Σε ό,τι αφορά στον ανθρώπινο οργανισμό το νερό ρυθμίζει τη θερμοκρασία του σώματος. Βοηθάει στην πέψη και στην κυκλοφορία του αίματος. Απομακρύνει τις τοξίνες από το ήπαρ και τα νεφρά και χωρίς αυτό δεν θα επιζούσαμε παρά μερικές ημέρες.
Πρόσφατες έρευνες συνιστούν να λαμβάνονται 2,7 λίτρα υγρών για τη γυναίκα και 3,7 λίτρα για τον άνδρα. Δυστυχώς όμως, οι περισσότεροι δεν εφαρμόζουμε τη θεωρία στην πράξη. Το πόσιμο νερό που προορίζεται για ανθρώπινη κατανάλωση δεν πρέπει να περιέχει χημικές ουσίες και μικροοργανισμούς σε ποσότητες που μπορεί να έχουν επιπτώσεις στη δημόσια υγεία. Πρέπει να είναι ασφαλές και ακίνδυνο για την υγεία, να μην είναι θολό και να μην έχει χρώμα και δυσάρεστη οσμή και γεύση. Η τοποθεσία, η κατασκευή, η λειτουργία και η επίβλεψη μιας πηγής υδροληψίας (πηγές, δεξαμενές, επεξεργασία και διανομή νερού) πρέπει να είναι τέτοιες που να αποκλείουν οποιαδήποτε ρύπανση του νερού. Πόσο ασφαλές είναι όμως το νερό που πίνουμε; Κατά καιρούς έχουν ανιχνευθεί στο πόσιμο νερό πάνω από 2.100 διάφορα στοιχεία μόλυνσης σε μετρήσεις που έχουν γίνει σε πολλές περιοχές της γης. Σε πίνακες στοιχείων μόλυνσης περιλαμβάνονται επικίνδυνες χημικές ουσίες εντομοκτόνα, λιπάσματα, ζιζανιοκτόνα, μόλυβδος, βιομηχανικοί διαλύτες κ.λπ. Το χειρότερο είναι ότι πολλά από τα επιβλαβή για τον οργανισμό στοιχεία είναι αόρατα με γυμνό μάτι, ενώ το νερό εξακολουθεί να είναι άοσμο και χωρίς άσχημη γεύση. Η μόλυνση του πόσιμου νερού οφείλεται σε πολλούς παράγοντες όπως η όξινη βροχή, απόβλητα των βιομηχανικών εγκαταστάσεων και αλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων και ζιζανιοκτόνων που καταλήγουν στους υδροφόρους ορίζοντες ή ακόμα και τα παλιά και φθαρμένα δίκτυα ύδρευσης. Παρακάτω αναφέρουμε ενδεικτικά μερικά από τα μολύσματα που κατά καιρούς έχουν ανιχνευθεί σε νερά ελληνικών περιοχών καθώς και τις επιπτώσεις που έχουν στον οργανισμό. Οι δημόσιες υπηρεσίες ύδρευσης στην προσπάθειά τους να καταπολεμήσουν τα μικρόβια και βακτήρια στα αποθέματα πόσιμου νερού χρησιμοποιούν χλώριο. Είναι μια πρακτική πολλών δεκαετιών που διασφαλίζει τη μικροβιολογική ασφάλεια του νερού και την αποτροπή σοβαρών λοιμωδών ασθενειών όπως του τύφου, της χολέρας κ.ά. Δυστυχώς όμως το χλώριο ενοχοποιείται σήμερα ως υπεύθυνο για πολλές σοβαρές ασθένειες όπως ο καρκίνος. Έχει αποδειχθεί ότι το χλώριο στο νερό ενώνεται με διάφορα οργανικά στοιχεία παράγοντας ενώσεις όπως το χλωροφόρμιο ή τα τριαλογαμεθάνια (ΤΗΜ). Συνολικά, τουλάχιστον 177 οργανοχλωριωμένες ενώσεις έχουν ανιχνευθεί στο μητρικό γάλα, στο σπέρμα και σε άλλα μέρη του σώματος και θεωρούνται υπεύθυνες για αποβολές, βλάβες στο συκώτι και τους νεφρούς, προβλήματα στην αναπαραγωγή, στη γονιμότητα κ.ά. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε πώς το χλώριο και οι ενώσεις του φέρονται να μεταφέρονται μέσω του πλακούντα στις μελλοντικές γενιές. Είναι προφανές ότι η Πολιτεία έχοντας θεσπίσει ανώτατο όριο περιεκτικότητας στο υπολειμματικό χλώριο προσπαθεί να περιορίσει τις αρνητικές συνέπειες κατά το δυνατόν. Ο μόλυβδος είναι πολύ τοξικό μέταλλο και εισχωρεί στο νερό από τις μολύβδινες σωληνώσεις ή από τις ενώσεις των χαλκοσωληνώσεων καθώς επίσης και από βιομηχανικές εγκαταστάσεις αφού χρησιμοποιείται για την παραγωγή μπαταριών, κραμάτων χρωστικών αντισκοριακών. Είναι δηλητήριο με συσσωρευτική δράση και προκαλεί βλάβες στο ήπαρ, τον εγκέφαλο και το νευρικό σύστημα. Οι ίνες αμιάντου υπάρχουν σε ορυκτά αποθέματα, μονωτικά υλικά και στους σωλήνες ύδρευσης.
Εμφανίζονται στο νερό από τη διάβρωση των αμιαντοσωλήνων ή από απόβλητα εργοστασίων γυαλιού και ηλεκτρονικών. Η χρόνια έκθεση μπορεί να προκαλέσει δερματοπάθειες, προβλήματα στο κυκλοφοριακό και αυξημένο κίνδυνο καρκίνου. Τα νιτρώδη (ΝΟ2) – νιτρικά (ΝΟ3) αποτελούν τμήμα του κύκλου του αζώτου στη φύση, επομένως υπάρχουν στα φυσικά νερά αλλά η συγκέντρωση νιτρικών είναι συνήθως χαμηλή. Υψηλές συγκεντρώσεις οφείλονται σε λιπάσματα, απορρίμματα και ζωικά ή ανθρώπινα απόβλητα.
Τα πόσιμα νερά που περιέχουν μεγάλες ποσότητες νιτρικών υπάρχει κίνδυνος να προκαλέσουν στα παιδιά την ασθένεια μεθαιμογλαβιναιμία. Τέλος, το αρσενικό (Ar) φτάνει στο νερό από τα μεταλλεία και υπάρχει σχεδόν σ’ όλα τα θειούχα ορυκτά, από τα εντομοκτόνα και την καύση ορυκτών καυσίμων. Είναι τοξικό και πιθανόν καρκινογόνο. Προκαλεί βλάβες στο γαστρικό, νευρικό και αναπνευστικό σύστημα και διάφορες αλλοιώσεις στο δέρμα. Η Πολιτεία φροντίζει φυσικά να ελέγχει πολλούς απ’ τους παράγοντες επιμόλυνσης του πόσιμου νερού θέτοντας όρια για αυτούς και επεμβαίνοντας όπου αυτό είναι – οικονομικά κυρίως – εφικτό. Επίσης, η τεχνολογία σήμερα προσφέρει μια μεγάλη ποικιλία οικιακών συστημάτων καθαρισμού του νερού προσιτά για τον καθένα, όπως φίλτρα κοκκώδους ενεργού άνθρακα και συστήματα αντίστροφης ώσμωσης. Η Πολιτεία έχει καθήκον να διασφαλίζει απόλυτα αυτό το ύψιστο και πολύτιμο αγαθό για τον άνθρωπο που λέγεται νερό.
