Είναι πλέον δεδομένο, ότι η σημερινή ανθρωπότης διέρχεται κρίσιν.
Υπό τον όρον ότι «κρίση» νοείται γενικώς, το αποτέλεσμα της συγκρούσεως του παλαιού με το νέο, που το πρώτο αμύνεται και το δεύτερο επιτίθεται.
Έτσι π.χ. γίνεται λόγος περί κρίσεως. Στην Οικονομία ; οι μισθοί παγώνουν οι δε τιμές πολλαπλασιάζονται και ο πληθωρισμός καλπάζει. Στην υγεία; Όταν προσβάλλεται ο οργανισμός από μία νόσο και εκδηλώνεται ο πυρετός.
Στο κράτος; όταν ξεσπούν απεργιακά κινήματα και δεν είναι δυνατή η ικανοποίηση των αιτημάτων, ενώ η απεργία όλο και επεκτείνεται.
Η πολιτική ζωή του τόπου μας πέρασε περίοδο παρακμής. Η αξιοπιστία προσώπων και ιδεών εκμηδενίστηκε. Οι ελπίδες και τα οράματα εκποιήθηκαν σε τιμή ευκαιρίας. Ο πολιτικός κόσμος βυθίστηκε στην ανυποληψία και-συχνά στη γελοιότητα.
Οι κανόνες του παιχνιδιού παραβιάστηκαν συστηματικά και οι «παραβάτες» αντί να «τιμωρηθούν» αναγορεύτηκαν θριαμβευτικά σε «άρχοντες των ελιγμών». Οι παραδοσιακές αρχές και αξίες που καθοδηγούσαν επί δεκαετίες τη δράση των δημοσίων προσώπων διασφαλίζοντας έτσι την εύρυθμη και αξιοπρεπή λειτουργία της πολιτικής μας ζωής αμφισβητήθηκαν ευθέως ενώ τίποτε καινούργιο δεν επροτάθη στη θέση τους. Οι αστοχίες, οι παραλείψεις και τα σφάλματα του χθες επαναλήφθηκαν στην εξωθημένη τους μορφή χωρίς να «επενδύσουν» ούτε καν με κείνο το στοιχειώδες «τακτ» που χαρακτήριζε άλλοτε την εξουσία ακόμη και στις πιο ανήθικες εκφράσεις της. Απουσίασε το ήθος, απουσίασε η στοιχειώδης εντιμότητα, απουσίασε το φιλότιμο. Και οι έντιμοι θεωρήθηκαν «αγαθοί». Οι νομοταγείς «δειλοί», οι κομπιναδόροι «αετοί» και οι ψεύτες «ήρωες».
Υπερέβησαν την παράδοση και το νόμο, υπερέβησαν την κοινή αντίληψη περί ηθικής και διαμόρφωσαν το δικό τους σύστημα «αξιών», αναγκάζοντας συχνά και τους υπόλοιπους να «προσαρμόζονται» προκειμένου να «επιβιώσουν».
Σήμερα αυτός ο λαός έμαθε στην πράξη το ανθρώπινο πρόσωπο που τον διοίκησε και τον διοικεί. Γιατί: Μέσα στο σκηνικό της παρακμής, ο απλός πολίτης νιώθει κυριολεκτικά «χαμένος».
Μετά την έκπτωσιν όλων των ηθικών αξιών των ιδανικών και όλων των ιδεωδών που αποτελούν την βάσιν για την ανέλιξη των ανθρώπων, στην πρόοδο και τον πολιτισμό, συμβαίνουν κι άλλα δεινά απότοκα της μεσαιωνικής, δυστυχώς εποχής που ζούμε σήμερα. Και που είμαστε σε μεγάλο βαθμό οι δημιουργοί της. Κι όλα αυτά δεν αποτελούν ασυγχώρητα και απαράδεκτα λάθη, παραλείψεις «ζαμανφουτισμό» και αντιανθρώπινες δήθεν προοδευτικές αντιλήψεις, μεγάλης μερίδας των σύγχρονων δήθεν πολιτικών γενικώς. Αλλά αποτελούν και δική μας βασική ευθύνη.
Οι Έλληνες που ζούμε στον τόπο αυτόν, έχουμε εξίσου μεγάλη συμμετοχή στην κάθε ασχήμια που σήμερα χαρακτηρίζει την ύπαρξή μας. Γιατί αυτό; Τι άλλαξε; Πώς από έθνος που αριθμεί χιλιετηρίδων ζωή φθάσαμε στο σημείο να εκφράζουμε φόβους για την επιβίωσή μας; Μια απάντηση θα μπορούσε να υπάρξει στα αγωνιώδη αυτά ερωτήματα. Κι αυτή, περιορίζεται στο ότι γίναμε απρόσεκτοι. Λίγες κακές συνήθειες που με πνεύμα δήθεν «προοδευτικότητας» δεχθήκαμε σαν εισαγωγές, δήθεν συγχρόνου πολιτισμού έξωθεν προερχομένου, και δεν προσέξαμε πως είναι αντίθετες στην ψυχοσύνθεση και την νοοτροπία μας, που ανέκαθεν υπήρξαν τα χαρακτηριστικά μας;
Οι δήθεν κοινωνικοί κι όπως αποδείχθηκαν λαθεμένοι μέχρι τώρα αγώνες αντίθετοι στα βαθύτερα πιστεύω μας, οι ευδαιμονιστικές θεωρίες για μια πιο εύκολη και άνετη επιτυχία στην ατομική μας ζωή, δεν αντιληφθήκαμε πώς μας ξεστράτισαν σε μεγάλη έκταση. Ξεχάσαμε ποιοι είμαστε κάποτε κι έτσι από μπροστάρηδες του κόσμου μεταβληθήκαμε σε πιόνια άβουλα των αετονύχηδων του μεγάλου συμφέροντος και των αντεθνικώς δρώντων εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών που ποτέ δεν έλειψαν και στο παρελθόν.
Αλλά και ποτέ δεν είχαν τόσο πολύ διεισδύσει στην ατομική, οικογενειακή κοινωνική και εθνική μας ζωή.
Ολίγα παραδείγματα φαινομενικά αθώα, αλλά στην πραγματικότητα εξαιρετικά επικίνδυνα. Η νεολαία μας: Αποτελεί το πρώτο θύμα του σύγχρονου παγκοσμίως αλλοιωμένου πνεύματος. Οι άφθονες παροχές στα παιδιά μας για να μην ζήσουν τις παλαιότερες δικές μας ημέρες των δοκιμασιών, τα απομάκρυνε σε επικίνδυνο βαθμό από τον αγώνα της ζωής. Η εύκολη απόλαυση όλων εκείνων των νομιζομένων αγαθών, ο συνεχής βομβαρδισμός τους με, ό,τι για μας υπήρξε απαγορευμένο, αλλοίωσε τον χαρακτήρα τους σε μεγάλη έκταση. Τόση, ώστε θα πρέπει κάποτε επί τέλους να ξυπνήσουμε και να ανησυχήσουμε. Η πρόοδος στα μέσα μαζικής ενημέρωσης με την ανελέητη προβολή σκηνών, βίας, εγκλήματος, σεξ και ο απαράδεκτος πολλαπλασιασμός των «ρόζ» τηλεφωνημάτων, εκφυλίζει όχι μόνο τα παιδιά μας, αλλά και σημαντικό δυστυχώς τμήμα των ενηλίκων και των οικογενειών τους.
«Αβανταδόροι» και όλοι οι πολιτικοί μας που καθημερινά σε όλα τα ιδιωτικά κανάλια, ένας από κάθε κόμμα, ενισχύουν ακόμη έμμεσα και τα διαφημιζόμενα προϊόντα λόγω μεγάλης ακροαματικότητας καλό θα είναι να ασχοληθούν περισσότερο με το γραπτό λόγο. Κι όλα αυτά σαν ύπουλες και ανήθικες εισαγωγές εμπορικού πνεύματος εκείνων που με την χρήση τους πλουτίζουν ασύστολα εις βάρος και αυτού του μέλλοντός μας ακόμη.
Τα εθνικά θέματα: Η απομόνωση της χώρας μας και ο καθημερινός προπηλακισμός μας από όλους και ιδιαίτερα από εκείνους που μόλις χθες ακόμη, δεν θα τολμούσαν να μεταβληθούν σε αντίπαλούς μας με σοβαρές εις βάρος μας αξιώσεις δεν μαρτυρούν παρά την αδιαφορία αντιμετωπίσεώς τους, όχι μόνον εκ μέρους της ανίκανης σημερινής πολιτείας αλλά και μεγάλης δυστυχώς μερίδας από άλλους παράγοντες-κομπιναδόρους.
Κι όλα αυτά σε μια εποχή που ξένοι εθνικισμοί απειλούν τη συρρίκνωσή μας την εθνική και τελικά τον αφανισμό μας.
Ποια στράτα βαδίζουμε; Γιατί δεν αντιδρούμε; Γιατί εγκαταλείπουμε τα μεγαλουργήματά μας; Εμπρός – Δεν είμαστε μόνοι κι αβοήθητοι.
Έχουμε την ορθοδοξία μας με το μεγαλουργό της πνεύμα.
Έχουμε τους φωτισμένους μας Έλληνες που δεν είναι λίγοι ούτε αδιάφοροι.
Έχουμε την Παιδεία μας, την παλαιά, που την ξεστρατίσαμε σήμερα και είναι ανάγκη να την επαναφέρουμε.
Έχουμε ακόμη τον θεό μας που αγρυπνεί πάνω μας.
Είναι ο Μάστορας Γεροθέος που λέει ο Μακρυγιάννης.
