Τώρα, δηλαδή, εμείς πρέπει να αισθανόμαστε ότι πήραμε ίσαμε 10 πήχες μπόι! Από κει που μας έχουν ταράξει στο φτύσιμο - ούτε γραμματόσημα να ήμασταν - τον τελευταίο καιρό οι εταίροι, που μας έχουν συνηθίσει στις κατραπακιές, που μας έχουν χλευάσει, λοιδορήσει, αμφισβητήσει, ταλαιπωρήσει και προσβάλλει εθνικώς, τώρα... Τώρα ωωώπ! Ερχόμαστε και υψώνουμε το ανάστημά μας, που λέει ο λόγος, γυρίζουμε το παιχνίδι, φέρνουμε την μπάλα στο γήπεδό μας και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, και γινόμαστε «ένα» με τους ισχυρούς της Ευρώπης. Τους Γαλλογερμανούς. Τον περίφημο γαλλογερμανικό άξονα, συν τον Γιούνκερ από το Λουξεμβούργο. Διότι αυτοί οι προαναφερόμενοι κι εμείς, ή μάλλον «εμείς» και «αυτοί», είμαστε εκείνοι που για λογαριασμό της Ευρώπης, ζητάμε από την Ευρώπη να σηκώσει το λάβαρο κατά της κερδοσκοπίας. Και να ξεκινήσει επιτέλους τον «ανένδοτο» κατά των κερδοσκόπων που λυμαίνονται τις χώρες της Ε.Ε. (τις αδύναμες χώρες της Ε.Ε.) και τους πίνουν το αίμα με το καλαμάκι. Και...
...Και η τιμή μας και το καμάρι μας είναι το γεγονός ότι η επιστολή αυτή που στάλθηκε χθες από εμάς τους... «ισχυρούς», ξεκίνησε από τις επισκέψεις του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου σε Βερολίνο και Παρίσι, αλλά και στην Ουάσινγκτον ακολούθως, γιατί και στον Ομπάμα είπε να το δει το θεματάκι με τους G20. Όπου, λοιπόν, εκτός από τα υπόλοιπα τα δικά μας τα αιτήματα, τα προβλήματα και τα παθήματα, έθεσε και το ζήτημα ενός κοινού ευρωπαϊκού μετώπου κατά της κερδοσκοπίας, αλλά και της δημιουργίας ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, για να μην τρέχουμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όταν μας πιάνει ανάγκη και κόψιμο.
Και τα δυο, φυσικά και ορθά και λογικά είναι και πράγματα που θα έπρεπε να έχουν γίνει προ πολλού, επίσης είναι, αλλά... Αλλά άμα ξεκινάει μια διαδικασία - η ΟΝΕ εν προκειμένω - και δεν υπάρχει υπόβαθρο και μηχανισμοί στήριξης, έρχεται η ώρα που μια επαπειλούμενη κατάρρευση δεν έχει κανένα «μαξιλαράκι» για να σταματήσει. Γιατί μπορεί σήμερα η Ε.Ε. να βρίσκεται μπροστά στο «ελληνικό πρόβλημα», αλλά η Ελλάδα δεν είναι η μοναδική χώρα που έχει δημοσιονομικά προβλήματα. Μπορεί αντίθετα και πρέπει - όχι γιατί μας συμφέρει, αλλά γιατί αυτό είναι το ορθό και το λογικό - να αποτελέσει την αφορμή «το πάθημα να γίνει μάθημα» και να θωρακιστεί έστω και τώρα το ευρώ και οι οικονομίες των κρατών - μελών. Και βέβαια, να εξασκηθεί η «εταιρικότητα» και ως εξ αυτής η συνοχή μεταξύ των κρατών-μελών στα δύσκολα. Γιατί εν τέλει η κοινή λειτουργία - που δεν έχει βεβαίως εντελώς επιτευχθεί - και αυτή την έννοια έχει, τη συλλογική δράση και στα αρνητικά. Και για όλη αυτή την... υπαρξιακή αναζήτηση και πρακτική «αναβάθμιση» της Ε.Ε., αν προκύψει, κάντε πλάκα, που στο τέλος θα ευθύνεται η Ελλάδα! Θα μας πουν και «ευχαριστώ» στο τέλος, που ως πρωτοπόροι... χρεοκοπημένοι βάλαμε την Ευρώπη σε νέους δρόμους ενότητας και αλληλεγγύης.
Εμείς, βέβαια, δεν την έχουμε «σκαπουλάρει» ακόμη, και ακόμη και ακόμη. Στην πραγματικότητα τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Απλώς έχουμε μια ευφορία (ή έτσι νομίζουν ορισμένοι) επειδή πήγαν καλά τα ταξίδια του πρωθυπουργού στο εξωτερικό. Φράγκο δεν πήραμε γιατί δεν ζητήσαμε κιόλας, σου λέει ο άλλος, αλλά χορτάσαμε «πολιτική στήριξη». Χθες δε, σε δηλώσεις τους οι Μπράουν και Σαρκοζί επαναβεβαίωσαν ότι είναι κοντά στην Ελλάδα και ότι, τέλος πάντων, αν εκτός από ευχολόγια χρειαστεί να βάλουν και το χέρι στην τσέπη για να μας βοηθήσουν, τον έχουν τον τρόπο τους. Αλλά, ταλαιπωρία - ξεταλαιπωρία, ανασφάλεια - ξεανασφάλεια, τώρα με την κίνηση αυτή μαζί με τους «ισχυρούς» της Ευρώπης, το σηκώνουμε το ανάστημά μας, δείχνουμε μια «ηγετική» διάθεση, αισθανόμαστε κάπως αλλιώς, τέλος πάντων! Κάτι είναι και αυτό!
