλισμός θεωρείται μονόδρομος και ο σοσιαλισμός αποτυχημένος, ο αγώνας του νεπαλέζικου λαού είναι μια εικόνα από το μέλλον. Η επίθεση του συστήματος, η κρίση του καπιταλισμού και το ξαναμοίρασμα του κόσμου δημιουργούν ξανά τις συνθήκες για τη σοσιαλιστική επανάσταση.
Οι λαοί του κόσμου βγαίνουν ξανά στο προσκήνιο και μερικοί από αυτούς δεν συμφωνούν καθόλου με το σενάριο πους του έχουν γράψει!
Από τις Φιλιππίνες όπου μαίνεται ο λαϊκός πόλεμος, το Μπουτάν όπου οι μαοϊκοί αρχίζουν να συγκροτούν ένοπλα τμήματα ως το «Φωτεινό Μονοπάτι» (Κ.Κ. Περού) που αναγεννιέται από τις τέφρες του και εξαπλώνει ξανά την επιρροή του!
Κι όμως. Η σημαντικότερη μάχη ίσως δίνεται στην Ινδία, μια χώρα στην οποία οι ναξαλίτες-μαοϊκοί 40 χρόνια τώρα διεξάγουν το λαϊκό πόλεμο. Έχοντας σαν έμπνευση τη μακρά αγωνιστική παράδοση των φυλών της ινδικής ζούγκλας αλλά και αναφορά στη ματωμένη εξέγερση του Ναξαλμπάρι και της Δ. Βεγγάλης το '60. Η ένωση των δύο μεγαλύτερων μαοϊκών ομάδων στο ΚΚΙ(Μαοϊκό) το 2004 έδωσε μεγάλη ώθηση στην επανάσταση.
Η πρόσφατη εξέγερση στο Λαλγκάρ τρομοκράτησε το ινδικό κράτος. Η κυβέρνηση ιεράρχησε σαν νο1 κίνδυνο τους ναξαλίτες, το ΚΚΙ(Μ) βγήκε παράνομο και εξαπολύθηκε η δολοφονική επιχείρηση Πράσινο Κυνήγι, με εκατοντάδες χιλιάδες στρατού και παραστρατιωτικών φασιστών να μετατρέπουν σε Βιετνάμ την ίδια τους τη χώρα.
Πράγματι, εκτιμάται ότι η περιοχή που επηρεάζουν οι μαοϊκοί, ο Κόκκινος Διάδρομος από το Νεπάλ ως την άλλη άκρη της χερσονήσου, είναι το 1/3 της χώρας! Ταυτόχρονα, η Ινδία μπαίνει, όπως και ο καπιταλισμός παγκόσμια, στην περίοδο των ισχνών αγελάδων – ιερό ζώο για τους Ινδούς!
Σε μια χώρα όπου η κρίση στην οικονομία είναι βαθιά και όπου υπάρχουν εκρηκτικές ταξικές αντιθέσεις, άλυτα εθνικά, εδαφικά, θρησκευτικά και φυλετικά ζητήματα, έρχεται μια εξέγερση που ίσως συνταράξει συθέμελα τον κόσμο
Η διεθνής πολιτική σημασία μιας τέτοιας επαναστατικής κατάστασης μπορεί να πυροδοτήσει σημαντικές εξελίξεις για το λαϊκό επαναστατικό κίνημα κυρίως στον Τρίτο Κόσμο αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Στην Ελλάδα τα ζητήματα της επανάστασης στη Νότια Ασία έχουν «θαφτεί» από πολλούς, μέσα στην Αριστερά και για διαφορετικούς λόγους. Κάποιοι θεωρούν αυτές τις επαναστάσεις «ατελείς» και «χωρίς καθαρότητα» κάποιοι άλλοι, δέσμιοι των σχέσεών τους με τα ρεβιζιονιστικά κόμματα της περιοχής αναπαράγουν την αστική εκδοχή της «μαοϊκής βίας» και κάποιοι άλλοι κάνουν πως… δεν υπάρχει επανάσταση στη Νότια Ασία.
Είναι αναγκαίο να πρωτοστατήσουμε στην τολμηρή ανάδειξη των κινημάτων αυτών και της πολιτικής τους σημασίας ειδικά στη νεολαία. Να πάρουμε πρωτοβουλίες κοινής δράσης και αλληλεγγύης, ενάντια στην καταστολή τους.
* Ο Θανάσης Κοκκινόπουλος είναι μέλος του ΚΚΕ(μ-λ)
